Το Καλό Αργεί Να Έρθει [Wattys2016]

Κεφάλαιο 20

Μεριά Πέτρου.

Είναι Σάββατο κι αποφάσισα να περάσω την μέρα μου με την Αριάδνη. Συνηθίζουμε τα Σάββατα να είμαστε μαζί.

Πήγα από το σπίτι της.

Αριάδνη : Να σου φτιάξω καφέ;

Πέτρος : Μπα δεν θέλω.

Την παρατήρησα που με Κοιτούσε με ενα γλυκό χαμόγελο κι ορθάνοιχτα μάτια. Δεν ξέρω τι θα ζητήσει.

Αριάδνη : Τι θα έλεγες να κάναμε κάτι διαφορετικό σήμερα;

Την κοίταξα με απορία.

Πέτρος : Ακούω την ιδέα σου. Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις.

Αριάδνη : Τι θα έλεγες να πάμε μια μικρή εκδρομή. Εδώ κοντά. Μέχρι την παλιά πόλη για παράδειγμα.

Το σκέφτηκα λίγο.

Η Αριάδνη με Κοιτούσε με ικετευτικο βλέμμα.

Αριάδνη : Λοιπόν;

Πέτρος : Άντε ετοιμάσου.

Μου χαμογέλασε ξανά και με φίλησε βιαστικά στο μάγουλο. Με γρήγορα βήματα πήγε να αλλάξει ρούχα.

Ήρθε και πήραμε τον δρόμο προς την παλιά πόλη.

Η παλιά πόλη απείχε μερικά χιλιόμετρα από την νέα. Ήταν χτισμένη στην πλαγιά του λόφου. Εκεί ζούσαμε κάποτε.

Πλέον ζούσαν μόνο 15 άνθρωποι. Παρ' όλα αυτά, υπήρχαν σπίτι και το καλοκαίρι λειτουργούσε σαν χωριό. Υπήρχε το εκκλησάκι, το μικρό καφενεδακι κι ένας γιατρός που το σπίτι το χρησιμοποιουσε ως ιατρείο. Δεν άλλαζε με τίποτα αυτό το χωριό οπότε δεν έφευγε για να βρει άλλη δουλειά.

Παρκάραμε το αυτοκίνητο κι αρχίσαμε τις βόλτες. Ειχε πολλά "αξιοθέατα". Άρχισε να χιονίζει. Λογικό. Χειμώνας είναι. Σε δύο εβδομάδες είναι Χριστούγεννα.
Πήγαμε προς το μικρό καφενεδακι. Υπήρχε το όμορφο χριστουγενιάτικο δέντρο. Καθίσαμε σε ένα τραπέζι κοντά στο τζάκι. Ήταν αρκετά ζεστό μαγαζάκι. Βγάλαμε λοιπόν τα γάντια μας και τα κασκόλ.

Μια ηλικιωμένη κυρία ήρθε να μας πάρει παραγγελία. Κοιτούσε το μπλοκάκι της.

"Πως σας φάνηκε το χωριό μας;"

Πέτρος : Εξαιρετικό. Μα κάποτε ζούσαμε εδώ.

Η γυναίκα τότε μας κοίταξε. Κι έκπληκτη είπε:

"Αριάδνη.... Πέτρο.... Παιδιά μου... Ήρθατε;"

Μας χαμογέλασε.