H Νεκροφιλημένη

Κεφάλαιο 37 - Πατέρα

Γύρισα μπροστά με το αίμα μου να βράζει και την Κάλιντα να μουρμουρίζει μερικές αρκετά πλούσιες βρισιές. Έπρεπε να μείνουμε ψύχραιμες. Η Άιλις δάγκωσε το κάτω χείλος της και ξερόβηξε χωρίς να πάρει το βλέμμα της από το έδαφος.

«Συμπαθέστατη. Έτσι φέρεται σε όλους σας;» ρώτησα ειρωνικά.

«Όχι σε όλους. Το θέμα της το έχει με τους φίλους του Λαχάρ.....Και με τον ίδιο. Τραβάει χρόνια πίσω αυτή η ιστορία. Η βασίλισσα Ζαρίν δεν συμπάθησε ποτέ την μητέρα του Λαχάρ, μα ούτε και αυτόν. Βλέπεις ο πατέρας μας είχε μια ιδιαίτερη προτίμηση προς το πρόσωπο της δεύτερης γυναίκας του. Ενώ ήξερε πως οι γιοι της είναι πρώτοι στη σειρά του θρόνου, πάντα φοβόταν μην πάρει τη θέση τους ο Λαχάρ. Το παιδί που γεννήθηκε ως καρπός του πιο μεγάλου έρωτα. Ο πατέρας την λάτρευε και μιλούσε συνέχεια για αυτή. Ακόμη και μετά το θάνατό της δεν ξέχασε ποτέ την Άλιμα. Φαντάζεσαι πόσο θα ενόχλησε αυτό την πρώτη μητέρα.» μου απάντησε.

«Δεν σε πείραξε ποτέ που ο πατέρας σας αγαπούσε μια άλλη γυναίκα από τις μητέρες σας;»

«Να με πειράξει; Όχι. Το έθιμο των πολλών συζύγων εξάλλου είναι γνωστό και επιτρεπτό στη φυλή μας. Ο πατέρας δεν άφησε κανένα παιδί χωρίς φροντίδα. Μας αγαπάει όλους το ίδιο. Αλλά έχει αδυναμία στον Λαχάρ. Του θυμίζει πολύ την Άλιμα. Και έχει τόσο δίκιο. Τα πορτρέτα της αντανακλούν εκείνον. Θα του πω να σου δείξει το δωμάτιό της.»

Χαμογέλασα στην ιδέα του Λαχάρ να μου γνωρίζει τη μητέρα του μέσα από την τέχνη και τα παλιά της πράγματα. Η σκέψη και μόνο έκανε μια μικρή φλόγα στο στομάχι μου να στέλνει τη γλυκιά θέρμη της σε όλο μου το σώμα. Ήθελα να ξέρω τα πάντα για εκείνον και τώρα μου δινόταν η ευκαιρία να τα μάθω.

Η Άιλις πέρασε τα δάχτυλά της μέσα από τα μαλλιά της, αφήνοντας μερικά να μπλεχτούν στα δάχτυλά της. «Τον αγαπώ πολύ τον Λαχάρ. Τον νιώθω πιο κοντά μου σε σχέση με τα άλλα αδέρφια και με προσέχει πολύ. Δε θα ήθελα να πάθει κάτι. Από μικρός έμαθε να κλείνεται στον εαυτό του και να μην μας αφήνει να πλησιάζουμε την καρδιά του. Ένιωθε παρείσακτος μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που έφυγε από την Ινάλ. Δεν άντεχε άλλο τη μοναξιά του.»

Στο μυαλό μου ήρθε κατευθείαν ο Λαχάρ να μου μιλά στο δωμάτιό μου, λίγο μετά τη σύλληψή μου. Το βλέμμα που είχε όταν μιλούσε για τη μητέρα του ήταν ένα που πάντα θα σκίαζε το πρόσωπό του. Μέσα σε αυτούς τους δυο μήνες μάθαινα τον χαρακτήρα του και ανακάλυπτα πράγματα για αυτόν όταν τον παρατηρούσα, όταν εστίαζα την προσοχή μου σε εκείνον.