"Just friends" they said... (Dutch)

Chapter 19

[Jenna's P.O.V.]

"Happy new year babe!!" Hij kust me. Nog steeds krijg ik nieuwe zwermen vlinders in mijn buik als ik hem kus. Of alleen maar zie of aanraak. Ik ben hopeloos. 

Zijn ene hand is op mijn rug en in de andere heeft hij een glas champagne vast. Hij heeft me overgehaald om ook een glaasje te drinken. Maar eerlijk gezegd heb ik helemaal geen zin in alcohol. Ik ga dan ook niks drinken. Maar vasthouden kan wel. Het voelt fijn om zo dichtbij hem te zijn. 

"Hmmm, happy new year love." Ik mompel het tegen zijn lippen aan. Iemand kucht. O ja... we zijn niet alleen. Er zijn nog ongeveer dertig andere mensen in de kamer. We zijn in een soort privé bar. Het is hier erg mooi. Ouderwets maar tegelijkertijd ook modern.

Samen met de jongens en onze families zijn we hier. Dat betekende dat ik ook voor het eerst Niall's familie had ontmoet. En eerlijk gezegd was ik super zenuwachtig geweest.

***Flashback***

"You're sure they like me?" Ik hoor hem zuchten. Hier hadden we het al te vaak over gehad, ik weet het. Maar ik wilde gewoon een goede indruk maken. We zaten in de auto om Niall's familie oo te halen bij het vliegveld. Nou een busje dan. We passen niet met z'n allen in één auto. 

"Babe, I'm hundred percent sure they will adore you. I mean, how can people not like you? You are lovely." Ik staarde naar mijn handen, die op mijn schoot lagen. Ik werd altijd verlegen als hij dit soort dingen zei. Ik was erg onzeker over mezelf. En ik kreeg bijna nooit complimenten. Ik was niet gewend aan al die positiviteit. Het voelde raar. Maar op een bepaalde manier kreeg ik er meer zelfvertrouwen van. Dat was wel een leuk gevoel.

"Jenna? You there? Why so shy?" Ik haal mijn schouders op. "I don't know. Just not used to your positivity I guess."  Hij pakt mijn hand en knijpt erin. Hij zegt niks. Woorden zijn niet altijd overal nodig. We snappen elkaar ook wel zonder altijd tegen elkaar te praten. 

De stilte duurde totdat we bij het vliegveld waren. Het was een comfortabele stilte. Ik voelde me er niet ongemakkelijk bij. 

Bij het vliegveld aangekomen parkeerd hij de auto en ik stap tegelijk met hem uit. We komen elkaar aan de voorkant van de auto tegen en ik pak zijn hand vast. Hij glimlacht en we lopen samen naar de plaats waar zijn familie zou aankomen. 

Hij droeg een wit t-shirt, een zwarte spijkerbroek en vans. Gewoon een normale outfit. Ik had zwarte skinny's aan met daarop een spijkerblouse met spikes. Ik had gewoon mijn converse aangedaan. Die zaten comfortabel.

Hand in hand liepen we langzaam naar de plaats waar we moesten wachten. Het was nog zo'n twintig minuten. We hadden niks te doen dus besloten we maar koffie te halen. Het was nog best wel vroeg in de ochtend. Rond elf uur. 

"Two please," vraagt Niall aan de man achter de balie. Hij knikt en komt een paar minuten terug met twee koffie in van die handige meeneem bekers. "Thanks," mompel ik en we lopen weer terug. 

"So, how is your family?" vraag ik aan Niall. Hij begint te vertellen. Over van alles en nog wat. Over zijn vader en moeder, die gescheiden waren toen hij nog klein was. Zijn broer, Greg, en de vrouw van zijn broer. En natuurlijk de kleine Theo. Hij is zo schattig. Ik heb foto's gezien van de kleine en eerlijk gezegd is hij één van de schattigste babies die ik ooit gezien heb.

Na zo'n tien minuten praten begint Niall te stoppen met praten. Ik denk dat hij zo'n beetje alles vertelt heeft. Alles wat echt belangrijk is. Ik hoefde niet elk klein detail uit zijn leven te weten. Daarom was vertrouwen in een relatie ook zo belangrijk. Je hoefde elkaar niet alles te vertellen, maar je moest wel op de ander kunnen vertrouwen.