Broken Home - (L.H./5sos fanfiction)

20

BTW ik was dus vergeten te vertellen dat ik Arzaylea heb gemeet (ik mag d'r eigenlijk helemaal niet zo erg, maar ik had de kans) Iemand ging met die bewaker praten en toen ben ik achter langs naar d'r toe gelopen en heb ik haar ene knuffel gegeven. Ze was op zich wel lief :)

~~POV Ashton~~
"Jara is je zusje..." Ik keek mijn moeder met open mond aan. "Wat?!" vroeg ik. "Toen Jara werd geboren was jij ongeveer 2 1/2 jaar oud." zei ze. "In die tijd had ik niet veel geld om rond te komen en besloot ik Jara aan een gezin te geven waar ze het beter zou hebben." Mijn moeder zat met tranen in haar ogen te vertellen. Ik zat als versteend te luisteren en liet het allemaal in me opkomen. Ik dacht na, we hadden dezelfde ogen en lach ook een beetje... ze voelde als een zusje en mijn gevoel was juist. "Ga je het haar vertellen?" vroeg ik. "Ik bedoel...nu?" Ze keek op en knikte. Ik zei Lauren en Harry snel gedag en liep met mijn moeder naar de auto.

~~POV Jara~~
"Ben thuis!!!" hoorde ik Ashton schreeuwen en liep naar de woonkamer. Er liep een vrouw achter hem aan, Oh dat is vast zijn moeder. Ik liep naar haar toe en stak mijn hand uit. "Leuk u te ontmo-" ik kwam niet verder omdat ze mij in haar armen nam en knuffelde. "Uhm..." ik stond een beetje awkward naar Ashton te kijken. "Jara! Oh Jara ik heb je zo gemist!" zei z'n moeder en volgends mij was ze aan het huilen. Ik duwde haar een stukje van me af en keek haar aan. "Ik ken u niet." zei ik.

"Jara ga even zitten..." zei Ashton. Ik begreep er helemaal niks meer van. Ik ging op de bank zitten en Ashton en zijn moeder tegenover mij. "Jaar....je bent mijn zusje..." zei Ashton. Ik staarde hem aan en keek naar zijn moeder de even slikte. "Je bent geadopteerd, ik ben je echte moeder, je naam is Jara Irwin..." Zei ze. Ik staarde haar met open mond aan en zei niks. mijn 'Ouders' hebben tegen me gelogen... ZE HEBBEN GELOGEN! Ik stond op en stormde de trap op rechtstreeks mijn kamer in.

Ik gooide mijn kussen tegen de muur en begon te huilen van frustratie. Ik gilde in een kussen terwijl de tranen niet wouden stoppen. De deur ging open en daar stond Ashton. Hij liep naar me toe en trok me op zijn schoot. Hij wiegde me heen en weer en ik verstopte mijn gezicht in zijn shirt. Mijn schouders waren nog steeds aan het schokken. Ik was niet eens verdrietig....gewoon boos op mijn zogenaamde ouders in Amerika. Ashton wreef langzaam over mijn rug heen en suste me. Hij duwde me een stukje naar achter, ik keek naar beneden. Mijn ogen waren vast rood van het huilen. Ashton duwde mijn kin omhoog met zijn wijsvinger en keek me aan. "Ik weet dat het moeilijk is...maar ik ben nu je broer en ik zal je helpen." zei hij met een kleine glimlach. "Ash..." ik zuchtte, "Ze hebben tegen me gelogen!" zei ik. "Ik weet het.." zei hij en gaf een kus op mijn voorhoofd. "Het komt allemaal wel weer goed, dat beloof ik je." zei hij.