Over Again (Little Mix/1D Dutch Story)

Hoofdstuk 25

POV Rachel,

Er valt een ijzige stilte en de grijns van Zayn wordt steeds serieuzer. ''Wat gaan jullie doen? Ik wil het niet!'' Leg ik vast, puur uit angst. Zayn kan eindelijk lachen ''Niet zo bang babe, we gaan je niets doen. Geloof me.'' Zegt hij kalm. Het bezorgt me kippenvel, ik krijg het warm en wil plaats maken als Perrie haar mond opent om wat te zeggen. Ik kijk nog steeds angstig naar de vier op mij gerichte ogen. ''Vertel me eens wat jullie van plan zijn..'' Vraag ik zacht. Perrie sluit haar mond weer en geeft me een kleine glimlach. Ze staat op en loopt weg. Zayn bedankt haar met een knikje en draait bij.

''Luister Rachel, je hebt een goede begin al maak je het af?'' Ik snap niet wat hij bedoeld, dus ik blijf hem fronsend aankijken. ''Je moeder Rachel.'' Maakt hij me duidelijk. Ik vergroot mijn ogen en schud meteen mijn hoofd ''Nee, nee en nog eens nee. Nooit dat ik aan haar mijn excuses aan ga bieden. Na alles en..''' ''Rachel!'' Hoor ik Perrie roepen achter me. "Wat heb jij me ook alweer verteld? Stap over je echo heen. Dit is niet wat jij wilt. Je moeder blijft je moeder al doet ze het ergste, maar zij gunt je een goed leven, anders had ze je nu wel vervolgt.'' Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken. Ik zak in de bank en ik voel mijn hoofd kloppen. ''Ze is blij dat ze van me af is, dat ze haar eigen gang kan gaan zonder een lelijk kind dat haar in de weg staat.'' Perrie zucht en komt naast me zitten. Zayn staat op en geeft Perrie zijn plek. ''Wij gaan samen naar je moeder en je gaat je excuses aanbieden oke?'' Ik bijt op mijn onderlip als ik voel dat ik moet huilen. ''Nee, alsjeblieft als je om me geeft doe je dit niet...'' Mijn hoofd voel ik gloeien en mijn hart begint sneller te kloppen. ''Ze joog me achterna met een riem! Ze heeft zichzelf voor de kop geslagen, om het feit dat ze me uit de wiegendood heeft gered!'' Ik kan mijn woorden nauwelijks uitspreken. ''Was ze maar iets te laat. Dan had ik hier nu niet hoeven staan.'' Perrie negeert mijn stomme opmerking en gaat door met het verwoorden van mijn gevoel.

''Rachel dat was je echte moeder, dit is maar een actrice. Ze zit onder drugs en alcohol vind je het gek dat ze zoiets zegt. Dat was je held en dat is ze nog steeds geloof me!'' Perrie heeft gelijk en dat weet ik, maar ik wil het er niet aan toe geven. Het blijft voor mij een moeilijk feitje. Zomaar weer eens mijn moeder in de armen slaan. Al was dat van Perrie ook niet gemakkelijk.

Maar Perrie komt van buiten af, een moeder hoort niet zo asociaal met je gevoel om te gaan. Een moeder moet je een warm gevoel geven, je moeder moet je kunnen vertrouwen, je moet in haar kunnen geloven.

''Je wilde een moeder die gezellig elke ochtend het ontbijt voor je klaar maakte toch?'' Ik knik voorzichtig. ''Je wilt een gezellige moeder om mee te praten als een vriendin toch?'' Opnieuw knik ik. ''Ga haar dan van al dat drank afpraten, het is een prachtige vrouw. Plus dat ze een geweldige dochter heeft. Dat moet goed komen!'' 

''Als je Perrie om hebt kunnen praten, lukt je moeder ook wel.'' grapt Zayn aan de andere kant. Ik veeg wat tranen weg, terwijl Perrie beledigd een kussen tegen zijn hoofd aangooit.

Later die avond bevindt ik me in Zayn's stevige armen, niemand die me hierin weg kan halen. Hij voelt als een nieuwe thuis, al zou ik dakloos op de straat moeten slapen, Zayn geeft me de kracht en moed om door te gaan.

In jaren dat ik me zo rot heb gevoeld. Nooit heb ik me veilig gevoeld. Nooit is er zo'n warm gevoel bij me binnengekomen. Als ik dit toen wist had ik me nooit druk hoeven te maken. En een einde maken aan mijn leven? Wat een dom idee, dat ik daar al die tijd mijn gedachte aan heb gek gemaakt. Ik kan niet geloven dat ik aan zoiets stoms mijn tijd aan heb verspild.

Zayn is op dit moment wat ik nodig heb. ''En morgen wil ik hem zeker aan mijn zijde, anders ga ik absoluut niet!'' Zeg ik nog even kort en krachtig. ''Awhh tuurlijk babe. Ik ga met je mee.'' Fluistert Zayn terwijl hij zijn neus tegen de mijne aandrukt. ''Ik hou van je.'' Grijns ik. Zayn geeft me een knipoog en neemt zijn plek in het bed nog breder in beslag. ''Trusten roosje van me.'' In één klap voel ik me stukken zelfverzekerder. Wat hij toch met me kan doen!

''Trusten!'' Zeg ik half in dromenland.

Natuurlijk ben ik nog wel wakker, maar hij kan me laten dromen terwijl ik nog wakker ben. Alles voor hem! Hij laat me ook simpel weg laten voelen dat ik alles ben. Iedere seconde van de dag krijg ik een compliment, dat maakt het leven gewoon stukken makkelijker... Met die gedachte en een brede glimlach op mijn gezicht val ik in slaap. Diep in slaap.