Trust, Love Fight. || Ft. Zayn Malik

Hoofdstuk 22

Ik zak door mijn knieën en verfrommel het briefje, waarna ik het naar de andere kant van de keuken smijt. Ik laat mijn hoofd hangen, maar hef het dan weer op. Idee!

Ik heb een gigantische voorsprong als ik nu weg ga, want zelfs als Zayn nu thuis komt, zal hij eerst controleren of ik hier nog wel ben. Waarschijnlijk denkt hij dat ik te bang ben om weg te lopen, maar dan heeft hij het mis.

Ik werp een blik op mijn kleding, dat bestaat uit een joggingbroek en een veel te grote trui van Niall, maar dat kan er mee door. Het is in ieder geval iets.

Schoenen heb ik niet, dus dan maar op blote voeten, want iedereen heeft hier reuzenvoeten. Als ik hun schoenen aan ga trekken, ga ik geheid tegen de grond. k sta snel, maar niet te snel, op en loop naar de achterdeur. Die zit gelukkig niet op slot, dus kan ik zo naar buiten.

De deur laat ik gewoon wagenwijd open staan, terwijl ik de tuin in loop, kan mij het wat schelen als de boel leeg gejat wordt? Het weer is omgeslagen, dat is duidelijk te merken, want er is zelfs al sneeuw gevallen. In half November nog wel... vroeg dit jaar.

Normaal hou ik van sneeuw, maar nu niet. het is koud aan mijn voeten, en binnen een paar seconden zijn mijn voeten verkleumd en is de onderkant van mijn broekspijpen al doorweekt van het natte spul.

Maar ik blijf stug doorlopen, no way dat ik daar nog terug ga!

Veel mensen staren me na, maar dat zou ik ook doen als ik een uitgemergeld, verkleumd, eenzaam, onverzorgd, blauw geslagen meisje zou zien lopen.

Ik volg de weg naar waar, wat mijn intuitie zegt, het centrum is en staar wat naar de grond, proberend om niet te letten op de verwijtende blikken die me worden toegeworpen.

Een paar keer denk ik Zayn te zien, waardoor ik snel wegduik tussen de mensen of in een zijstraatje.

Ik ben echt gek aan het worden geloof ik...

Als ik mijn straat in loop, krijg ik de sterke aandrang om te gaan rennen. Maar ik besluit dat maar niet te doen, aangezien mijn hele lichaam nog steeds pijn doet en ik mijn voeten niet meer voel. En ik wil niet straks op mijn bek gaan.

Ik bel aan en wacht gespannen af, maar zoals de hele dag al, gebeurd er niks. Dacht ik even dat het geluk aan mijn kant was, is het weer weg.

Misschien hebben ze de hoop wel opgegeven en zoeken ze niet eens meer naar me..

Na nog een paar keer aangebeld te hebben en op de ramen geklopt, ga ik moedeloos op de stoeprand voor mijn huis.

Ik besef niet dat dit wel de makkelijkste plek ik voor Zayn om me te vinden, totdat ik verstijf door een koude hand op mijn schouder voel.

--------

Sorry, kort stukje, maar het is iets :)

Ik ben nu aan het oppassen op het zoontje van vrienden van mijn ouders. Eerst hebben we samen een film gekeken, maar halverwege is hij op de bank in slaap gevallen, zo cute!!

Net lag hij half van de bank af, dus heb ik hem weer even goed gelegd. En het was maar goed dat ik er nog bij stond, want hij draaide om en rolde zo van de bank af haha. Gelukkig kon ik hem op tijd opvangen en nu ligt hij weer rustig te slapen.

Haha sorry even een heel verhaal :)

Hebben mijn lieve lezers nog iets mee gemaakt?? <3

Love y'all!! Don't forget that!

xxxxx me