The Suprise

Chapter 35

POV KATE

En voordat ik het weet is alles zwart. Is dit hoe het voelt om dood te zijn? Nee want ik kan nog denken, maar alle pijn is weg. Gelukkig. Maar ik zie niks, ik zie alleen maar zwart. Na wat voor mij uren lijkt te duren zie ik een deur opengaan. Lig ik dan in een kamer? Er komt iemand binnen. Diegene is helemaal wit. Het lijkt wel een soort engel. "Wie, wie ben jij?" vraag ik, maar er komt geen geluid uit m'n mond. "Ik ben Olivia, je beschermengel. Je bent niet dood. Je ligt in coma. Ik denk dat je me maar moet bedanken door mij ben je niet dood. Er is nog zoveel te doen in deze wereld, ik zweer je dat je niet dood wil." legt Olivia uit. "Je moet een paar dingen voltooien om weer wakker te worden" "Wat voor dingen dan?" vraag ik en deze keer komt er wel geluid in. "Daar kom je vanzelf achter, ik kom weer terug als je een iets hebt voltooid. SUCCES!" zegt ze en ze loopt 'de kamer' weer uit. Opdrachten dus. Dat komt later wel, eerst wil ik weten of ik wel wakker wil worden, want als ik wel dood wil dan ga ik gewoon de opdrachten niet voltooien. Maar wil ik wel dood? Nee. Waarom snij ik me dan? Omdat ik andere pijn doe, moet ik mezelf ook pijn doen, maar dood wil ik niet! Goed mijn conclusie is dus dat ik niet dood wil.

De deur gaat weer open en Olivia komt weer binnen. "Gefeliciteerd je hebt je 1e opdracht voltooid. Je hebt geluk gehad dat je in een lichte coma ligt anders had je er veel meer en moeilijkere opdrachten. Je weet nu zeker dat je niet dood wil. Ik ben blij om dat te horen. Je mag de volgende opdracht weten. De volgende opdracht is het horen van dingen in de echte wereld. Als je dat hoort duurt het niet lang meer totdat je wakker wordt. Hoelang dit duurt weet ik niet. Maar dit is de laatste keer dat je me ziet, maar ik zal altijd over je blijven waken en eventueel je weer redden!" zegt ze. Ze loopt op me af en geeft me een knuffel. "Bedankt! Voor alles! Doeii" zeg ik. Ze laat los en loopt weer naar 'de deur'. Vlak voordat ze de deur sluit kijkt ze nog 1 keer om. "Doei Kate" zegt ze en loopt door.

Ik loop hier nu al uren rond. Ik loop rond in een zwarte kamer waarin ik de deur niet kan vinden. Ik ben echt hopeloos. Het is hier stil, donker en ik heb niemand om tegen te praten. Tegen mezelf praten ben ik zat. Ik ben moe. Ik heb dorst. Ik heb honger. En ik ben nog steeds niet uit de f*cking coma.

"Kate wordt wakker oke wie kan anders mijn make up op doen als ik een date heb of Louis stil houden wie doet dat anders pleas wordt wakker" Wie zei dat? Was dat Zoef? Wordt ik dan eindelijk wakker?

Mijn ogen gaan open. Alles doet pijn. "Zoef?" vraag ik met een krakende stem. Ik zie Zoe zitten naast een bed. Huilend. Ik lig in dat bed. Huilt ze om mij? Waarom? Als ik verder de kamer door kijk zie ik Niall staan, bellend. Ook met tranen over z'n gezicht. Waarom huilt iedereen? Ik ben toch niet dood. "Kate!" roept Zoe in 1 keer. Ik schrik als ze me knuffelt. Al snel ontspan ik en knuffel terug. Ze laat weer los en gaat weer zitten. Ook Niall is gestopt met bellen en is gaan zitten. "Waarom huilen jullie?" vraag ik. Of nou ja probeer ik het klonk meer als 'Wlalom luilen lujlie?' maar volgens mij begrepen ze me wel. "Kate je hebt in coma gelegen voor 2 dagen! Ik heb je gemist! Wij hebben je allemaal gemist!" legt Niall uit. Ben ik echt voor 2 dagen in coma geweest?! Damn dat heeft Angel niet gezegd. "Wie belde je?" vraag ik. (Ook dit klonk raar maar dat ga ik niet de hele tijd zeggen.) "Ik belde naar Louis, om te zeggen dat je wakker was en ik heb het ook vast tegen een dokter gezegd die ik tegen kwam op de gang." legt hij uit. "Komt Louis eraan?" vraag ik hoopvol en deze keer ging het bijna helemaal goed. Niall kon nog geen antwoord geven en de deur zwaait open. Daar staat Louis naast een dokter en daar achter de rest. "Louiss" roep ik vrolijk. "Katee! Ik heb je zo gemist!" zegt Louis en loopt naar me toe om me een knuffel te geven. Ik knuffel terug. Ik ben blij dat Olivia me heeft gered. Ik kan niet zonder mijn vrienden en mijn familie. En al helemaal niet zonder Louis. Hij is m'n broer en m'n beste vriend. Ik laat Louis weer los als ik merk dat de dokter wat wil gaan zeggen. "Fijn dat U weer wakker bent mevrouw Tomlinson" "Zeg maar Kate" onderbreek ik hem. "Oke, ik ben dokter Deeks. Ik moet nog even een paar testjes doen om te kijken. Je moet sowieso nog 1 nacht blijven ter observatie, maar er mogen 2 mensen blijven slapen. Als je dat nu eerst wil beslissen kan ik daarna iemand de bedden laten brengen en dan kan ik je even controleren." legt dokter Deeks uit. "Oke, Louis wil jij bij me blijven?" vraag ik. "Ja natuurlijk wil ik dat!" zegt hij. "Jullie vechten zelf maar uit wie er nog meer blijft." zeg ik.

Uiteindelijk blijven Michael en Louis slapen. De rest is al naar huis en de testjes zijn gedaan. Alles was oke. Ik moest nog wel een paar weken rustig aan doen en maar halve dagen naar school.

"Louis? Lou, wil je bij me komen liggen?" vraag ik zacht als ik niet kan slapen. "Ja tuurlijk wacht even." zegt hij. Even later staat hij naast m'n bed en hou ik mn deken open zodat hij erin kan stappen. Hij legt z'n arm over me heen. Dat doet hij altijd als we samen slapen. "Goodnight Lou" zeg ik. "Goodnight Kate, ik ben blij dat je er weer bent, maar beloof me dat je de volgende keer naar me toe komt als er wat is. Ik, en de rest, gaan je helpen om je te laten stoppen met het snijden." zegt hij en drukt een kus op m'n kruin. "Dankje Lou dat betekent veel voor me" zeg ik. Niet veel later val ik in slaap.

A/N

Kate is weer wakker!! Ik hoop dat jullie het leuk vinden <3

Tot de volgende keer! X B