Trust, Love Fight. || Ft. Zayn Malik

Hoofdstuk 10

*Een paar dagen later*

Ik sjok van school naar huis. Summer is ziek vandaag, dus moet ik alleen lopen. Opeens hoor ik voetstappen en stemmen achter me.

"Is ze dit wel?" Een onzekere, trillende stem.

"Ja, pak haar nou maar gewoon!" Ik draai verbaasd mijn hoofd om en zie een aantal jongens op me af komen rennen. Ik geef een gilletje en doe wat mijn gevoel zegt dat ik moet doen: Rennen.

Na een aantal straten ben ik buiten adem. Ik kijk schichtig om me heen, maar zie de jongens niet meer. Ik gun mezelf even de tijd om bij te komen. Waarom ik weg rende weet ik eigenlijk niet, misschien bedoelden ze mij wel niet eens. Maar ik had er gewoon een slecht gevoel bij. Hoewel ik nu verdwaald ben, voor de tweede keer deze week, en dat niet veel beter is.

Opeens komen de jongens om de hoek gerend en eentje wijst naar me. Oké, ze bedoelden mij dus wel... Op hetzelfde moment dat ik het weer op een rennen zet, stopt er een zwarte auto naast me. Het raampje gaat open, waardoor ik de bestuurder kan zien. Zayn.

"Stap in!" Commandeert hij. Ik twijfel even, maar als ik de jongens dichterbij zie komen, stap ik toch maar snel in. Waarom? Omdat mijn gevoel zegt dat dit veiliger is.

Even later stopt de auto bij een verlaten uitziend huis. Huh, waarom ben ik hier? Ik besluit het aan hem te vragen.

"Zayn?" Hij bromt iets wat moet lijken op een 'ja', pakt me bij mijn pols en sleurt me mee richting het huis.

"Waarom breng je me hier en niet gewoon thuis?" Hij blijft abrupt stilstaan, waardoor ik hard tegen hem aan knal.

"Ik heb je gered net, dus je bent me wat verschuldigd." Sist hij. Zijn ogen fonkelen duister. Zijn woorden maken me bang. Niet normaal bang.

"Maar ik wil naar huis!" Dat is wat ik WIL zeggen, maar uit mijn keel komt enkel een piepend geluidje van angst. Het vermaakt hem wel, zo te zien. Zijn mondhoeken krullen zich tot een gemene grijns en hij trekt me verder het huis in. Ik probeer met mijn vrije hand die van Zayn los te maken, maar die ene hand van Zayn is al sterker dan ik ben..

Ik geef het op en kijk om me heen. Het ziet er van binnen niet zo verlaten uit als van buiten, maar erg stijvol is het niet ingericht. Op de gang botsen we bijna tegen een jongen met groene ogen en een vrolijke bos bruine krullen op.

"Zozo," Zegt hij, terwijl hij me goedkeurend bekijkt. Hij streelt met zijn hand langs mijn wang en strijkt een verdwaald plukje haar achter mijn oor. Ik wil tegen hem snauwen dat hij van me af moet blijven. Maar mijn gevoel zegt dat ik dat beter niet kan doen. En zoals altijd luister ik naar mijn gevoel..

-----------

Hello peepz,

sorry voor dit korte hoofdstukje...

Nou ja, het volgende wordt langer, promise!

Vote/Comment/Tips?

Als je nog leuke ideetjes hebt, stuur me die dan in pb? :)

xxxx me