H Νεκροφιλημένη

Κεφάλαιο 23 - Το πρώτο ψέμα

Όταν το μυαλό μου καθάρισε από συναισθήματα που τόλμησαν να τρυπώσουν σε αυτό. Έσπρωξα τον Λαχάρ και σηκώθηκα από πάνω του εκνευρισμένη. Πώς το είχα επιτρέψει να με ακουμπήσει και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο! Γύρισα και τον κεραυνοβόλησα με ένα μου βλέμμα. Ο Λαχάρ κοιτούσε τα δεμένα του πόδια και έλυσε το ύφασμα ελευθερώνοντάς τα. Ύστερα γύρισε σε μένα.

"Αλιάνα;" ρώτησε, φανερά έκπληκτος. Έχασε η καρδιά μου ένα χτύπο και τσιτώθηκα. "Τι κάνεις εσύ εδώ;" συνέχισε και έπειτα κοίταξε γύρω του. Με κορόιδευε; "Και πού ήμαστε; Γιατί είμαι στο πάτωμα;"

Πλησίασα τον μπερδεμένο πρίγκιπα και γονάτισα, ώστε να τον βλέπω καλύτερα. Εκείνος έπιασε λίγες τούφες από τα μαλλιά του και τις άφησε να πέσουν άχαρες πάνω στο στήθος του, με μια έκφραση αηδίας στο χλωμό πρόσωπό του. "Θέλω επειγόντως ένα καλό λουτρό." κατέληξε.

"Δεν θυμάσαι τίποτα;" αναρωτήθηκα. Ο Λαχάρ στράφηκε σε μένα ξανά και αναστέναξε. 

"Θυμάμαι να πέφτω από το άλογο και μετά, εσένα να τρέχεις προς το μέρος μου. Ύστερα, με πλάκωσε το σκοτάδι και κάλυψε τα πάντα. Τώρα μόλις ξύπνησα και είμαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, χωρίς να ξέρω πως και γιατί ήρθα εδώ. Τι έχασα;" αποκρίθηκε συνεχίζοντας να κοιτά γύρω του. Ακούμπησε την μισοπεθαμένη ηλιόπετρα και την πήρε στα χέρια του και την περιεργάστηκε. Έπειτα προσήλωσε το βλέμμα του επάνω μου. "Εσύ τι κάνεις εδώ; Και γιατί είσαι τόσο κόκκινη στο πρόσωπο;"

Τα χέρια μου πετάχτηκαν στα μάγουλά μου και τα κάλυψαν. Έμεινα έκπληκτη από το πόσο ζεστά ήταν, σα να φλέγονταν. Δε γινόταν να μην θυμόταν τίποτα. Πριν λίγο ψιθύρισε το όνομά μου. Λίγες στιγμές πριν με.... με φίλησε! Δε μπορεί να μη θυμόταν! Η αλήθεια ήταν πως μου φαινόταν εντελώς αποπροσανατολισμένος, χαμένος σε ένα σύννεφο άγνοιας. Ίσως, πράγματι δε θυμόταν τίποτα. Είχε ξεχάσει τι προηγήθηκε. Και αντί να ξεφυσώ από ευγνωμοσύνη, ένα τσίμπημα στο στήθος μου με έκανε να νιώθω προδομένη. Στενοχωρημένη με αυτή την αδικία.

"Σε ακούμπησαν οι ομίχλες." είπα ξερά και με περίσσιο ενδιαφέρον, σταυρώνοντας τα χέρια μου. Καθόμασταν και οι δύο κάτω, αντικριστά ο ένας από τον άλλο και το κλίμα μεταξύ μας ήταν τεταμένο και ψυχρό, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. "Εγώ κατέληξα στη φυλακή, επειδή είχα προηγούμενα με τις Ασράι, πάλεψα στην Αρένα για να βγω ζωντανή και κλείσαμε τη συμμαχία με τις νεράιδες. Εσύ ήσουν επτά ημέρες και η σημερινή οκτώ, σε έναν άλλο κόσμο. Δεν ήσουν ο ίδιος και το μυαλό σου είχε κλαπεί από αυτά τα μυστήρια πλάσματα. Ο θεραπευτής των Ασράι προσπαθούσε - ανεπιτυχώς - να επιβραδύνει την οδύνη και το θάνατό σου και έτσι ανέλαβα εγώ."