Broken Home - (L.H./5sos fanfiction)

53

Ahhh 6k readers🎉 bedankt voor het lezen ook al is dit boek echt shit😂❤

~~POV Jara~~
De zon brandde op mijn hoofd en het voelde alsof ik elk moment kon flauwvallen, volgends mij stonden we al 15 minuten buiten in de felle zon en het feit dat ik een pistool aan de zijkant van mijn hoofd had hielp niet mee. Ik keek wanhopig rond, de groep stond nog steeds tegenover me, ze konden niks doen of hij zou schieten. "waar wacht je op?" vroeg ik. Ik hoorde mijn vader spottend lachen "ik zat te denken, als jij 'weg' bent dan zullen ze mij vast veel geld geven, ik ben tenslotte jouw vader". Ik balde mijn vuisten en draaide mijn hoofd naar hem toe, het pistool richtte nu op het midden van mijn voorhoofd "JE. BENT. MIJN. VADER. NIET!" riep ik boos. "JE HEBT MIJ NOOIT BEHANDELD ALSOF JE VAN MIJ HIELD OF ALSOF JE ECHT OM ME GAF!" tranen stroomden over mijn wangen en ik kon ze niet stoppen. "hou je bek dicht." zei mijn vader zacht maar kwaad. "je bent een verwend nest, je hebt alles wat je hartje begeert." siste hij. "oh ja natuurlijk, alles behalve ouders!" zei boos en vergat dat hij me met een beweging kon vermoorden. Ik wilde zo graag weg van deze wereld, maar dat was niet eerlijk tegenover de rest. Dat kan ik ze niet aandoen, ik slikte even "schiet dan." zei ik zacht. "Wat zei je?!" zei mijn vader. "Schiet dan." zei ik harder. Ik zag Luke en de rest naar mij kijken alsof ik gek was maar ik had mijn vader door. Ik staarde recht voor me uit naar de groep terwijl mijn vader rechts van me stond, ik gunde hem geen blik meer waardig. "Je speelt Russian Roulette." zei ik met een glimlach. Mijn vader reageerde niet dus ging ik verder "geef maar toe, er zit maar één kogel in dat pistool." zei ik en ving Liz haar blik op, ze gaf me een geruststellende glimlach en ik glimlachte terug. De adrenaline in mijn lichaam was het enige wat me nog staande hield, in de verte hoorde ik sirenes en ik hoopte zo erg dat ze hiernaartoe kwamen.

Achter me hoorde ik een auto de parkeerplaats op rijden, ik kon niet zien wat voor auto het was, maar door mijn vaders reactie kon ik het wel raden, hij sloeg zijn arm rond mijn hals waardoor ik amper nog lucht kreeg en hield het pistool nog steeds naast mijn hoofd. Ik was opgelucht om te zien dat het een politieauto was, 2 agenten stapte uit en richtte hun pistool op mijn vader, zijn grip rond mijn nek werd strakker en ik hapte naar adem. "Stop!" zei ik maar het klonk meer als een piep.  Ik begon tegen te stribbelen omdat ik lucht wou, ik begon sterretjes te zien en het geluid om me heen werd zachter. "LAAT HAAR LOS!" hoorde ik één van de agenten nog roepen. Opeens ging alles heel snel, ik hoorde een schot en de arm rond mijn nek was weg. Ik sloot mijn ogen en zakte in, happend naar adem begon ik te hoesten. Al snel voelde ik 2 handen op mijn wangen "in en uit ademen, rustig aan." Luke zijn stem klonk ver weg, ik kreeg geen controle over mijn ademhaling hoe graag ik het ook wou. Ik hoorde nog iemand aan komen en iets tegen Luke zeggen wat ik vaag mee kreeg, Luke duwde iets tegen mijn mond aan "blaas in dit zakje, je bent aan het hyperventileren." zei hij. Ik verzamelde al mijn kracht en deed wat hij zei, langzaam voelde ik me iets beter worden en opende ik mijn ogen. Het was stil om me heen, er was nog één politieagent die stond te praten met Ashton. Luke keek mij aan met zijn heldere blauwen ogen, ik moest er gewoon van glimlachen. "Gaat het?" vroeg hij. Ik knikte en stond langzaam op, Luke ondersteunde mij. We liepen richting Ashton en de agent die druk in gesprek waren, ze stopten toen wij aankwamen. Ashton trok mij meteen in een knuffel "gaat het wel?" vroeg hij. "Nu wel, dankzij jou." zei ik. "jij belde de politie." glimlachte ik en keek de agent aan. "Hebben jullie geschoten?" vroeg ik zenuwachtig. De agent schraapte zijn keel "we schoten op zijn arm, niks ernstigs." zei hij. "Gaan jullie hem opsluiten?" vroeg ik. "Daarover, je zult naar de rechtbank moeten komen met een advocaat, we zullen je over de datum nog bellen." zei hij. Ik schudde zijn hand, ik wou gewoon weg, terug naar de tourbus. Zodra we aankwamen in de tourbus ging ik gelijk in mijn bunk liggen, het maakte me niet uit dat ik nog ik mijn kleren lag of dat het nog geen avond was ik wou gewoon even nergens aan denken. Ik praat morgen wel met iedereen, waarschijnlijk hebben de fans en de pers het ook al ergens gehoord maar daar maak ik me morgen wel zorgen over. "Jara?" ik herkende Ashton zijn stem, ik hield mijn ogen dicht "Kunnen we alsjeblieft morgen praten." zei ik. "Tuurlijk, slaap lekker." ik hoorde Ashton weglopen en ik zuchtte. Mijn hoofd was al nooit leeg en nu krijgen we dit er ook bij, ik weet niet hoe lang ik dit nog vol kan houden...

Heyy, okay ik wou dus even zeggen dat ik Broken Home waarschijnlijk tot hoofdstuk 60 verder schrijf en het boek daar dus afrond. Er valt niet veel meer te schrijven en anders worden het ook maar van die saaie opvul hoofdstukken. Dat dus, hopelijk vonden jullie dit hoofdstuk leuk❤