H Νεκροφιλημένη

Κεφάλαιο 36 - Και αν;

Καθόμουν δίπλα ανάμεσα στον Λαχάρ και την Άιλις. Ακριβώς δίπλα της καθόταν αμίλητος ο Κάιν που απολάμβανε τη σιωπή μαζί με το δείπνο του. Ο μεγαλύτερος από τους πρίγκιπες που καθόταν απέναντί μας, ο Φάραμιρ, εμβόλιζε με την σκέψη και το βλέμμα του τον Κάιν για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ενώ το παράδειγμά του ακολούθησε και η Άιλις. Κάτι είχε συμβεί εδώ πέρα και η περιέργειά μου με έτρωγε να μάθω.

Κάτι ζούληξε το μάγουλό μου και στράφηκα προς τον Λαχάρ που κρατούσε στα δάχτυλά του κάτι βουτηγμένο σε μυρωδάτη σάλτσα. Χαμογέλασα.

«Θα ήθελα πολύ να μάθω αν ακούμπησες το μάγουλό μου, με αυτό.» είπα πλαταίνοντας το χαμόγελο.

«Μα φυσικά!»

«Θες να πεθάνεις νωρίς, Λαχάρ;»

«Αναρωτιέμαι αν θα σταματήσεις να είσαι τόσο γκρινιάρα. Όχι ότι δε μου αρέσει βέβαια.» απάντησε και φίλησε το μάγουλό μου στο σημείο που με είχε λερώσει. Άφησε την καυτή του ανάσα πάνω μου και αναρίγησα, κλείνοντας στιγμιαία το ελεύθερο μάτι μου. Ο κόσμος γύρω μας δε μας έδινε σημασία. Όλοι γιόρταζαν, έτρωγαν και έπιναν μέχρι να σκάσουν. «Εξάλλου μου δίνεις την ευκαιρία να κάνω τέτοια πράγματα.» συνέχισε ο πρίγκιπας βγάζοντάς με από το εσωτερικό μου χάος.

«Βρίσκεις έτσι και αλλιώς ευκαιρίες να τα κάνεις αυτά.» δήλωσα συγκρατώντας ένα μειδίαμα.

«Μα πώς να αντισταθώ.» είπε πίνοντας μια γουλιά από το κύπελλό του. «Και αυτά δεν είναι τίποτα σε όλα εκείνα που θέλω να κάνω.»

Ανασήκωσα το φρύδι μου έκπληκτη και γύρισα να τον κοιτάξω. «Τόσο μεγάλη αυτοσυγκράτηση; Λαχάρ, με αφήνεις άφωνη.»

«Μη με δοκιμάζεις Αλιάνα. Ακόμη και εγώ έχω τα όριά μου. Ίσως κάποια στιγμή δεχτείς να τα σπάσεις.»

Ξερόβηξα και επέστρεψα στην επίθεση κατά του δίσκου με το φαγητό. Το αίμα μου είχε φτάσει καυτό στα μάγουλά μου. Η αλήθεια ήταν πως δεν είχα ιδιαίτερη...εμπειρία στις ανθρώπινες σχέσεις, πόσο μάλλον σε αυτά που υπονοούσε ο Λαχάρ. Τα συναισθήματα που μου είχε ξυπνήσει τα είχα καλά θαμμένα εδώ και πολύ καιρό. Με άγχωνε πολλές φορές. Σκεφτόμουν πως πρέπει να συμπεριφερθώ γύρω του, πώς να μην φανώ εντελώς άπειρη και πώς να μην τον διώξω, όπως έδιωχνα μακριά μου κάθε άνθρωπο.

Τον κοίταξα πάλι και απλά άφησα το βλέμμα μου να σταθεί σε κάθε λεπτομέρειά του. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και τα μηνίγγια μου πάλλονταν κάνοντάς την όρασή μου πιο βαθιά. Η μακριά του πλεξούδα τιναζόταν σε κάθε του κίνηση και φαινόταν σα να επιπλέει πάνω στο γερό του στέρνο. Τα χέρια του κινούνταν όπως ένα πέπλο που το παρασέρνει ένα ελαφρύ αεράκι. Μερικά χρυσά βραχιόλια στόλιζαν τους καρπούς του, ενώ λίγα δαχτυλίδια δένονταν γύρω από τα μακριά του δάχτυλά. Η φωνή του ηχούσε ελάχιστα βροντερή όταν το ήθελε και άφηνε μια μικρή υπόνοια ψιθύρου. Σα να χάιδευε τον αέρα γύρω του. Ήταν γοητευτική με το δικό της τρόπο και σε κρατούσε δέσμιό της αν το επέλεγε. Το στομάχι του τρανταζόταν σε κάθε γέλιο του, ενώ όταν έδινε έμφαση σε λέξεις και φράσεις, χτυπούσε ελαφρά το πόδι του στο έδαφος.