Over Again (Little Mix/1D Dutch Story)

Hoofdstuk 5

POV Rachel,

Ik heb een goede band gekregen met Thirza, ze is lief en niet veel anders dan anderen, dus ik snap niet waarom ze zo'n rot leven achter de rug heeft en dat ze dan nog leeft. Natuurlijk is dood gaan niet de oplossing voor alles, maar het is wel een van de oplossingen. Het is al laat en Thirza is takken aan het zoeken voor een klein vuurtje, we hebben bij gepraat en ik weet niet waarom, maar nu ik haar heb ontmoet voel ik me sterker. Ik heb een soort van meer zelfvertrouwen gekregen en het doet me goed. Ik heb iemand ontmoet die een soort van het zelfde leven als mij heeft geleefd, maar dan een 10 maal erger. En het klinkt heel lullig maar ik ben blij dat ik niet de enige, natuurlijk gun ik haar een beter leven, zeker nu ik haar zo goed ken, maar stiekem zou ik dan wel jeloers zijn dat ik dan nog zo eenzaam ben.

''maar wat ga je nu doen Thirza? Blijf je je hele leven hier in dit bos zitten?'' vraag ik als we stil voor het vuurtje zitten in het zachte zand. Ze kijkt me en haalt haar schouders op, ze begint een beetje te grinniken en antwoord dan mijn vraag ''nee, ik heb een soort beschermingsmuur om me heen gebouwd, omdat niemand er voor me was om me te beschermen en die muur heb ik zo dik gemaakt, dat ik me super veilig voel en het idee heb dat hij nooit, nooit mee instort, maar het heeft tijd nodig ik kan niet nu zomaar terug gaan en voor doen alsof er niks aan de hand is geweest. Ik heb heel lang aan mijn muur gewerkt, maar nu ik jou zo heb ontmoet en je heb zien huilen om mij en dat je überhaupt naar mij heb geluisterd, dat heeft mijn muur afgemaakt en sterk genoeg gemaakt, dus ik denk wel dat ik binnenkort terug ga, wil je dan mee?'' Ik kijk haar met grote ogen aan ''Ik ben er net 3 daagjes en ik vind het heel knap dat je zo'n muur hebt gebouwd en er helemaal klaar voor bent, maar ik ben er nog niet klaar voor. Aan mijn muur ligt nog niet eens een halve steen, ik weet dat ik een minder erg leven heb gehad dan jij, maar ik heb nog even tijd nodig...'' fluister ik half. Ik voel een warme hand over mijn rug heen wrijven, ''Hey, ik weet echt zeker dat jij het wel aan kunt, jij hebt gewoon geen zelfvertrouwen en dat is ook niet gek, als je gepest wordt, dan wordt je zelfvertrouwen die je had weggetroggeld. Ik snap het, want ik heb precies dit mee gemaakt, maar bij mij duurde het twee jaar, hier in dit bos en bij jou gaan we er aan werken. Zodat we over een maandje terug kunnen gaan en iedereen laten zien dat wij niet iedereen meer over ons heen laten lopen, dat we op z'n minst in een normaal huis kunnen wonen met z'n tweeën. Het is even wennen en het lijkt heel moelijk, maar ik weet dat je het kan!'' De stem van rachel klinkt zo vertrouwd in mijn oren. Ik krijg een koude rilling over mijn rug, als ik denk aan de tijd dat we weer terug moeten, maar ik kan hier niet blijven zonder rachel. Ik heb haar als mijn zusje, mijn moeder, mijn nichtje, mijn beste vriendin, mijn alles in mijn hart opgesloten en ik wil haar niet meer kwijt uit mijn leven.

POV Yoisa (moeder van Rachel),

Het is 3 uur in de ochtend en de club gaat dicht, stoned waggel ik over straat naar huis. Ik heb vanacht geen man kunnen verlijden, omdat ik chagerijnig was. Ik weet niet zo goed waarom, maar ik heb het helemaal gehad. Waar is Rachel? Ik duw de deur open en ik laat hem met een harde knal achter me dicht vallen. ''JIMMY< IK BEN THUIS!!'' schreeuw ik door huis. Ik loop naar de koelkast en ik trek hem open, er liggen 12 wijnflessen in waar overal nog een beetje in zit. Ik pak een groot glas en ik mix alle soorten wijnen door elkaar in het glas. In een ademhaling drink ik de hele beker leeg en begin wazig te zien. Ik duw mezelf tegen de keuken kastjes aan en ik zet mijn knieën tegen mijn hoofd aan. 'Ik heb Rachel nodig, ik vind het niet leuk om haar te moeten missen. Ik scheld haar altijd scheel en ik ben er nooit voor haar, maar het is mijn dochter en ik weet dat ze er dan gewoon is. Dan zit ze wel boven op haar kamer, maar ze is er wel.' Ik begin hard te roepen. Ik heb het warm en het lijkt wel alsof ik begin te huilen. Voor het eerst in mijn leven huil ik om Rachel. Ze is een keer bijna overleden aan wiegendood en ik heb nooit om haar gehuild. Ik heb haar altijd alleen, maar uitgescholden en heb haar laten weten dat het beter was, als ze toen al was overleden. ik heb niet veel aan haar, want ze is zwak. Ze vind alles erg en ze heeft een klein verdrietig hartje, misschien moet ik daar wat aan doen? Maar hoe?