"Just friends" they said... (Dutch)

Chapter 40 // epiloog

[Jenna's POV]

2026

"Mama!" roept Laura achter me. Ik draai me met een glimlach om.

"Ja?" vraag ik.

"Brian doet weer gemeen!" zegt ze zeurend. Ik lach een beetje.

"O, wat doet hij dan?" vraag ik. 

"Hij zit allemaal vervelende opmerkingen te maken en me te prikken!" zegt ze en ze slaat haar kleine armpjes over elkaar.

Ik steek mijn hand naar haar uit en ze pakt hem vast. "Zullen we dan kijken wat hij hierop zegt?" vraag ik en ze knikt. Samen lopen we naar haar kamer. Brian leunt tegen de muur aan.

"Brian, wat doe je nu weer?" zeg ik hoofdschuddend. 

Hij kijkt verontwaardigd. "Ik deed niks. Zij zat de hele tijd irritant te neuriën en ik sloeg alleen mijn hand voor haar mond omdat ik al tien keer had gevraagd of ze stil wilde zijn." 

Ik schud mijn hoofd. Kinderen..

"Brian, als je zusje later beroemde zangeres wil worden dan mag jij haar droom niet verpesten," zeg ik streng. Hij kijkt naar de grond en schuifelt met zijn voeten.

"Is alles nu weer goed Laura?" vraag ik. Ze knikt blij en rent de kamer uit, de trap af. Ik kijk mijn negenjarige kind na. Ze groeit zo snel. Laura is negen jaar geleden geboren, in 2017, een jaar nadat Niall en ik getrouwd waren. We waren zo blij. Ons eigen kindje. Maar we wilden een grote broer voor haar, die haar kond beschermen. Dus we adopteerden we nog een kind.  Brian. Hij is nu zestien en soms best wel onaardig tegen Laura, maar meestal hebben ze de grootste rol.

"Brian, wat is er? Normaal doe je nooit zo," zeg ik. Ik ken Brian door en door. Hoewel niet mijn biologische kind is, beschouw ik hem als mijn kind. En hij ziet mij als zijn moeder, gelukkig.

"Niks," zegt hij en hij loopt de kamer uit. Naar zijn eigen kamer. Ik zucht en volg hem.

"Brian, praat maar gewoon met me," zeg ik. Ik weet dat klink als een tiener, maar dat is de enige manier waarop je met die jongeren communiceert.

"Ik... mam... laat maar zitten okee?" zegt hij. Ik blijf in zijn kamer staan en hij kijkt uit het raam.

"Oke, dan praat je maar met je vader," zeg ik. Ik weet dat Brian er niet van houdt om met Niall te praten. Niet over zijn gevoelens dan. Ik vind het maar dom gedoe, Niall kan prima omgaan met emoties. Maar blijkbaar is dat de taak van een moeder.

"Mam! Wacht," zegt hij. Ik glimlach voordat ik me omdraai. Het werkt altijd. 

Ik ga naast hem op zijn bed zitten.

'Het is gewoon... Chelsea. We hebben ruzie gehad en nu is ze weggegaan..." Hij laat zijn hoofd hangen en snuift zachtjes. Ik sla een arm om hem heen.

"Wat is er gebeurd dan?" vraag ik. En hij begint te vertellen, over hun ruzie. Dat ze ruzie krijgen om iets onbelangrijks en dat het uit de hand loopt. En dan loopt ze weg.

"Brian. Het komt wel goed. Het maakt niet uit of het jou schuld was of niet, jij moet als eerste je excuses aanbieden. Meisjes willen dat. En ze zullen nooit uit zichzelf sorry zeggen." Het is waar. 

"Oké, dankje mam. Ik bel wel even." Hij pakt zijn telefoon. 

Ik sta op en loop naar de deur. Voordat ik naar buiten ga draai ik me om nog één ding te vragen.

"Brian, hou je van haar?" vraag ik. Hij kijkt op. Vragend.

"Hou ik van haar? Ik weet het niet. Hoe voelt dat?" vraagt hij.