Over Again (Little Mix/1D Dutch Story)

Hoofdstuk 17

POV Rachel,

''Ik weet wat!'' roept Perrie hikkend achter Zayn aan, die inmiddels zijn armen om mijn middel heeft geslagen en mij probeert gerust te stellen. Zayn sluit kort zijn ogen en draait zich geïrriteerd om naar Perrie, die haar uitgelopen mascara probeert bij te werken. ''Een dans battle! We gaan Battelen en wie het beste danst wint jou!'' ''Perrie ik val niet-'' ''Oke, deal!'' Kap ik Zayn half om zijn woord af. Ik leg mijn hand op die van Perrie en met een noodgang verlaat ik de kring.

Gedrukt tussen de ellebogen van Jesy, Jade en Leigh-Anne sta ik aan het einde van de wc's druk te repeteren voor vanavond. Perrie doet geen moeite voor de dans en is alleen bezig met haar make-up. Terwijl de meiden haar haren druk touperen en in model brengen.

Gillend springend en juichend staat de school om ons heen. Ik sta in het midden van de grote kring met Perrie die uitdagend voor me staat. Zayn staat aan de bar en heeft een mooi uitzicht op ons. Ik zie verschillende glimlachen op de gezichten van de scholieren. En ook mensen die uit de kring lopen nadat ze hebben gezien dat ik erin stond.

Perrie heeft veel fans en ik? De enige persoon die achter me staat is Thirza. Zenuwachtig kijk ik om naar mijn fan ze geeft me een vertrouwde glimlach, langzaam zie ik haar vingertoppen in elkaar duiken en verschijnt er een duim naar boven.

Meteen geeft ze me de energie om niet op te geven. Een korte flashback speelt zich af in mijn hoofd. De beelden van de ruzies met mijn moeder flitsen door mijn hoofd. Het maakte me zwak en emotioneel. Thirza's liefde en wijze tips die we samen deelden op het verlaten eiland was waar ik naar verlangde en nu weken later ben ik een ander persoon geworden. Thirza is de gene die mij de moed heeft gegeven om terug te komen, zij heeft me kunnen overtuigen van mezelf. ''Je bent perfect zoals je bent.'' Heeft ze al die tijd geroepen. En inderdaad ze had gelijk, Zayn had gelijk ik zat fout. Ik mag dan geen rijke vader hebben of een halve school die bevriend is met me. Maar ik ben wel mezelf en  dat is perfect genoeg. Ik hoef geen vrienden te hebben om lef te krijgen om iemand anders het leven zuur te maken, maar ik kan wel alleen zonder iemand anders een ander gelukkig maken.

Ik heb een moeder die me haar, verslaafd is aan drank en elke dag een andere man heeft. Ik had een broertje die zelfmoord heeft gepleegd. Ik heb gescheiden ouders, maar daar houdt mijn leven niet op. Hoe erg mijn leven ook is, nooit opgeven, want dan ineens...

---

De muziek giert uit de boxen en Perrie begint met dansen. Haar heupen bewegen precies mee op de muziek en alles lijkt zo makkelijk te gaan. Haar make-up zit perfect op haar gezicht en haar buik is zo mooi glad.

Geen rolletje vet dat onder haar shirt vandaan steekt. Haar veel te grote joggingsbroek zit perfect in model en beweegt mooi mee met de danspassjes die ze maakt. Het publiek gilt allemaal mooie woordjes naar Perrie en iedereen heeft een glimlach op zijn gezicht.

Perrie komt dichterbij met haar gezicht en begint uitdagend te dansen. Langzaam duwt ze me naar achter en als ik net op dat moment mijn evenwicht verlies voel ik stevige armen om mijn middel. De mannendeo komt me bekend voor. Dezelfde blauwe ogen vinden de mijne en voor ik het weet sta ik weer terug in de kring. Perrie loopt langzaam de kring uit en nu is het aan mij de beurt om te dansen.

Stijfjes beweeg ik mee op de muziek, meteen beginnen mensen 'boe' te roepen en dat geeft me op een één of andere manier de kracht en energie om door te gaan. Al gauw ga ik helemaal los en maak ik na 15 jaar eindelijk een keer lol mee.

Na een tijdje merk ik niet eens meer dat er mensen staan en langzamerhand lopen de mensen van Perrie's kant weg. Op het begin dacht ik dat ze het niet leuk vonden om naar mijn dansmoves te kijken, maar algauw eindig ik in een split en hoor ik harde gillen en fluitende mensen om me heen.

Als ik weer overeind sta komt er een groep mensen op me afgeren en vormt er een groepsknuffel om me heen. Niet veel later wordt ik opgetild en krijg ik een rondje door de school. Een grote glimlach siert mijn lippen.

Een glimlach die niet alleen staat voor het feit dat ik vrolijk ben, maar juist een glimlach die niet meer weg te halen valt. Deze glimlach komt uit mijn hart, nog nooit heb ik zo'n brede glimlach op mijn gezicht gehad.

Alle keren dat ik een glimlach had was om mijn pijn te verbergen. Maar dat was alleen voor het gezicht voor mijn broertje. Alleen hij gaf om mij, alleen hem boeide het dat ik vrolijk was.

Zelf had hij ook niet het beste leventje gehad, maar hij heeft te snel opgegeven. Zie mij! Deze dag mag van mij nog wel een paar jaar duren. Niemand heeft mij zo blij gemaakt. Ergens ben ik Perrie nu wel dankbaar, na alles wat ze me heeft aangedaan heeft ze het goed kunnen maken door één simpele weddenschap. Of ik nou gewonnen heb ik Zayn's ogen of niet. Ik heb 1 keer in mijn leven voordat ik dood ga kunnen lachen vanuit mijn hart. Een lach dat ik ook echt meen en niet zomaar om mezelf op te vrolijken.

---

Langzaam loop ik de trap op richting mijn kluis. Nog denkend aan het moment van nog geen 10 minuten geleden bots ik tegen een sterke jongen aan.

Oog in oog met Zayn sta ik voot mijn kluis. Mijn warme rug herenigt zich met de koude lucht van het kluisje. Langzaam voel ik de lippen van Zayn op de mijn rusten en na enige tijd staan we daar alleen in de donkere gang op school.

Zijn handen vormen zich om mijn middel en na enige tijd vind ik het wel goed zo. Voorzichtig druk ik Zayn naar achter en kijk ik om hem heen. De gangen zijn donker een zachte straal maanlicht schijnt via het rooster naar binnen.

"Zayn?" Zayn's hoofd schiet om nadat hij mijn angstige blik gezien heeft. "Ik ben bij babe." Langzaam drukt hij mijn hoofd tegen zijn borstkas. Het is een fijn gevoel, maar helaas maar voor even. "Wat nu?" Zayn zucht diep in en uit. "Kom."

---

Voorzichtig tikt Zayn het alarm nummer in en meteen is het nummer goed ingevoerd. Voorzichtig en met veel geduld tikt hij een raampje in. Verbaast kijk ik hem aan, mijn ogen vergroten zich zodra ik merk dat hij een heel raam heel uit heeft getikt zonder enige barst.

Een half uur hebben we lopen zoeken door de school naar een hamer.

Glunderend staat Zayn met de grote glasplaat in zijn handen en ik met een hamer in mijn hand. "Teamwork baby!" Roept hij luidt.

Ik sis wat als het dan tijd is om te ontsnappen, de buren hebben gemerkt dat er wat gaande was hier binnen dus de politie is onderweg. Ik wordt bij mijn benen en rug opgetilt. Als een malle springt Zayn naar achter en neemt hij een flinke aanloop. Samen springen we door het raam en verdwijnen we in de bosjes.

---

We lopen al zo'n half uur en niemand die ons lastog valt. Geen huilende Perrie, geen losgeslagen moeder. Geen boze Perrie en het beste van het hele rijtje geen depresieve Rachel.

"Waar gaan we eigenlijk heen." Zayn warme arm die al een half uur op mijn schouder ligt wordt opgetilt. "We zijn er al." Een frons ontstaat op mijn voorhoofd en na enige geduw aan een deur ontstaat er een lichtflits.

Het huis wordt verlicht en meteen snap ik het. We zijn bij Zayn thuis aangekomen...

---

Een warm deken een vertrouwd bed. Dit is mijn huis.

"Slaap lekker darling!" Zayn trekt de dekens nog even over me heen en verlaat dan bijna de kamer als hij in de deur opening nog even een keer omdraait. "Rachel?" Een zachte kreun verlaat mijn mond. "Ik hou van je!" Een warme brede glimlach siert mijn lippen "Ik hou ook van jou Zaynnie!" Het licht wordt uit de kamer ontnomen en met een zoet gevoel stap ik met beide benen in dromenland.