Over Again (Little Mix/1D Dutch Story)

Hoofdstuk 6

POV Rachel,

We hebben geluncht in een spaans cafetariaatje, we hebben geshopt en nu gaan we richting ons hotel. Ik ben heel zenuwachtig en loop naar de douche. Het is een klassike douche, met allemaal gezellige lampjes en een lig bad. Ik voel me thuis hier, maar het is maar voor een nachtje, morgen is de grote dag, de vakantie is voorbij en de rust tijd zit erop, ik ga laten zien dat ik meer dan deze Rachel ben. Ik ga laten zien wat voor persoon er nog meer in de Rachel zit. Ik laat mijn korte broek aan en ik doe alleen mijn shirt uit, ik stap in een al vol lopend bad. Heerlijk zo'n gevoel heb ik in geen 15 jaar gehad. Ik ben alleen, maar ik voel me op mijn gemak, ik sluit mijn ogen voor een seconde en ik denk even aan niets. Niet aan morgen, niet aan vandaag, niet aan gister en niet aan 2 maanden geleden. Ik denk niet aan vorig jaar aan geen een levens jaar. Ik denk aan de positieve dingen in mijn leven en dat is over een paar jaar, wanneer ik mezelf echt heb laten zien aan iedereen, de nieuwe Rachel, de sterke, de moedige, de lieve maar toch harde Rachel, mijn muur is stevig genoeg om de mensen om me heen te horen roddelen of te zien lachen, het is hard om te zien en moeilijk om meteen te accepteren, maar ik moet er maar aan geloven, wat het leven je geeft is wat je nemen moet.

POV Thirza,

Ik heb mijn koffers op bed gelegt en loop naar de woonkamer, ik zie Rachel de badkamer inlopen, dus ik besluit te wachten. Ik ga voor het raam staan en ik kijk eruit. We zitten vrij hoog, zo op de 7e verdieping en je kan de straten zien, auto's die komen en gaan, mensen die lachen of huilen, ik vind het lastig. Ik wil dit niet. Ik heb 17 jaar lang in een hel geleeft, niemand die om me gaf, de meest dierbare persoon in mijn leven heeft me verlaten. Ik heb geen zin in een neef die me dik noemt of een vader die me lelijk vind. In een tante die me uitlacht en in een broer die me alleen maar pijn kan doen. Ik heb Rachel alle moed gegeven en ik ben ze zelf kwijt geraakt.

Ik vergeet het uitzicht voor me en denk diep terug, het ziet wazig voor mijn ogen en ik voel nattigheid op mijn wangen, dit was het dan, alle vrijheid en alle levensbehoeftes heb ik gehad, nu ga ik weer terug naar de hel. Verdien ik dit well, wat heb ik al die mensen misdaan. Ik heb mezelf niet uitgekozen en ook al was dat wel zo. Ik heb mijn eigen smaak niet gecrieerd, dus ik heb geen idee, waarom mensen zo beledigend zijn. Ieder en zijn eigen smaak.

Ik denk terug aan mijn moeder, haar mooie diepe ogen en haar vrolijke glimlach, haar mooie kuiltjes in haar wangen als ze lacht en haar mooie spierwitte haren. Ik heb niks van haar af, ik heb alles van mijn vader, maar toch snap ik iets niet. Ik ben zowat een dubbelganger van hem alleen dan de vrouwelijke versie en hij maakt me 24 uur door belachelijk. Zijn gemene woorden en pijnlijk zinnen komen op in mijn hoofd ''Vies varken'', ''Lelijkste mens op aard'' ''Ben jij echt mijn dochter?'' ''nooit geweten dat het zo vies en vettig kon..'' ik heb een spuug hekel aan die man. Zijn stem echoot door mijn hersenen en ik veeg een kleine traan weg, die opnieuw over mijn wang naar beneden rolt, waarom is hij zo gemeen?en waarom alleen ik? En op school, 200 mensen die door de aula heen zwoelen, van anorexia tot obessitas en dan wordt ik er weer tussen uit gekozen. Ik wil niet meer, heb ik vaak genoeg gezegt, maar nooit geproeerd, zo het pijner doen om dood te gaan of al die woorden, die snijden door mijn hart als duizend mensen. Ik denk dat ik liever een mes door mijn hart wil hebben dan ben ik er ook meteen doorheen. Ik zucht diep in en uit, als ik een deur hoor sluiten, ''Thirza, wil je ook de douche in?'' hoor ik Rachel vragen. Ik knik en veeg snel een laatste traan weg.

Ik sluit de deur achter me en ik kijk naar de grote spiegel die aan de muur hangt. Ik bekijk mezelf goed en ik ga op de weegschaal naast de badkuip staan. De wijzer blijft door draaien, als hij stopt bij 76 kilo, er gaat een koude rilling over mijn rug en ik open de kraan. Ik was mijn gezicht goed uit en ik kijk naar een meisje dat doodsbenauwd is van haarzelf, van haar lichaam, niet omdat ze het zelf zo vreselijk vind, maar omdat mij gedwongen is om mijn lichaam te haten. Ze hebben mij gedwongen weg te lopen, ze hebben me gedwongen om me zorgen te maken, om na te denken over mezelf, om mezelf gek te denken en er maar geen oplossing voor weten. Maar het domme is ze hebben me er laten intrappen, waardoor ik nu de neiging heb om mezelf te verwonden.

Ik schrik uit mijn gedachtes bij het woord 'verwonden' Ik wil wel weg, ik heb geen leven meer als ik straks thuis kome en iedereen me vierkant uitlacht, omdat ik weg ben geweest. Dat ik weer 200 nieuwe bijnamen krijg en dat ik op school, erger wordt behandeld. Mijn fietsband wordt leeg gesneden, mijn tas wordt op het dak gegooid. Ik wordt van het trappenhuis geduwd. Maar het ergste van allemaal, ik wordt uitgescholden midden in de aula waar iedereen me kent, ziet en meedoet om me het leven nog zuurder te maken dan dat het al was. Het woord 'verwonden' komt weer in me op en ik begin er steeds meer naar te neigen. Bij het woord komen er veel slechte herineringen bij me op, wat me dwingt om het te doen 'Je kan het proberen Thiz, zodra het lukt ben je van alle ellende af, het verotte leven op de wereld is afgelopen voor jou en je bent voor altijd vrij.' Ik blijf hangen bij mijn eigen gedachtes 'niet doen Thir, Rachel heeft misschien wel je hulp nodig, je hebt haar geholpen, dus blijf ook aan haar zij, zoals je haar belooft hebt' Ik knijp voorzichtig in mijn krullen en ik leun voorover met mijn ellebogen op de wasbak. Ik wil geen einde in mijn leven. Ik wil bereiken wat ik altijd al heb wilde bereiken, maar ik ben er zeker weten te zwak voor. Mensen kunnen veel zeggen en meestal moet je je er dan niks vanaan trekken, maar 9 van de 10 keer blijft het hangen en raak je het niet kwijt. Ik ben het kwijt en ik heb serieus geen idee wat ik moet doen, mijn keuze ligt aan de positieve, maar ook negative kant. Ik zak zachtjes tegen de muur aan op de grond. ''Waarom is het leven toch zo lastig?!'' huil ik mezelf in elkaar. Ik leg mijn handen als een atfeltje voor me neer op mijn knieen en ik ga er op liggen met mijn voorhoofd, zachtjes begin ik te huilen, want het is niet de bedoeling dat Rachel me hoort.