Trust, Love Fight. || Ft. Zayn Malik

Hoofdstuk 34

Als we het eten op hebben, hangen we nog een beetje met z'n vieren op het bed van Summer en Niall. Nadat ik mijn spullen bij elkaar heb gepakt -alle toiletspullen in de toilettas en alles behalve de toilettas en mijn pyjama in de weekendtas- ben ik er ook bij komen liggen.

"Waar kijken we eigenlijk naar?" Vraag ik na een tijdje, vooral omdat ik echt niet aan het opletten was.

"Pawn stars," Antwoordt Niall afwezig.

"Watteh?" Vraag ik.

"Pawn stars, gaat over een pandjeshuis, niet heel boeiend maar er is niet veel anders op." Legt Summer uit. Ze krijgt slechts een knikje als antwoord, ten teken dat ik het begrijp.

"Ik ga slapen, moeten jullie misschien ook doen, uitrusten voor als we morgen verder gaan." Zeg ik en ik sta op.

"Waarschijnlijk wel, Louis voelt zich al veel beter." Zegt Harry terwijl hij de tv uit zet onder licht protest van Summer en Niall.

"Mooi." Ik pak mijn pyjama en kleed me snel om in de badkamer, waarna ik mijn tanden poets en weer terug loop. Mijn kleren stop ik in de tas en stap daarna in bed, waar ik me in nestel.

"Trusten Em." Klinkt er na een tijdje uit drie monden. Ik mompel iets wat op 'weltrusten' moet lijken en draai me nog eens om. Het is al helemaal donker in de kamer en er klinken onrustige geluiden en onregelmatige ademhalingen, die na verloop van tijd steeds rustiger worden.

Terwijl iedereen al lang slaapt, lig ik nog onrustig te woelen in bed. Na een tijdje heb ik er genoeg van en stap ik zachtjes uit bed. Sluipend begeef ik me naar de badkamer, waar ik het lampje boven de spiegel aan knip en wat koud water over mijn polsen laat lopen en een beetje over mijn voorhoofd dep.

Ikknip het lichtje weer uit en kruip terug mijn bed in, met mijn mobiel. Op de klok zie ik dat het half 2 is. Maar als het na tien keer opnieuw kijken pas een kwartiertje later is, stap ik opnieuw uit bed en pak mijn gympen. Die trek ik onder de joggingbroek aan die ik als pyjama gebruik en doe een sweater over mijn hemdje aan.

Mijn mobiel glijdt mijn zak in en ik ben klaar. Net op tijd denk ik er nog aan om een van de sleutelkaartjes mee te nemen, anders heb ik mezelf straks buiten gesloten. Het kaartje gaat bij mijn mobiel en nu loop ik echt de deur uit.

Ik loop door de gangen heen, maar als ik voetstappen hoor blijf ik abrupt staan. Ze galmen nog zo'n twee seconden door de gang, maar stoppen dan ook. Met gefronsde wenkbrauwen draai ik me om, maar zie niemand. De gangen zijn vreselijk slecht verlicht, wat het nog enger maakt.

Na nog even zo in het duister getuurd te hebben, schud ik mijn hoofd even en loop snel verder. Als ik buiten sta, stop ik mijn handen in de zak van mijn sweater en begin wat rondjes te lopen. Dit hielp vroeger ook altijd als ik niet kon slapen, even een frisse neus halen.

Fris, ja zeg dat wel. Na tien minuten ben ik zo ongeveer verkleumd en als er druppels uit de hemel beginnen te vallen, besluit ik terug naar binnen te gaan.

Sneller dan de heenweg stap ik door de gangen, maar net als ik de hoek om loop die naar de gang van onze kamers leidt, wordt ik vast gepakt. Mijn rug wordt tegen de muur gedrukt, waardoor ik een gilletje slaak, die gesmoord wordt door de hand die tegen mijn mond aan geklemd zit.

Het is te donker om te zien wie het is, maar ik heb een vaag voorgevoel...

------

Dum-dum-dummmmm...

Wie denken julie dat het is?

Sorry, vrij kort stukje, maar ik vond dat het daar moest stoppen, anders wordt het zo langdradig enzo..

Misschien morgen nog een stukje, maar ik ga naar een feestje, dus dat kan ik niet beloven. Na de kerstvakantie heb ik minder tijd om te schrijven, maar ik blijf nog wel schrijven!!

xxxxx