H Νεκροφιλημένη

Κεφάλαιο 7 -Μιάμιση αποκάλυψη

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και βρέθηκα στο απόλυτο σκοτάδι. Στεκόμουν όρθια στη μέση του πουθενά. Πώς είχα βρεθεί εδώ; Κατέβασα το βλέμμα μου προς τα κάτω και διέκρινα με το ζόρι το υπόλοιπο σώμα  μου. Όταν κατάλαβα ότι έβλεπα και από τα δυο μάτια, ευθύς κάλυψα το αριστερό. Ένα συρτό γέλιο ακούστηκε στον σκοτεινό ορίζοντα. 

"Δεν είναι απαραίτητο να το κρύβεις, Αλιάνα...." ακούστηκε μια γυναικεία μορφή.

Γύρισα προς τα πίσω και την είδα να σχηματίζεται από το πουθενά, να παίρνει μορφή και να μου δίνει την ευκαιρία να την κοιτάξω. Είχε το χρώμα του καλοκαιρινού ουρανού και τα μάτια της ήταν τόσο έντονα γαλάζια που ξεχώριζαν από την υπόλοιπη ομίχλη.

"Ποια είσαι;" απαίτησα να μάθω, κατεβάζοντας την παλάμη μου από το μάτι.

Η γυναίκα γέλασε, ρίχνοντας το κεφάλι της προς τα πίσω, με τα διάφανα μαλλιά της να τυλίγουν τον αέρα σα φίδια.

"Ω....Αλιάνα.... Μαζί μεγαλώσαμε τόσα χρόνια και δεν με θυμάσαι; Τόσα έχουμε περάσει μαζί! Πόσους χειμώνες μετράς πλέον; Είκοσι;"

Τα λόγια της με τρύπησαν και χάραξαν το μυαλό μου ξανά. Αυτή ήταν. Η σιχαμένη σκιά που με έφερε πίσω στη ζωή και άλλαξε το μάτι μου. Έκανα λίγα βήματα πίσω και έψαξα να βρω το στιλέτο μου. Ήθελα να την σκοτώσω, να την κάνω να πληρώσει για το κακό και τον πόνο που μου προξένησε. Διψούσα για εκδίκηση. Τα χέρια μου αναζήτησαν στα τυφλά το μυτερό μαχαιράκι στο ζωνάρι του κορσέ, χωρίς επιτυχία. Δεν ήταν πουθενά.

"Αυτό ψάχνεις;" με ρώτησε.

Έτεινε το δεξί της χέρι μπροστά και όταν άνοιξε την παλάμη της, βγήκε από μέσα το στιλέτο μου. Το πέταξε με μια επιδέξια κίνηση στο άλλο και άρχισε να παίζει. Ύστερα το έφερε κοντά στα δάχτυλά της και τα έκοψε. Σύριξε από τον πόνο και το πρόσωπό της παραμορφώθηκε. Μα μονομιάς άρχισε πάλι να γελά.

"Αγάπη μου, αυτά δεν μας πληγώνουν εμάς." δήλωσε εξαφανίζοντας το εγχειρίδιο και πλησιάζοντας με.

Έκανα να πάω πίσω, αλλά κάτι με σταματούσε. Έστρεψα προς την κατεύθυνση του εμποδίου μου και κάτι πράσινο άστραψε. Η μπλε μορφή, έπιασε το σαγόνι μου και γύρισε το πρόσωπό μου μπροστά.

"Τόσο νέα...ακριβώς το σώμα που μου αρέσει..." γουργούρισε και το αόρατο βλέμμα της χάθηκε στα δεξιά μου. "Α...." συνέχισε "Τζοχάμπ.....ήρθες...." και με προσπέρασε.