"Just friends" they said... (Dutch)

Chapter 6

Wow! What the hell?? Ik had dit nog niet verwacht. Ik wilde het zo graag maar ik kon het gewoon nog niet. Mensen zouden denken dat ik gek ben om Niall freaking Horan af te wijzen maar ik wist gewoon dat ik er nog niet klaar voor was. Dus die klop op de deur was echt precies optijd. Pfieeuw. Wie was het eigenlijk?

Niall keek weg van mijn ogen, naar de deur. Ik keek ook op. Hij liet me los. Ik deed een stap opzij. Ik voelde me oncomfortabel. Alsof ik een kind was dat betrapt was op het stelen van snoep. Ik keek naar mijn voeten. Niall riep binnen. Het was Harry. Hij liep naar binnen. Wat deed hij nou weer hier? 

"Harry what's wrong?" vroeg Niall. "O... I just wanted to talk to you Niall", zei Harry. "Uhm... Okay. Jenna, can you-" "Yeah, I'll go", zei ik snel. Dit begon me toch net iets te awkward te worden. Ik liep snel de kamer uit en deed de deur achter me dicht. Ik liep door de gang en aan het einde ging ik tegen een deur aanstaan. Toen ik moe werd van leunen tegen de deur zakte ik in een op de grond. Ik kon Harry en Niall niet goed horen. Ik hoorde alleen maar zacht gemompel. Het klonk een paar keer alsof ze mijn naam zeiden, maar ik wist het niet zeker.

Ik moest nadenken! Wat wilde ik hier mee? Wat wilde ik doen met 'de Niall situatie'? En bovenal, had Niall net echt geprobeert om mij te zoenen? Wat zag hij in godsnaam in mij? Ik was niet slank of heel knap zoals Perrie, Danielle of Eleanor. Ik was gewoon een gewoon meisje die nog niet eens volwassen was en nog op school zat. Ik was bijna achttien en dit was mijn laatste schooljaar maar toch... Jongens hadden mij nooit echt leuk gevonden. Ik was altijd goede vrienden met ze. En meer wilde ik ook nooit. Dat kwam vooral omdat ik ze niet knap vond maar ja... En de enige jongen met wie ik ooit een relatie gehad had was Luke geweest en dat was geen succes geweest.

Luke was een jongen die in hetzelfde schooljaar zat als ik. Maar hij was blijven zitten dus was hij eigenlijk een jaar ouder. Ik had echt een mega crush op hem. Kon je me ook niet kwalijk nemen. Hij had rommelig bruin haar, licht grijze ogen en van die schattige sproetjes op zijn neus. Hij droeg meestal geen bril maar als hij deed dan zag hij er echt nog cuter uit! Het was zo'n ouderwetse hipsterbril en hij was echt heel... sexy. Ja, dat was het woord dat ik zocht. Luke zag er altijd sexy uit met die bril. Ik had gedacht dat hij mij ook leuk vond. En dankzij hem had ik meer dan genoeg ervaring met al dat soort 'koppel dingen'. Maar toen ik eracter kwam dat hij me bedrogen had knapte er iets in me. Ik had dagen lang liggen huilen. Mijn hart was gebroken. En het hielp nou ook niet om elke dag les met hem te hebben. Ik ben een week lang niet naar school gegaan en heb bijna niks gegeten toen. Ik ben toen ook vreselijk afgevallen en daar heb ik echt spijt van. Ik had een prachtig vol gezicht. Volle donker roze lippen, als ik glimlachte kreeg ik een soort sterretjes in mijn ogen en ik had kuiltjes in mijn wangen. Nu had ik een soort rare lichtroze kleur van lippen, waren mijn ogen bijna levenloos en mijn wangen ingevallen. Ik haatte Luke! Hij had me dit aangedaan. En ik was nog maar vijftien geweest. En nog steeds als ik hem zag kon ik bijna mijn mond niet houden van walging en moest ik alles in me houden zodat ik hem niet ging slaan.

Ik vond het verschrikkelijk om terug te denken aan dit tijdperk. Want in fijte had Luke gewoon misbruik van me gemaakt en daardoor vertrouwde ik jongens niet sneel meer. Maar het hielp me om de juiste keuzens te maken. En ik had een paar dingen besloten:

1. Niall Horan is nu een van mijn beste vrienden en als hij me echt leuk leuk vind dan moet hij maar een beetje moeite voor me doen.

2. Ik moest proberen jongens weer te vertrouwen, want ze zijn vast niet allemaal zo.

3. Ik moest Luke vergeten en vergeven. Niet vergeten wat hij me had aangedaan, maar hém. Ik moest maar eens over hem heen komen en verder gaan met mijn leven. Dat deed hij ook. En tja... vergeven... Ik zou het nooit tegen hem zeggen dat ik hem vergeef want dat doe ik nog steeds niet en dan schaam ik me gewoon, maar om te vergeten moet je vergeven en dat was ik dus van plan te doen.