{HİKAYE TAMAMLANMIŞTIR!}
Sessizlik en acı şeydi aslında kalpte..
Çünkü kalp ne zaman sessiz kalsa, insan çaresiz kalırdı..
Kaç gece sessiz, kaç gündüz kimsesiz kalmıştı?..
Diller farklı, ırklar farklı. Ama kalp ve mantık aynı. İnsan önce kalpte, ba...
Uçağa binmeden önce büyük bir araştırma yapmıştık Canan ile. Tabi ki de bu araştırmaya dün, yani cumartesi hastahaneden gelir gelmez Canan'ın başıma dikilmesiyle başladı ve saat abartmıyorum gecenin üçüne kadar araştırdık. Açıkçası hayran kaldım üniversiteye hele Weil Cornell Üniversitesi'nin kampüsüne bayıldım, yandım, piştim resmen.
Weil Cornell Üniversitesi, Abd'nin Katar'da açtığı medical üniversiteymiş. Ayrıca Katar'da ki ilk tıp okuluymuş. İşte bu ilginç gelmişti bana...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
{Katar Weil Cornel Üniversitesi Kampüsü}
Biz Canan ile araştırma yaparken; ben hastaneye hayran kalırken, Canan'da oraya yani Katar'a hayran kaldı ve laptopu kapatıp :
"Ahtım var çalışıp çok para kazanınca oraya tatile gideceğim."
Tabi ben bunu duyunca bir güldüm gözlerimden yaş geldi...
Şimdi düşünüyorum da ben Canımın Cananı özledim daha şimdiden.. Uçakta rahatsızca kıpırdanınca Sema :
"Bir sorun mu var güzelim?"
Ona bakıp başımı olumsuz anlamda salladım. Ne diyebilirdim ki Sema'ya ''Daha yarım saat oldu uçağa bineli ama ben şimdiden Can'ı özledim'' mi diyeceğim? Hadi ama, bu kız benimle ömrü boyunca dalga geçer vallahi.. Kafamı sağa sola salladım. Kendime gelmem lazımdı acilen hem de.. Ama ne yapayım benim Can'dan başka kimsem yoktu ki bu hayatta, onu düşünmeyip onu özlemeyip de kimi özleyeceğim bu hayatta?
Ben daha yedi yaşımda iken, annem beni okula gülücükleriyle ve öpücükleriyle okula göndermişti. Hatta okuldan dönünce birlikte alışverişe gidecektik, tabii ki de okulda başarılı bir gün geçirirsem.. Okulda başarılı bir gün geçirmiştim, hocanın istediği her şeyi yapmıştım, oyun oynamıştım, derslere katılmıştım, kısacası güzel bir gün geçirmiştim. Güle oynaya okuldan çıkmış hemen alt sokakta olan evimize yol almıştım. Ancak bir sorun vardı! Kapımızın önü bir sürü insan ile doluydu, koşarak kapının önüne geldim annemin en yakın arkadaşı olan Derya teyze hıçkırıklarla ağlıyordu. Yanına gittiğimde bana sarılıp :
