"Just friends" they said... (Dutch)

Chapter 1

[Dit verhaal heb ik niet gecontroleerd op spellingsfouten enzo dus sorry voor de fouten als die erin zitten!]

[Jenna's P.O.V.]

Bah het regende alweer vandaag. Ik deed mijn capouchon op en mijn headphones in. Als ik muziek luisterde kon ik echt mijn hele wereld afsluiten. Meestal was dat een fijn gevoel maar vandaag niet. Terwijl ik in de regen naar school liep bots ik tegen een aantal mensen op. Ze kijken me boos aan. Maar ik ben vandaag in een rot humeur en haal alleen mijn schouders op en loop door.

Als ik bijna bij school ben merk ik dat ik zeiknat ben. Bah, hier in London regent het echt altijd. Elke keer als ik de naam 'London' zei werd ik automatisch chagrijnig. London, mijn nieuwe woonplaats. Toen ik veertien was zijn we hier naartoe verhuisd. Waarom weet ik nog steeds nier, maar ik ben er niet bepaald blij mee. Noem me gek, maar ik leef liever in één of ander saai boeren dorpje in Nederland dan in de drukke grote stad London.

Ik mis mijn oude vrienden en de Nederlandse taal. Het Nederlandse eten, enzovoort. Ik heb ongeveer een heel lijstje vol met dingen die ik mis of redenen waarom we terug zouden moeten verhuizen naar Nederland. Hoewel ik weet dat het niks uitmaakt, we hebben niks meer in Nederland. Ons leven is nu hier. Teruggaan is sowieso al geen optie meer. En hoewel ik nu wel gewend ben aan London (ik woon hier nu al ruim drie jaar) mis ik de oude boerendorpjes nog steeds. 

Toen ik te diep te diep verzonken was in mijn zielige gedachten had ik niet gemerkt dat ik voor de schoolpoort stond. Maar eigenlijk had ik helemaal geen zin om naar school te gaan. Eén dagje spijbelen kon toch wel? Ik was bovendien doorweekt en had geen zin om als spons door de school lopen en dan weer moeten opruimen en dweilen enzo... Nee dat gewoon niet. 

Vanaf mijn school kon je ook de London Eye zien. Ik was er al vaak genoeg in geweest maar nooit alleen. Ik rommelde in mijn zakken. Volgens mij had ik genoeg geld om één of twee keer te gaan. Nou ja, boeie. Maar als mijn geld op was ging ik toch niet naar huis nieuwe halen want dan moest ik aan mijn moeder uitleggen waarom ik alweer thuis was om alleen maar geld te halen. 

Ik stampte weg bij de poort en liep naar de London Eye. Toen ik daar aankwam keek ik verbaasd op. 's Ochtends al zo'n lange rij? En het was midden in de herfst! Niet bepaald toeristen seizoen ofzo. Toen bekeek ik de rij eens wat beter. Die mensen stonden náást de London Eye in een lange wachtrij. En ja hoor, raad eens wie er vooraan de rij zitten? Degenen die handtekeningen geven en foto's maken? Het is die boyband One Direction. 'The biggest boyband on the planet!' 

Alles aan die rij klopte precies: gillende meisjes, bodyguards, hekken... Ik liep langs de rij en bekeek de jongens nog eens goed. Ik kon ze vanaf hier goed zien. Ja ze waren er allemaal. Harry, Liam, Louis, Zayn, en Nia-... Waar is Niall? Volgens mij heet die blonde gast zo. Ja Niall. Waar is hij? Ik liep naar zomaar een meisje in de rij toe en vroeg haar waar Niall was. Hij kon er niet bij zijn vandaag om 'speciale redenen', zei ze spottend. Nou lekkere Directioner is dat! Niall heeft toch ook zijn eigen leven? Het was echt niet te geloven. Ik knikte naar haar en liep weer weg. Toch was het wel opvallend. De Londonse meisjes waren helemaal niet zo heeeeeeeeeeel druk en gek als normaal. Natuurlijk nog steeds wel een beetje maar misschien waren ze gewend aan het feit dat de jongens hier woonden en dat zij ook nog gewoon maar mensen waren. Maar de rij was opvallend rustig. Ik vond het wel fijn. Ik denk dat de fans het wel fijn vonden dat er geen strenge mensen waren die hun na 20 seconden alweer wegsturen of zoiets. Dat zij ook nog gewoon een normaal gesprek met de jongens konden hebben. Dat was wel leuk voor ze.