"Just friends" they said... (Dutch)

Chapter 14

[shit! sorry voor zo laat uploaden! Ik had me vandaag verslapen! Ik was pas om 13:00uur me bed uit. Was niet mijn schuld. Mijn ouders wilden me niet wakker maken. En toen had ik nog een afspraak en toen was de dag alweer voorbij. Ik voel me zo schuldig. Dus dit chapter wordt een laaaaaaaaaaaang chapter. Maar ik heb geen zin om engels te schrijven dus allemaal vanuit Jenna's P.O.V. Sorry. En als je wilt weten wanneer ik upload kan je me altijd volgen op twitter.

Username: @jenna_vdsteenx

Dus als je wilt weten wanneer ik update volg me dan even. En natuurlijk kan je het ook gewoon vragen. 

En jullie zijn echt geweldig. Mijn boek heeft meer dan duizend reads!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Woaaaaaa!

Dat had ik echt nooit verwacht! Zoveel! Dankjullie wel!!!! OMG! Okee... Ik ga nu schrijven en er een lang verhaal van maken want na mijn stomme gedrag verdienen jullie dat wel. Ik ga ook proberen meer vrije tijd te maken zodat ik vaker kan uploaden. :)

Veel plezier!]

[Jenna's P.O.V.]

Toen we naar school liepen was er een constante stilte. Het was niet echt raar ofzo, maar toch voelde ik me niet helemaal op me gemak. Niall had de hele weg mijn hand vast gehouden en het was nou niet dat ik kon klagen. Ik was alleen zo bezorgt om zijn veiligheid. Ik had het gevoel dat we overal herkend zouden worden, opgejaagd door fans en dat hij zich moest verstoppen in een wc totdat Paul kwam ofzo. Hij wilde niet dat ik bezorgd was om hem, maar om mezelf. Omdat ik alle haat zou krijgen van de fans, ik zou ook achtervolgt worden door de pers en fans, ik zou nooit meer normaal de straat op kunnen. Hij was te bezorgd over me. Mij boeide mezelf helemaal niks. Ik kon het wel aan. Ik had wel wat ergers meegemaakt dan haat dus ja... En zolang ik Niall blij maakte zouden de fans toch ook blij moeten zijn? Waren ze echt zo egoïstisch dat ze zelfs de blijehid van hun idool niet konden waarderen? Oke dan.

Eenmaai bij de schoolpoort kneep Niall in mijn hand. "Ready Niall?" Ik vroeg het aarzelend. Misschien wilde hij niet meer. Ik zou het oke vinden, maar ik moest gewoon naar school. Leerplicht enzo... Hoewel ik wel achttien was. Maar ik wilde mijn laatste schooljaar afmaken.

Hij knikte en ik kneep terug in zijn hand. het leuke was dat niemand mij herkende dus ook niet zag dat ik het was die de hand van mijn vriendje Niall vasthield. Koppels waren normaal op een middelbare school, dus handen vasthouden was nou niet zo bijzonder. Maar we konden, omdat ik net getweet had dat Niall mijn vriendje was, toch gestalkt worden als ze mijn gezocht zagen. Want of het was Niall die mijn hand vasthield of een andere vreemde jongen en dat zou betekenen dat ik vreemd ging. Wat ik dus never nooit zou doen. Wtf? Hoezo onredelijk?

Ik liep samen met Niall de school in. Niall heeft een zonnebril en een beanie op dus die jas kan hij uitdoen. Ik heb mijn haar los maar wel een snapback opgedaan. Ook heb ik een zonnebril op en lippenstift. Zo kunnen mensen mij ook niet herkennen. In december een zonnebril dragen is een beetje opvallend, maar als een wonder scheen de zon. Niet fel, maar hij scheen door de wolken heen. Dus dat was een goed excuus. 

Niall vond het niet leuk dat ik lippenstift ophad. Hij zei dat hij mijn eigen kleur veel mooier vond, wat ik me niet kon indenken, maar oké. Maar door de lippenstift zag ik er anders uit, want ik draag het nooit dus niemand zou dat verwachten. Maar dat zei niet dat ik het ook zo mooir vond staan. Felrode lippenstift. Rood was zoiezo nooit mijn kleur geweest. Met make-up en elk geval. 

We hangen onze jassen op en kijken om ons heen. Niemand heeft hem herkend. Gelukkig. Dat komt vast omdat de beanie zijn haarkleur verbergt. Ik pak zijn hand en loop met hem naar het drukste gedeelte van de hele school. De kantine.