Trust, Love Fight. || Ft. Zayn Malik

Hoofdstuk 38

"Emmy?" Net nu ik bijna in slaap val, hoor ik een stem van de andere kant van de kamer komen, dus ik besluit te doen alsof ik nog slaap. "Em, ben je nog wakker?"

"Ja." Mompel ik, suf door de vermoeidheid. Onze meidenavond duurde tot half 3 en toen zijn we toch maar naar ons bed gegaan. Er klinkt geen antwoord meer. "Harry?"

Als er nog steeds geen reactie is, draai ik me weer op mijn zij, met mijn gezicht naar de muur. Opnieuw sluit ik mijn ogen, in de veronderstelling dat hij in slaap is gevallen.

Of praatte in zijn slaap, dat heeft hij wel eens eerder gedaan. Vooral als hij een nachtmerrie heeft. Die heeft hij niet zo vaak hoor, veel minder dan ik in ieder geval.

Waarover zijn nachtmerries gaan weet ik niet. Ik denk over Zayn en wat hij heeft mee gemaakt. Ook met zijn vriendin enzo.

Wacht.

Nu ik er zo over na denk, heb ik zijn vriendin nooit gezien.

Ik graaf in mijn geheugen of hij er ooit iets over heeft gezegd. Ik heb het gevoel dat ik er bijna achter ben, als ik een geluidje van de andere kant van de kamer af hoor komen. Het klinkt als een snik. Zou hij aan het huilen zijn?

Stilletjes laat ik mezelf uit bed glijden. Er trekt een rilling over mijn rug wanneer mijn voeten de houten vloer raken. Zo zacht mogelijk sluip ik naar de andere kan van de kamer - als ikme vergist had, wil ik Harry, en de rest, in ieder geval niet wakker maken.

Maar nu ik naast zijn bed sta, hoor ik het beter. Snikken, gesmoord door het kussen, waar hij uit alle macht zijn gezicht in drukt.

Ik leg mijn hand op zijn schokkende schouder en voel hoe hij verstijfd onder mijn aanraking. "Shht," Probeer ik hem te kalmeren "ik ben het maar."

"Sorry, ik wilde je niet wakker maken." Fluistert hij met schorre, hese stem.

"Geeft niet, daar zijn vrienden voor." Fluister ik terug "Hé, schuif eens op.." Harry volgt mijn instructie en slaat het dekbed open, zodat ik erbij kan kruipen.

"Denk je aan Zayn?" Vraag ik hem, na een stilte waarin we allebei naar het plafond hebben liggen staren.

"Een beetje," Geeft hij toe.

"En?

"En wat?"

"En, waar denk je nog meer aan?" Vraag ik hem. Ik hoor een zucht van zijn kant komen.

"Je hoeft je nergens voor te schamen, ik zal niemand wat zeggen.

"Hoeft ook niet, ze weten het toch al." Zegt hij zachtjes. 'Wat weten ze al?' Ik wil aandringen, omdat mijn nieuwsgierigheid het overneemt, maar ik hou me in en wacht tot hij het zelf zegt.

"Ik denk aan Grace." Zegt hij na een tijdje. Ik hoef hem niet te vragen wie dat is, want hij begint uit zichzelf al uit te leggen:

"Grace was mijn vriendin," Was "Zayn dreigde bij mij met hetzelfde als dat hij bij de anderen deed, je weet al wat, neem ik aan?" Dat weet ik inderdaad "Ik weigerde mee te werken en maakte plannen om met Grace te vluchten, naar Amerika. M-maar Zayn..." Zijn stem begint te trillen "H-hij.. hij.." Harry grijpt mijn pyjamashirt vast en begint opnieuw te huilen. Onhandig begin ik hem te sussen en zacht op zijn rug te kloppen in een poging hem te kalmeren, maar het helpt niet echt. Als hij er zo overstuur van raakt, moet het wel iets ergs zijn.

En dan zegt hij het. Zo zacht en haast onverstaanbaar tussen de snikken door, maar ik hoor het wel.

Zayn heeft Grace vermoord.

--------

Ik ben super moe en compleet gestresst. Vorige week 5 toetsen, deze week 4 en volgende week ook weer 4. Gelukkig krijgen we dan ons rapport en wordt het weer wat rustiger qua toetsen.

Sorry voor dit slechte stukje (hoewel het wel een belangrijk stukje is), maar ik hoop dat jullie begrijpen waardoor het komt. Ik wilde dit per se nog posten voor mijn trouwe lezertjes <3

En nu ga ik slapen, weltrusten voor iedereen die dit nog leest.

Misschien komt er in het weekend nog een stukje, maar ik ga de Dutch Open dansen (Een internationale wedstrijd :D) en moet wpveel trainen + leren, ik mag de wedstrijd en de toetsen niet verknallen. Maar ik ga mijn best doen voor jullie!

En dit is weer een veel langere a/n dan gepland, maargoed..

xxxxx