Over Again (Little Mix/1D Dutch Story)

Hoofdstuk 8

POV Thirza,

Ik wordt wakker door een fel schijnende zon die recht in mijn ogen schijnt. Ik weet meteen wat me te wachten staat vandaag. Ik krimp in elkaar en ik druk mijn hoofd in mijn kussen. Ben ik er klaar voor? Wil ik dit? Twee jaar lang heb ik het doorgebracht in de middel of nowhere. Daarvoor heb ik 16 jaar lang in een hel geleefd. Nooit is er een dag geweest, geen uur dat ik mezelf kon zijn zonder commentaar van andere. Geen minuut dat ik door de school kon lopen zonder arrogante blikken.

Alleen al bij het woordje school kreeg ik kippenvel. Alleen al de avond ervoor, bij de gedachte dat ik de volgende dag weer naar school moest kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel en ik huilde mezelf in slaap. Ik had haat aan school, niet zo zeer aan het gebouw zelf of aan de lessen, maar aan de mensen. Aan de haters en de misgunners. Aan de arrogante truten die denken dat ze alles zijn. Aan de barbie poppen die alles wat je draagt, zegt of doet verkeerd vinden. Dat ze het nodig vinden om te roddelen.

Ik ben geboren in dit lichaam. Ik ben geboren met deze gedachte, dit haar en dit karakter. Hoe graag ik ook veranderen wil, lukt het me niet. Omdat dit de wijze is die ik door god geschonken heb gekregen om het leven door te brengen. Op deze wijze zal ik het door moeten zetten verder.

POV Jimmy,

Ik wordt wakker in een groot bed. In een bijzondere kamer, dat eigenlijk heel veel voor me betekent, maar iets in me zegt me dat ik hier niet thuis hoor. Dat ik hier niet moet zijn. Dat dit verkeerd is om hier te zijn. Dit is niet mijn thuis, al voel ik me hier zo goed en op me gemak. Ik weet dat ik ergens anders hoor en niet hier.

Ik stap uit bed en ik loop naar de badkamer. Ik kijk in de spiegel die aan de muur voor me hangt. Ik krijg kippenvel van mijn lelijke gezicht. Ik heb dikke wallen en ik zie bleek. Ik krijg een licht rilling over mijn rug. Wil ik wel verder zo? Ik weet geen raad meer, bij mijn moeder is het een hel. Hier voel ik me absoluut niet thuis..... Ik kan maar beter weg van alles. Weg van hier. Weg van de wereld. Weg van alle haters en praters. Ik kijk om me heen en ik zoek naar een uit weg. Nu mijn vader nog slaapt kan ik het maken. Ik kan weg van hier, hij zal het merken, als het pas te laat is. Ik krijg een briljant idee. Ik zie een kapote pvc buis liggen, als ik hamer en een schroeven draaier zie liggen. Mijn vader is blijkbaar bezig met het maken van de douche buis. Ik zoek de hamer er tussen uit en ik sla het bovenste stuk van de pvc buis eraf. Er ontstaat een punt en ik maak het scherper met de schroeven draaier. Het is een pittig werkje, omdat ik telkens uitschiet, maar ik weet dat het er wel beter op weet.

Ik glijdt met mijn wijsvinger over de scherpe punt die ik gemaakt heb. Ik voel dat er een aardig scherp puntje aanzit. Ik neem de pvc buis mee naar het raam en ik zet het open. Er komt een koude windvlaag binnen, waarbij ik tranen van in mijn ogen krijg. Ik zet mijn pols op het vensterbank en ik glijdt met de pvc buis over mijn arm. en er ontstaat een witte lijn op mijn pols. Ik zet de pvc buis weer tegen mijn pols aan, maar ik druk nu net iets harder. Er ontstaat weer een witte lijn, maar geen bloed. Dit probeer ik zo'n vijf keer meer, maar na zes keer raak ik ongeduldig. Ik ga nu vaker dan een keer over mijn arm en ik begin wat wilder over mijn pols te schuren. Er onstaan kleine druppels bloed, maar niet genoeg om een einde te maken aan mijn leven.

Ik voel me zwak. Ik vlucht voor haters die dit juist willen. Ze willen dat ik denk aan zelfmoord. Ze willen dat ik vlucht voor alles en dat ik pijn heb. Zij verdienen dit.... Zij verdienen de pijn die mijn hele leven op het spel zet. Die mijn hele leven in heeft laten storten. Ik weet dat ik het moet negeren en dat me eroverheen moet zetten. Dat ik ze niet over me heen mag laten lopen, maar helaas. De drang wordt me TE groot.

Ik vul mijn ogen met tranen en ik kijk naar mijn pols. Het ziet rood en het licht open, maar het doet geen pijn in ieder geval niet zoveel pijn als dat ik binnenin me voel. Mijn hart wil schreeuwen, mijn hart wol huilen. Nog één laatste druppel en het overstroomt dat nooit meer ophoudt met stromen. Ik wil dorn zoals ik nog nooit gedaan heb. Ik wil iedereen de pijn terug geven die ze mij aangedaan hebben gedaan. Ik wil ze laten weten hoe ik me voel. Hoe breekbaar ik ben en dat ik haat heb aan ze. Dat ik een keer wil winnen. Dat ik het zat ben om alrijd het pispaaltje te zijn. Juist daarom hebben ze haat, juist daarover gaan de roddels. Ik ben zwak. Ik heb pijn. Dat is een leuk verhaal om door te vertellen en om gesprekken over te voeren dag in dag uit. Dat is een leuk abbonoment benutting. Whattsappjes, Smssen en zelfs Tweets verzenden over iemand die het maar druk heeft om zich aan iedereen aan te passen. Om zich zo aan te passen zodat niemand meer wat te vertellen heeft. Maar toch blijven ze zeuren. Toch blijven ze praten.

Zo'n persoon is radeloos. Zo'n persoon is geestelijk mishandeld. Zo'n persoon denkt zoveel na over het leven. Over hoe hij/zij nou perfect kan zijn, zoals ieder ander. Niemand die het opmerkt. Zo'n iemand is geestelijk gestoord geworden en mensen die maar blijven praten. Niemand die het wat boeit. Niemand die het wat uitmaakt, iedereen die het erger maakt en ieder ander verzint er een extra zinnetje bij, en iedereen die er intrapt en iedereen die het nog steeds leuk vind. Dag in dag uit. Alleen het persoon die 't mee maakt gaat dood. Dood aan alle gedachtes. Dood aan de zenuwen en stress die je krijgt als mensen zo verschrikkelijk over je praten.

Beoordeel iemand nooit op zijn uiterlijk. Verander iemand nooit van innerlijk. Accepteer iemand hoe hij/zij echt is. Of laat het anders gaan. Beeld je in dag jij diegene was. Hoe stressig je dan was. Hoe klein en zwak je je dan voelde. Te erg om waar te zijn niet? Kijk eerst naar jezelf voordat je op iemand anders commentaar levert. Jij bent ook niet perfect. Hoeveel je ook van jezelf houdt. Je bent perfect op je eigen wijze, eigen manier, eigen gewoontes zonder je aan te passen aan anderen .X.