I am currently sitting outside our house. Specifically, nasa garden ako. Nagpapahangin. Reading one of my books na ngayon ko nalang ulit nabuksan because of lack of time. Of course, one of Nicholas Sparks' best creation.
I heard my phone rang. Set the speaker and continue reading.
"What?"
"Galit ka pa din?"
"Sinong di magagalit?"
"Eh bal, joke lang yun. Kahit nga ikaw nagulat."
Tumawa siya sa kalokohan niya.
"Tse. Don't talk to me."
"Hindi naman pwede yun, Bal. Balak mo ba akong patayin? Alam mo namang di kaya ng sistema ko ang mawalay sayo tapos di mo pa ako papayagang kausapin ka? Hustisya naman.."
"Kunsensya ko pa ngayon?"
"Sige na, sorry na. Anong gusto mo? Pupunta ako dyan."
"Buy ka nalang ng sweets."
"Yun lang, love?"
"Hm.. Bili ka din ng ice cream, churros, pizza saka yogurt."
"Bal? Hindi ka naman nagstress-eating niyan? May ice cream na may yogurt pa?"
"Ayaw mo?"
"Hindi! Hindi. Wala akong sinasabi ah. Sige bibili lang ako, then punta na ako agad diyan."
"Hurry up. I don't want to wait."
"Opo ma'am."
Nagtatampo ako ng KONTING KONTI lang. About dun sa sinabi niya sa Awards Night ng Himig Handog. Seriously? Hindi na nga nakinig sakin na wag kung ano-anung isagot, tinuloy pa rin. And I didn't expect that he would answer such thing?!
