H Νεκροφιλημένη

Κεφάλαιο 25 - Λάιλα

Την επόμενη μέρα κιόλας ξεκινήσαμε για την φυλή των Θραχάρ. Δεν είχα περάσει ποτέ τα σύνορα των Ασράι και έτσι δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω. Η περιγραφή του Λαχάρ για τους άνδρες αυτούς δεν μου άρεσε και τόσο. Πέντε νέα κορίτσια, νέες κοπέλες να πηγαίνουν σε μια φυλή μόνο και μόνο για να τεκνοποιήσουν και άλλους άντρες. Τι γινόταν, μετά; Πότε σταματούσε το βασανιστήριο τους; Τι πάθαιναν έπειτα από αυτό; Γυρνούσαν ποτέ σπίτια τους; Τόσες ερωτήσεις και τόσες απαντήσεις που φοβόμουν να πάρω.

Οι Ασράι μας αποχαιρέτησαν λαμπρά και η Βασίλισσα Νάιδα δήλωσε πως θα περιμένει να ακούσει νέα μας. Ως τότε, θα έψαχνε τα βιβλία της και θα μάζευε χρήσιμες πληροφορίες για την τελετή. Οι νεράιδες είχαν ετοιμάσει προσεκτικά τα άλογά μας, μα έλειπε ένα. Εκείνο του Λαχάρ που είχε σκοτωθεί πριν λίγες ημέρες. Και μιας και δεν υπήρχε κάποιο άλλο εύκαιρο, αποφασίστηκε να μοιραστεί ένα είτε με εμένα είτε με τον Κάιν. Ο πρίγκιπας της Σεβέλ, αρνήθηκε έντονα τη συμμετοχή του σε κάτι τέτοιο και έτσι έμενε μία λύση. Ο Λαχάρ θα ίππευε μαζί μου. 

Μετά το χθεσινό συμβάν, δεν μπορούσα να τον κοιτάξω, πόσο μάλλον να μοιραστώ το άλογό μου μαζί του. Μου είχε αποκαλύψει πως θυμόταν τι είχε γίνει μεταξύ μας, αφότου ξύπνησε από το άγγιγμα της ομίχλης. Μα, δε σταμάτησε εκεί. Ο Χάρου καθισμένος στο χέρι μου, με κοίταξε και έγειρε το απαλό του κεφάλι στο πλάι. Του χαμογέλασα και τον χάιδεψα. Ύστερα τον άφησα να πετάξει από πάνω μας, όσο εγώ βολευόμουν στη σέλα και περίμενα. Κάποιος δίπλα μου ξερόβηξε. Κατέβασα το βλέμμα μου και είδα τα λευκόξανθα μαλλιά του Λαχάρ. Δεν τόλμησα να σύρω το βλέμμα μου πάνω στο δικό του και έτσι γύρισα πάλι μπροστά μου.

"Θα μπορούσες να πας λίγο πιο μπροστά;" με ρώτησε με έναν πιο σοβαρό τόνο. Δεν ήταν ψυχρός, αλλά δεν ήταν και ζεστός. Αδιάφορος, ήταν ο πιο σωστός χαρακτηρισμός. Οπότε, τώρα θα ήμασταν έτσι μεταξύ μας. Είτε δε θα μιλούσαμε, είτε θα αποφεύγαμε ο ένας τον άλλο.

Έσφιξα τα δόντια μου και μετακίνησα τους γοφούς μου κοντά στην αρχή της σέλας και απομάκρυνα τα πόδια μου από τους αναβολείς. Ο Λαχάρ έπιασε τα χαλινάρια και με έναν επιδέξιο σάλτο ανέβηκε στη σέλα και έκατσε από πίσω μου. Έριξε το στήθος του πάνω στην πλάτη μου και ψιθύρισε. "Μπορώ;". Η φωνή του ταξίδεψε ξυστά από το μάγουλό μου και ήταν αρκετή να κάνει το στομάχι μου να δεθεί κόμπος.

Κοκκίνισα και προσπάθησα να συγκρατήσω μια απότομη ανάσα. Το σώμα του με κάλυπτε ολόκληρη και ένιωθα την καρδιά του να χτυπά δυνατά στο στήθος του, στέλνοντας τους κτύπους της στο κορμί μου. Αναδεύτηκα και ξαναπήρα τον έλεγχο του εαυτού μου.