Broken Home - (L.H./5sos fanfiction)

52

~~POV Jara~~
Evie, Liz en ik stonden meteen op en liepen naar buiten, een zwarte auto was tegen één van de auto's op de parkeerplaats aangereden. "Omg.." fluisterde Liz duidelijk geschrokken. "Misschien moeten we even checken of de gene in de auto okay is?" stelde Evie zacht voor. Op dat moment kwam degene die de auto op de parkeerplaats had aangereden uitstappen. Ik stond met open mond te kijken, hij kon hier niet zijn, hij kon me niet hebben gevonden....het was mijn vader.

Hij keek me met een grijns aan, ik wou hem zo graag slaan. Ik hoorde de jongens aankomen "We hebben ontb-" Ashton stopte met praten toen hij mijn vader zag. Luke stond direct naast me maar van de rest kreeg ik niet veel mee omdat mijn vader begon te praten. "Heb ik jullie toch weer gevonden hè." zei hij, zijn ogen stonden kil. "W-wat moet je?!" zei ik. Hij liep dichter naar me toe. "Nog 1 stap dichterbij en we halen de beveiliging erbij." siste Luke. Mijn vader zijn blik ging naar Luke zijn gezicht "doe dat en je vriendinnetje zal er niet zo mooi meer uit blijven zien."  "is dat een dreigement" siste Luke opnieuw. Mijn vader grijnsde en zijn blik ging terug naar mij "je bent zo naïef, denken dat ik je niet kan vinden als je mee op tour bent". Ik slikte en keek hem in zijn ogen aan "ga weg." zei ik zacht. "Ik ga nergens heen zonder jou." zei hij en trok me in één beweging naar hem toe, hij klemde zijn arm rond mijn nek, hij haalde iets zwarts uit zijn jaszak en hield het aan de zijkant van mijn hoofd, op dat moment drong het tot me door dat het een pistool was. Ik voelde mijn hartslag versnellen, ik wist niet wat ik moest doen. Luke keek me recht in de ogen aan en toen naar mijn vader "LAAT HAAR GODVERDOMME LOS." schreeuwde hij en liep richting mij. "NOG ÉÉN STAP EN IK SCHIET!" schreeuwde mijn vader terug. Luke stopte met lopen en balde zijn vuisten "wat wil je, geld?" vroeg hij. Mijn vader moest lachen "Ik wil mijn dochter terug, ze is heel wat waard nu ze bekend is geworden."  "Ik walg echt van jou, je hebt me nooit gemogen" zei ik. "hou je mond dicht!" schreeuwde hij dichtbij mijn oor. Ik kon niks op dit moment, ik keek hopeloos naar de rest en realiseerde me ineens dat Ashton weg was. Ik hoopte dat hij hulp aan het halen was maar daar was ik niet zeker van, ik schraapte mijn keel "hoe lang gaan we h-" mijn vader kapte me af  "STIL!". Ik staarde naar Luke die mij hulpeloos aankeek en 'sorry' mompelde. Ik gaf hem een waterige glimlach om te zeggen dat het okay was...ook al voelde ik me vreselijk.