Genç kız, yerde yatan genç adamın önünde diz çöktü. Parmakları onun yüzünü avuçlarken yutkundu, genzi yanıyordu. Acı; damarlarından sızarak âdeta kanına karışıyor, her bir zerresinin kavrulmasını sağlıyordu. Aciz bedeni bunu kaldıramayacak kadar düş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dalya Akpolat
Hayatımdaki insanlar acımı sadece uzaktan izlemekle yetinmişti. Kimse anlamıyordu... Ne beni, nede kaybettiklerimi!
Acıyorlardı hepsi...
Sahte tesellilerden sıkılmıştım. Kimse samimi gelmiyordu. Ama ilk kez bu cümleleri sarf eden okyanus gözlü çocuk samimi gelmişti. Çünkü o da benimle birlikte aynı kaderi paylaşıyordu.
Gözlerinin derinliklerinde çağlayan su seslerini işitebiliyordum. Acıyla titriyordu sanki. Bu his içimi burktu...
Ellerimin tersiyle göz yaşlarımı silip, kıpkırmızı olmuş gözlerle ona bakmaya devam ettim. Bir kitap gibi okumuştu beni, en derinlerime dokunmuştu...
Hislerimi, hislerimizi dökmüştü ortaya...
"Beni anlıyorsun?"dedim çatlayan sesimle.
Dudağının kenarı acıyla kıvrıldı.
"Anlamasam, 'aciz misin?' diye sormazdım. Çünkü bu acizlikten başka bir şey değil! Bu yaptığımız bizi önemseyen o birkaç kişiyi de kendimizle birlikte dibe çekmekten başka bir işe yaramıyor... Emin ol, bunu hayatın sillesini en ağır yiyenlerden biri olarak söylüyorum. Değmez!"dedi.
Sustum, çünkü ona hak vermiştim. O gün ağabeyimin beni kaybetme korkusuna, göz yaşlarına şahit olmuştum...
Anne ve babamın gözlerinin önünde eriyişim, onları da kendimle birlikte dibe çekmekten başka bir işe yaramamıştı.
Şimdi ise onlara sahte mutluluk gösterisi sunuyordum. Çünkü mutlu değildim, mutlu olmak Batıkan'a ihanet etmek demekti...
"Kayral!"
Sesin geldiği yöne aynı anda baktığımızda dudaklarım şaşkınlıkla aralanmıştı... Kayral'a benzeyen, yüzünde birkaç piercing ve vücudunda da tıpkı onunkiler gibi bir dolu dövme olan bir oğlanla karşılaştım.
