Over Again (Little Mix/1D Dutch Story)

Hoofdstuk 14

POV Rachel,

Ik wordt midden in de nacht gewekt door een dronken man die luidruchtig de kamer binnenkomt stormen. Mijn vader staat gaar voor me en je kan zien dat hij een veel te lange avond achter de rug heeft gehad. Ik wurm mezelf van de bank af en ik laat hem op mijn plek neer ploffen. ''Ra-achel'' Hoor ik mijn vader slissen. Ik sta stil en werp hem een vragende blik toe. Maar voordat hij ook maar wat kan uitspreken ligt hij al plat op de bank, druk te zijn. Ik negeer hem en loop de trap op naar boven. Ik twijfel over de plek waar ik mezelf opnieuw in slaap ga wiegen, als ik het deurtje naar de zolder zie. Aangezien mijn vader jaren een schoonmaakster heeft gehad, die alles een beetje schoonmaakte sliep ze altijd boven op zolder. En aangezien mijn vader dronken is, weet je maar nooit. Ik ren de trap op naar zolder, waar nog een deur zit met een slot. Dit is hier goed beveiligd zo te zien. Ik besteed er niet veel aandacht aan terwijl het al 3 uur in de nacht is, en ik wurm mezelf in het bed dat voor me staat. Het ruikt heel stoffig, ik begin al meteen te niezen als ik er eenmaal lig. Maar gelukkig duurd het niet lang om in slaap te komen, dus hed ik er niet veel last van.

Als er een scherpe zon mijn ogen doorboort ben ik al snel wakker. Ik kijk op en verken de kamer nog half slaperig. Het is allemaal hout en heeft een beetje strand uitstraling. De kamer is heel groot en alles ziet er zo anders uit dan een normale slaapkamer. Het is een heel huis in één. Alles is blauw, zonnig en houtig. Ik stap vrolijk uit bed als ik bijna struikel over een wekker kabel, die mij net wakker heeft gemaakt. Ik kan er nog net overheen stappen en ik ren naar de anderekant van de kamer. Ik kom in de 'woonkamer' gedeelte, er staat een witte bank, met gouden diamantje op de ruggeleuning. Er hangt ook nog eens een perfecte breedbeeldtv. En daar tegen over staat een keuken met alles erop en eraan. Ik bekijk de kamer met mijn mond open. Alsof ik in een sprookje ben beland. Er staat in het hoekje van de keuken een klein deurtje dat doorvebonden staat met een klein balkonnetje dat kijkt over de grote autoweg achter het huis. Er hangen nog steeds lintjes en meteen flits het beeld van mijn broertje weer voor me langs. De poitie gelooft niet dat het zelfmoord is geweest, terwijl mijn vader zelf de pvc-buis heeft gevonden met bloed. Een diepe zuchte verlaat mijn mond en ik loop naar achteren als ik een deurtje zie staan. Ik open het deurtje en jahoor, precies naar waar ik opzoek was, een badkamer. Ik loop meteen naar binnen want ik moet zometeen namelijk naar school. Meteen gaat er een riling over mijn rug naar benden. Alleen de naam al 'school' het kan zoveel met me doen. Alleen dat ene woordje kan met laten huilen, dat woordje kan me slecht laten voelen en het kan me zo verschrikelijk onzeker maken. Het kan vanalles met me doen, alles wat negatief is. Ik heb me nog nooit verheugt op school, zelfs niet als ik het thuis soms nog slechter had. Ik werd nog liever besprongen door mijn dronken moeder of uitgescholden door haar. Maar alles behalve dan Perrie en haar hele bende.

Met steken in mijn hart stap ik de achtertuin in en loop ik de stoep af naar de overkant. Ik loop door een kort steegje en daar is het dan 'het' kruispunt, waar ik altijd de scooter tegenkwam van Perrie en Zayn. Ik moet ineens weer terug denen aan gisteravond. Waarom kwam hij langs? En waarom gaf hij me üperhaupt aandacht? Niet dat ik het erg vind, maar het laat me met zoveel vraagtekens achter. Bij dit kruispunt, werd ik altijd bespuugt of er werd een sigaret in mijn kapouchon gegooit. En nu? UIt het niets staat hij midden in mijn huis, geeft ie me aandacht, cadeaus en het vreemde van alles, het gala...? Ik ga, Perrie niet, Zayn wel.. Ik frons kort mijn wenkbrauwen en ik loop naar de overkant van het kruispunt, waar ik met zweethanden langs een straatje loop met rijtjeshuizen. Daar meteen het eerste huis, daar woont Perrie. Ik zie in mijn ooghoeken dat ze in haar tuin staat met een sigaret in haar ene hand en een iPhone in haar andere. In de hoop dat ze me niet opmerkt loop ik met een droge keel langs het straatje. Gelukkig hoef ik er niet door, het is wel stukken sneller, maar op dit moment vind ik het heel erg leuk om een ommetje te maken op de vroege ochtend.

Ik loop meteen door naar het lokaal, in de hoop dat ik de eerste ben dan kan ik mijn plaatsje ergens achterin uitzoeken en is de kans klein dat ik weer in het groepje kom met Zayn. Het lijkt alsof hij iets doet voor Perrie, dat ze ergens achter willen komen ofzo. Niet dat ik iets verberg ofzo, maar ik heb zo het gevoel dat ze me gebruiken voor iets. Want ja waarom zou de grootste hunk van de school vallen voor de grootste nerd van de school? Ik houdt mijn hoofd voorzichtig om het hoekje van het lokaal, maar het is al te laat. Zayn zit alleen, Perrie lakt haar nagels ze zit helemaal vooraan, omdat ze anders teveel kletst volgens de docent. Daar kan sos best blij om zijn. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en ik druk mijn rug tegen de muur. Waarom? Waarom zit ik in zo'n rot klas? Waarom ik? Waarom bestaat pesterij eigenlijk? En waarom ben ik niet net zo populair als de rest of in iedergeval gewoon niet het pispaaltje van de school? Met 2000 kinderen op deze school ben ik de enige die opvalt en die alle negative aandacht krijgt. Zie ik er zo gek uit? Straal ik iets uit wat alle mensen op de wereld niet aanstaat ofzo?

Ik raap al mijn moed bij elkaar op en loop het klaslokaal binnen. De docent zit aan zijn bureau, hij leest de krant zijn bril hangt half over zijn neus en zijn voeten liggen over elkaar op tafel. Ik voel meteen dat alle ogen op mij gericht zijn. Maar ik probeer vooral de blik van Perrie te vermijden. Ze juigt me de stuipen op het lijf door alleen maar adem te halen. Waarom bestaat zij als een slecht persoon? Waarom is ze niet gewoon lief en netals ik, dan zou ze misschien inzien hoeveel pijn het me doet. Dan zitten we samen elke middag te huilen op bed of proberen de dood in de buurt te brengen, maar helaas zou zij nooit de pijn voelen die ik meemaak.

Ik loop naar een tafeltje voor Zayn, ik kijk hem beangstigend aan en durf niets uit te spreken. Hij knipoogt naar me en voordat ik de stoel bij de tafel weg kan schuiven zie ik zijn vingers over de tafel mijn kant op glijden. ''Wil je naast me komen zitten?'' Zijn stem is een beetje schor, maar het klinkt wel leuk. Ik schuif die gedachte even aan de kant en ik denk na over zijn vraag. Wat? Zei hij nou serieus waar zijn vriendin bij is dat ik naast hem kom zitten? Ik durf niet om te kijken naar Perrie maar ik voel haar ogen dwars door mijn hersenen boren. Zayn blijft me vragend ankijken en zijn glimlach wordt steeds breder als ik mijn voeten langzaam zijn kant op verzet. ''Uhuh'' Mompel ik nog snel.

Tijdens de les kijkt Perrie om de seconde om. De docent kijkt me ook telkens aan, alsof het een wonder is dat ik één keer in mijn hele schoolleven naast iemand zit. Ze zijn het niet gewend en eerlijk gezegt ben ik het zelf ook nog niet helemaal gewend. Zayn tikt me telkens aan en probeert een gesprek te beginnen, maar ik doe niets anders dan knikken of schudden op zijn vragen. Ik heb geen zin om een uitgebreider antwoord te geven. Mijn gedachte bereid zich voor op de pauze die er straks aankomt. Ik ga heel wat klappen ontvangen van Periie, tenzij Zayn in mijn buurt wil blijven... maar wat nou als hij echt iets met Perrie van plan is. Dat ze me nu ergens voor gebruiken of testen...

Als Perrie zich voor de vierde keer omdraait in een half uurtje wordt ze aangesproken door de docent. ''Perrie Edwards, is er iets mis met Rachel? Je bent er totaal niet bij, super irritant. Je mag je gaan melden!'' Perrie draait zich nog één keer om naar mij en ik probeer haar pissige blik te vermijden. Ik begin druk te slikken totdat ik geen speeksel meer overhou in mijn mond. Mijn hart begint sneller te kloppen. Perrie draait zich weer om en staat op ''Verdomme! En jij, jij mot eens opletten zo!'' Schreeuwt ze naar me. Ze loopt naar de deur en als ze aan de andere kant van het gat staat slaat ze de deur zo hard dicht dat alle spullen in het lokaal verplaatsen van plek. Ik druk mijn hoofd verder naar beneden dan dat het mogelijk is. Zayn legt zijn hand op mijn rug en begint te wrijven. ''Wat een bitch heah?'' Ik vergroot mijn ogen een tikkeltje en ineens snap ik mijn hele omgeving niet meer. Noemde Zayn zijn vriendin nou een bitch?! Ik haal mijn hoofd voorzichtig op en kijk Zayn aan, die hevig met zijn hoofd knikt en met een brede glimlach terug kijkt.