H Νεκροφιλημένη

Κεφάλαιο 29 - Οι φήμες

Οι πύλη πίσω μας έκλεισε με ένα δυνατό γδούπο. Προχωρούσαμε πίσω από τους υπόλοιπους άντρες, με τον βασιλιά να κάθεται μαζί μας. Και πιο συγκεκριμένα δίπλα μου. Το μέρος ήταν ονειρικό. Ο έναστρος ουρανός πλαισίωνε τα μικρά ξύλινα σπιτάκια που οι τοίχοι τους έμοιαζαν φτιαγμένοι από φολίδες και οι σκεπές τους τόσο μυτερές που νόμιζες πως τρυπούσαν την νυχτερινή στέγη μας. Είχαν όλα ένα μικρό υπόστεγο μπροστά τους και μικρά παράθυρα να στολίζουν τους τοίχους. Ο ανηφορικός δρόμος μου επέτρεπε να διακρίνω όλο και περισσότερα σπιτάκια, το ένα κοντά στο άλλο. Πλούσια βλάστηση διέκοπτε τις γειτονιές και μικρά χαλικόστρωτα μονοπάτια ξεχώριζαν τις πόρτες των οικιών. Μερικά σπιτάκια ήταν φωτισμένα μέσα και περνώντας έξω από ένα, είδα φευγαλέα μια γυναίκα, σε ώριμη ηλικία να μιλά με έναν άντρα και το μικρό τους γιο. Στένεψα το βλέμμα μου, αλλά δεν το σχολίασα.

Ο βασιλιάς Σιάρλ παρατηρούσε κάθε μου κίνηση. Το ένιωθα πως στρεφόταν προς το μέρος μου και ακολουθούσε τη γραμμή της όρασής μου. Ανεβήκαμε την ανηφόρα και περπατώντας λίγο ακόμα φτάσαμε σε μια μεγάλη λίμνη με καταπράσινο νερό. Μια μικρή ξύλινη γέφυρα επενδεδυμένη με μαρμάρινες λεπτομέρειες, την χώριζε στα δυο και οδηγούσε στο πολυτελές κάστρο των Θραχάρ. Την κατοικία του βασιλιά. 

Από μακριά το κάστρο έμοιαζε με κερί που έλιωνε στον ουρανό. Οι πολλές κορυφές του στολίζονταν από μεγάλες σταγονόσχημες κατασκευές που έπεφταν σε διαφορετικά στάδιά των μαρμάρινων κορυφών. Ένα τεράστιο παράθυρο που κάλυπτε έναν ολόκληρο τοίχο, επιστεφόταν με ένα κυκλικό παράθυρο που μέσα του έφερε το έμβλημα των Θραχάρ, κατασκευασμένο από βιτρώ. Περάσαμε τη γέφυρα και φτάσαμε σε ένα μικρό διάδρομο που είχε εκατέρωθέν του γυναικείες μορφές, σε ύπτια θέση με τα χέρια τους να αγγίζονται στην κορυφή, πάνω από το διάδρομο. Οι Θραχάρ, παρά αυτά που είχα ακούσει, μπορούσα με σιγουριά να πω πως λάτρευαν τις γυναίκες. Ο διάδρομος κλεινόταν με μια σειρά ψηλών και ιδιαίτερα φροντισμένων θάμνων που περιέκλειαν όλο το κάστρο με την αυλή του. 

Περάσαμε το μικρό διάδρομο και βρεθήκαμε στην αυλή του κάστρου. Μια τεράστια περιοχή, καλυμμένη από κοντό χορτάρι που την διέτρεχαν μερικές μαρμάρινες πλάκες, σχηματίζοντας μια σειρά από διακλαδώσεις που έφερναν σε ποτάμι και όλες οδηγούσαν στο κέντρο. Εκεί δέσποζε ένα μεγάλο συντριβάνι μέσα στο οποίο έπλεε το ίδιο καταπράσινο νερό και μερικά λουλούδια. Προχωρήσαμε στην πύλη του κάστρου, μη μπορώντας να πάρω τα μάτια μου από το μεγαλόπρεπο κτίσμα που έμοιαζε τόσο ψηλό και μεγάλο που μόνο οι θεοί μπορούσαν να το κατοικήσουν. Ήταν πανέμορφο και χωρίς κανένα ψεγάδι.