Black Magic

Chapter 3

POV Sabah (moeder van Amira)

"Amira, mijn zoon wil jou voor de rest van zijn leven bij zich hebben." Wat?! Ik kijk Amira geschrokken aan. Ze kijkt mij met dezelfde emotie aan. "Mijn dochter kent deze jongen geeneens 2 uurtjes. Amira wil je wel trouwen?" vraag ik. Amira schudt haar hoofd.

POV Amira

Ik wil helemaal niet trouwen. Wtf?! Ik ken hem maar een uurtje denk ik. Eigenlijk ken ik ik hem niet eens. "Sorry, ik wil niet trouwen. Ik ken Ahmed pas een uurtje." zeg ik. "Amira, zie je niet dat mijn zoon jou zal beschermen. Wacht maar, Amira. Je zal niet ongestraft blijven. Ik zal je terugpakken. Hoe durf je mijn zoon af te wijzen." schreeuwt de moeder van Ahmed boos.

"Ik wil niet trouwen daar is toch niks mis mee. Ik ken Ahmed geeneens!" schreeuw ik terug. Mijn tantes proberen me ondertussen te kalmeren. Wat denkt die moeder wel. Ik bepaal toch of ik wil trouwen of niet. "Ga uit mijn huis en waag het niet om wraak te nemen!" schreeuwt tante Huda.

Ahmed en zijn moeder verlaten het huis. Dit is echt raar. Ik weet zijn achternaam niet eens. Laat staan zijn karakter. Hoe wil ze eigenlijk wraak nemen, ik ben over 2 weken gewoon weer in Nederland. Ik krijg hoofdpijn man.

"Maak je geen zorgen, ze kan je niks aandoen oke?" probeert tante Huda mij te kalmeren. Ik geef haar een kus op haar wang. Ben pas in Marokko gelijk rare dingen hahah. "Ik ben moe, ik ga slapen oke." ik geef al mijn tantes een kus op hun wang en loop dan naar de logeerkamer.

"Amira, we gaan even met z'n allen weg, wil je mee of ga je slapen?" hoor ik mijn moeder roepen. "Nee, ik ga slapen. Veel plezier!" ik ga op het bed liggen en sluit mijn ogen. Na ongeveer een halfuur val ik in slaap.

~ik open langzaam mijn ogen. Ik zie een vrouw. Wie is dat? Ik zie dat ze ergens in kijkt. Een koffer denk ik. Ze haalt alles overhoop. Ze kijkt in een kast en in een bureaulade. Ze draait zich om. Ik probeer goed te kijken. Ik maak spleetjes van mijn ogen. Wtf?! Het is de moeder van Ahmed. Droom ik ofzo? Ik sluit mijn ogen.~

Ik wrijf in mijn ogen en ga dan rechtop zitten. Ik kijk om me heen. Oh my. De hele kamer licht overhoop. Was dat dan geen droom? Was dat echt de moeder van Ahmed? Al mijn kleren liggen verspreid over de hele kamer. Waarom zou ze in mijn kleren rondneuzen.

Ik sta op van het bed en prop alle kleren weer terug in de koffer. Ik zet ze later wel in de kast. Ik loop naar beneden en ga op de bank zitten. Mijn tantes en moeder zijn blijkbaar nog niet thuis. Anders had ik wel heel veel gelach, geschreeuw en muziek gehoord. Ze zijn echt luidruchtig. Ik grinnik zachtjes.

Zal ik ze vertellen over de moeder van Ahmed? Nee ik ga het niet zeggen. Straks ontstaat er een hele burenruzie. Ik wil dat niet.

Ik hoor luid gelach. Dat is tante Hala. Sowieso! Haar lach is super raar hahaha. "Assalamu Aleykum koe!" roept tante Nahid. "Wa Aleykum Assalam kip!" roep ik terug. We lachen ons helemaal dood. Wat zijn het toch gezellige dames. "Wat hebben jullie gedaan en hoe was het?" vraag ik nieuwsgierig. "We hebben gegeten in een restaurant en natuurlijk heeft Huda het meest gegeten. Echt een vreetzak is het, maar het was gezellig!" vertelt ze enthousiast. Ik knik.

Het is nu 10u 's avonds. We hebben heel veel gekletst. Mijn vader was natuurlijk de hele dag bij zijn familie samen met Adam en Mustafa. Ze wonen aan de andere kant van Marokko. Ik ben niet gegaan. Ze mogen me niet en ik heb geen idee waarom. En ik heb echt geen zin om daar dan te zitten, tussen mensen die je helemaal niet mogen.

Ik lig op de bank. Iedereen is al gaan slapen. Ik schrik me dood. De stoel beweegt. Wat gebeurt er? Ik probeer te bewegen maar het gaat niet. Ik open mijn mond maar er komt helemaal geen geluid uit. Wat is dit? Ik kan me letterlijk niet bewegen. Ik sluit mijn ogen en probeer rustig te blijven. Ik probeer te gillen maar het lukt niet.

Na 10 minuten lukt het me eindelijk om te schreeuwen. Ik schreeuw zo hard als ik kan. Meteen hoor ik voetstappen. "Benti! Wat is er!" roept mijn moeder lichtjes in paniek. "Yemma! De stoel bewoog en ik probeerde op te staan maar het lukte niet en ik kon ook niet meer roepen. Ik wist totaal niet wat er aan de hand was!" mijn moeder loopt naar me toe en knuffelt me stevig.

"Wat is er aan de hand buren?" hoor ik iemand zeggen. Ik kijk op en zie de moeder van Ahmed. Ugh, wat doet zij hier. Mijn moeder vertelt haar alles. Mijn bloed begint te koken, ik mag die moeder van Ahmed echt niet. "Je beeldt het je vast in." zegt ze. "Waar slaat dat op. Ik weet toch wat ik gezien en gevoeld heb?!" roep ik boos.

"Amira benti. Ik denk dat ze gelijk heeft." zegt mijn moeder. Waar slaat dit op. Ik ben echt niet gek ofzo. "Ik weet wel iemand die haar kan genezen. Dan ervaart ze dit soort dingen niet meer. Kom mee naar mijn huis. Dan geef ik jullie haar nummer." zegt de moeder van Ahmed. Ugh, laat ons gewoon met rust! Mijn moeder trekt me mee.

We gaan op de bank zitten samen met de moeder van Ahmed. Ik kijk om me heen en zie in de hoek van de woonkamer mijn vest. Huh?! "Wat doe jij met mijn vest en hoe kom je eraan?!" roep ik kwaad. Mijn moeder knijpt me hard in mijn arm. Waar was dat voor nodig. Ze kijkt me met een boze blik aan.

De moeder van Ahmed negeert wat ik zei en geeft ons een briefje. "Dit is het nummer van die vrouw. In sha Allah geneest je dochter." zegt ze. "Dankjewel wollah." Zegt mijn moeder. Ze doen alsof ik gek ben. Niks te genezen. Ik ben niet ziek. "Wij gaan nu weg, dankjewel. Doei!" en we lopen weg.

"Morgen gaan we bellen en dan breng ik je, oke?" zegt mijn moeder. Ik zucht. We lopen naar binnen en ik loop meteen naar de logeerkamer. Ik duik in het bed en val in slaap.

Hey! Dit is dus chapter 3! Hopelijk vonden jullie het leuk xx