Over Again (Little Mix/1D Dutch Story)

Hoofdstuk 19

POV Rachel,

Ik hoor gerommel in de gang en niet veel later gaat de deur van mijn kamer open. Ik duik inelkaar als ik Zayn zie staan. "Hey!" Gil ik hard. Zayn slaat gelijk de deur weer dicht en gaat buiten op de gang wachten tot dat ik in iedergeval wat aan heb getrokken. Ik stap in een veel te wijde spijkerbroek en trek dan snel een sweater aan.

"Kom maar weer." Kreun ik zacht. Als de deur weer open gaat en Zayn met een gebogen hoofd in de deur opening staat. Hij glimlacht en komt op me afgelopen. "Het spijt me." Zegt hij snel en wil weer weglopen als ik hoest. "Mag ik dan nu weten wie dat meisje is en waarom je zo geheimzinnig-" Ik wordt afgekapt door Zayn en net dat ik dacht dat hij weer 'de' Zayn was gooit hij de deur achter zich dicht en loopt hij weer terug naar de plek waar hij was.

Ik ren achter hem aan de trap af en onderaan de trap blijf ik staan. Het meisje staat in haar jas voor de deur. Ze glimlacht nog steeds en wiebelt een beetje waardoor haar staartjes op en neer vliegen. Zayn pakt zijn autosleutels van de kast en opent de deur. "Kom Bailey!" Ik blijf met duizenden vragen in mijn hoofd achter. Maar op geen één van al die vragen is een antwoord mogelijk.

Tenminste niet als ik wacht op het juiste antwoord van Zayn.

Ik loop nog steeds wachtend op Zayn het huis door. Als de deur open vliegt. Perrie staat in de deur opening. Ze ziet mij staan en meteen voel ik alle haat weer naar boven komen. Ze vormt haar ogen tot spleetjes en zelfs de grootste griezel van de wereld maakt me op geen manier banger dan één kille blik van Perrie.

"Waar is Zayn?" Schreeuwt ze. Het is geen vraag meer. Tenminste zo komt het niet over. Ik besluit het zinnetje van Thirza weer op te volgen en het slim te gaan spelen. Ik loop zwijgend verder door het huis en eindig op de bank.

De warme plek op de bank doet me denken aan Bailey. Die mooie vertrouwde lach. Van wie zou ze dat hebben. Zayn moet vast en heel goed hart hebben. "Ik praat tegen je Rachel!" Ik hoor haar hakken over de vloer tikken. Ze komen dichterbij en een gedachte geeft me de moed om op te staan en haar er van langs te geven. Nu zijn we alleen. Ik krijg een tik op mijn achterhoofd. Niet dat het nieuw is voor me, maar elke keer dat het toch weer pijn.

Geen irritante napraters om haar heen die het allemaal nog kinderachtiger maken. Geen rare jongens die ze aanmoedigen. Nu is het één tegen één en dat geeft me nog meer energie om haar weer aan het huilen te maken.

Het klinkt gemeen. Maar woorden kunnen je hart alleen breken. Haar handen hebben het zo ver gekregen om mijn armen twee keer te breken en om mijn beide schouders uit de kom te krijgen. Dat doen mijn woorden niet.

"Blijf met je vuile tengels van me af!" Begin ik. "Zo zo brutaal hoor. Geef antwoord bitch!" Haar stem klinkt schor en het meest opvallende is. Perrie voor het eerst in haar leven. Ze is make-up loos. "Kom je je vriendje terug halen?" Vraag ik puur uit nieuwsgierigheid. Ze schud haar hoofd. "Waar is hij?" Ze klinkt bezorgt. Meteen kijkt ze om zich heen. Ineens krijg ik een idee...

"Wil je weten waar hij is?" Perrie rolt met haar ogen. "Ooh bravo bril smurf heeft door wat mijn vraag is. Nou kom op!?" Zegt ze ongeduldig. Ik hoor haar hakken zenuwachtig tegen de houten vloer aantikken. "Wie is Bailey?" Perrie zucht en grijpt me bij mijn nek. "Dat was verdome niet de juiste antwoord op mijn vraag. Ik ga je echt wat aandoen! Geef antwoord!" Ik sta op het punt om op te geven aangezien ik bijna gekilt wordt als ik mijn voet kan verzetten en haar een trap ik haar knie holtes kan geven.

Ze zakt door haar knie en laat mijn keel los. Ik voel me machtig. Perrie krabbelt gauw weer overeind als ik even geniet van mijn over winning. Op dit moment hoopte ik wel dat er toeschouwers waren die zagen hoe ik hun lieverdje naar de vloer bracht.

"Jij ziek wijf! Hou verdome je voeten bij je." Langzaam duwt ze me met kleine tikjes achteruit. Ik voel mijn adrinaline stromen. "Ik ben geen bril smurf!" Gil ik hard. Al mijn woede gooi ik eruit. "Bril-Smurf!" Probeert ze nog eens uitdagend. Ik haal mijn handen van mijn pijnlijke keel en ik sla Perrie hard in haar gezicht...

"Verdomme!" Hoor ik een stem brullen. Ik draai me meteen om en zie Zayn staan. Hij komt op ons afgerend en geeft me een duw. Hij zakt op z'n knieën naast Perrie. Hij klopt voorzichtig tegen haar wang. "Ze is niet dood!" Gil ik.

"Mama!" Krijst Bailey in de deuropening. Ik schrik. Meteen heb ik spijt van wat ik gedaan heb. Bailey begint te huilen en haar mooie glimlach is verdwenen.

Ik ben in de war. Onze relatie? Papa Zayn, mama Perrie? Bailey? Mijn droom? Een traan prikt achter mijn oogkassen en ik kijk naar de regen dat tegen de ruit aantikt.

"Hey ehmm... het spijt me.." Hoor ik Zayn achter me zeggen. Maar ik kijk niet op of om. Laat hrm maar goed nadenken. "Ik dacht dat je echt van me hield.." Zeg ik afwezig. Ik zie hem vanuit mijn ooghoeken knikken. "Dat is ook zo." Fluistert hij. Wat me kippenvel bezorgt. Hij legt voorzichtig zijn hand op mijn bovenbeen. Ik haal zijn hand weg en sta op. "Breng me naar huis." Zeg ik vastbesloten. Zayn staat op en kijkt me vragend aan. "Hoezo?". Ik haal mijn schouders op en loop de kamer uit.

Ik sla tredes over als ik naar boven stap. Ik duw de slaapkamer deur open en ik begin met mijn kleren bij elkaar zoeken. Ik loop langs een spiegel en kijk erin. Wil dit zeggen dat ik de kleding van Perrie aanheb?

Deze sweater en deze broek. Ik ril van de gedachte. Als ik dan een foto van Bailey vind. Het staat mooi ingelijst en het hangt boven de spiegel. Ik kijk ernaar, terwijl ik met mijn duim het stof eraf veeg.

Bailey staat in het midden met twinkelende oogjes en ze heeft een mooi prinsessen jurk aan. In haar handen heeft ze een toversta en haar haren zijn mooi gekruld. Zayn en Perrie staan beide aan elke kant en geven Bailey een kus, ieder op een wang.

"Mooi hè?" Gromt Zayn. Hij komt binnen en gaat achter me staan. Hij pakt mijn middel met beide handen en legt zijn kin op mijn schouder. Hij kan langs mijn oor meekijken naar het schilderij die mooi boven de spiegel hangt.

Ik kijk naar beneden en zie ons samen in de spiegel. Het idee is zo mooi wij twee samen maar er klopt iets niet.

"Ja..." Fluister ik. Zayn geeft me een kus op mijn wang en loopt dan naar het bed. "Ik had je moeten vertellen dat ik een kind had." Ik kijk hem streng aan. "En.....?!" Zayn knikt. "En dat Perrie de moeder was.." Mompeld hij dan. Ik glimlach. "Waarom?" Vraag ik verbaast terwijl ik langzaam de stappen neem richting het bed waar Zayn zit. "Ik weet het niet. Het kwam en ja dan ga je voor dat kind zorgen..."