Το Καλό Αργεί Να Έρθει [Wattys2016]

Κεφάλαιο 34.

Μεριά Θάνου.

Ο Öztürk βγαίνει με γρήγορα βήματα από το γραφείο του.

Öztürk : Ετοιμαστείτε όλοι. Φεύγουμε για Ελλάδα.

Οι δύο γυναίκες πετάγονται όρθιες. Τον Πλησιάζω.

Θάνος : Θείε τι σημαίνουν όλα αυτά;

Ρωτάω καθώς τον βλέπω να βγάζει το όπλο του από το συρτάρι και να το γεμίζει με σφαίρες.

Öztürk : Άκου μικρέ. Εγώ τόσα χρόνια παλεύω για το δίκαιο. Δεν μπορώ να ξέρω πως κάποιος δικός μας άνθρωπος χρειάζεται βοήθεια και δεν τον βοηθάμε. Πες μου μόνο κάτι.

Με κοιτάζει στα μάτια.

Θάνος : Τι θέλεις να σου πω;

Öztürk : Θα την αγαπάς ακόμη κι αν χρειαστεί να φύγετε πιο μακριά κι από ότι ήδη έχετε φύγει;

Θάνος : Ακόμη και τότε. Θα την αγαπώ όσο μακριά κι αν πάμε. Αρκεί να την έχω κοντά μου και να είναι ευτυχισμένη. Κάνε κάτι θείε.

Öztürk : Πρέπει να φύγουμε.

Λέει. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά, οι βαλίτσες μας ήταν έτοιμες και μπήκαν στο αυτοκίνητο. Το ταξίδι για την επιστροφή μου στην Ελλάδα, άρχισε.

Μεριά Σίας.

Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου. Το κεφάλι μου πονάει. Τα μάτια μου τσουζουν. Βρίσκομαι σε ένα υπόγειο. Γεμάτο νερά. Μυρίζει η υγρασία. Απαίσιο.

Πως βρέθηκα εδώ;

Που ανήκουν αυτές οι Σκιές που πλησιάζουν;

Βλέπω μπροστά μου δύο άνδρες με καλυμμένα πρόσωπα.

Άνδρας α': Βρε βρε βρε. Ξυπνησε η πριγκιπεσσα.

Σία : Ποιοι είστε; Που είμαι;

Άνδρας β : Είσαι κοντά σε αυτούς που πρέπει να είστε.

Σία : Α Μπα... Μιλάς εσύ για πρέπει; Κι αυτό εδώ... Το να με απαγάγεις πρέπει να το κάνεις;

Εκείνος τραβάει απότομα το μαχαίρι από την τσέπη του με αποτέλεσμα να μου χαράξει το μπράτσο.

Άνδρας α ' : Μια χαρά κοιμόσουν τόση ώρα. Για ξανακοιμησου.

Λέει και πλησιάζουν στο πρόσωπό μου ένα βρεγμένο πανί.

Ξανά πέφτω σε βαθύ ύπνο.

Μεριά Θάνου.

Φτάσαμε στην Ελλάδα. Πήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς. Η γιαγιά ξαφνιάστηκε με αυτή την επίσκεψη. Ειχε να τους δει πολλά χρόνια. Αν και έκανε συχνά ταξίδια. Δέχτηκε να μας φιλοξενήσει. Η Φλώρα με την Fatma, βολευτηκαν στα δωμάτια που τις έβαλαν. Ευτυχώς, το σπίτι είναι τεράστιο.

Εγώ κι ο Öztürk φύγαμε από το σπίτι. Την εντόπισε. Πάμε να την βρούμε. Μου ζήτησε να πάρω μαζί και το όπλο μου αν και δεν θα χρειαζόταν. Φτάσαμε σε μια παλιά αποθήκη. Μπήκαμε μέσα. Προχωρήσαμε προς το υπόγειο. Δύο άνδρες ήταν εκεί. Ο Öztürk τράβηξε όπλο με αποτέλεσμα να τους ακινητοποιησει. Με γρήγορες κινήσεις, έπεσαν και οι δύο αναίσθητοι στο πάτωμα.

Προχώρησα στο δωμάτιο. Την βρήκα εκεί. Είναι Κατάλευκη και κρύα. Καταλαβαίνω πως έχει χάσει πολύ αίμα από το χέρι της. Την Λύνω και την παίρνω στην αγκαλιά μου. Ο Öztürk πήρε έναν φάκελο που είχαν οι δύο φύλακες. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Η Σία ανασαίνει με δυσκολία. Πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Φτάσαμε. Δεν μπορούμε να την δηλώσουμε με το όνομά της. Ο Öztürk φροντίζει για αυτό και την δηλώνει με το δικό του επίθετο.

Γιατρός : Είναι σε πολύ κρίσιμη κατάσταση γιατί βρίσκεται ώρα έτσι. Θα βάλουμε όμως τα δυνατά μας.

Λογικό ήταν να βάλουν τα δυνατά τους. Τόσα λεφτά έδωσε με το φακελάκι ο Öztürk. Βέβαια εκείνος τα αρνήθηκε.

Μακάρι να γίνει καλά. Κάθομαι σε μια καρέκλα του νοσοκομείου. Βασικά είναι ιδιωτική κλινική. Ο Öztürk κοιτάζει τα χαρτιά στο φάκελο που βρήκε.

Öztürk : Αυτός είναι το αφεντικό.

Λέει κι αποκαλύπτει την φωτογραφία. Είναι ο Θέμης.

Θάνος : Ο Θέμης...

Λέει και τρίβω το πρόσωπό μου.

Öztürk : Μην ανησυχείς. Θα πληρώσει.

Λέει και με χτυπά ελαφρά στην πλάτη.