The Bitch And The Player [Book 1]

Δελφίνια και μαϊμούδες

Εγώ με τον κλόουν κοιταχτήκαμε ταυτόχρονα και φωνάξαμε δυνατά.

"ΤΙ?!?!"

"Αυτό που ακούσατε. Έλλη και Αχιλλέα, εσείς θα κάνετε για την αφηρημένη τέχνη. Οι υπόλοιποι μείνετε μέσα για σας δώσω τα δικά σας θέματα."

Άρπαξα τη τσάντα μου και βγήκα από τη τάξη σαν κυνηγημένο. Ένα χέρι με άρπαξε από τον καρπό και με γύρισε.

"Μπορείς να μου πεις τι θες?!"

"Έχουμε μια εργασία να κάνουμε αν θυμάσαι."

"Από πότε εσύ νοιάζεσαι για εργασίες και μάλιστα στα εικαστικά?!"

"Από τη στιγμή που μιλήσαμε στη τάξη..."

"κοίτα, δεν είναι ανάγκη, θα την κάνω μόνη μου εντάξει?"

"Στο σπίτι μου στις 6."

Έφυγε πριν προλάβω να του πω τίποτα άλλο. Να ακόμα ένας λόγος για να μου σπάει τα νεύρα. Πήγα σε ένα από τα πολλά παγκάκια και είδα τη Ζωή να κάθεται και να χαζεύει το κινητό της.

"Επ τι κάνεις εσύ έξω από τώρα? Δεν έχεις μάθημα?"

"Είμαι τουαλέτα και έχω περίοδο."

Μου έκλεισε το μάτι και γελάσαμε.

"Ρε αν σου πω τι έγινε στα εικαστικά θα μείνεις!"

"Ωχ ξεκίνα!"

Πήρα μια βαθιά ανάσα και της είπα όλα όσα γίνανε μέσα σε λιγότερο από μια ώρα.

"Και για να καταλάβω... Ο Αχιλλέας είναι καλός στη ζωγραφική?!"

"Καλά μετά από όλα όσα σου είπα εσύ μόνο αυτό συγκράτησες?!"

"Αφού τώρα ο Αχιλλέας είναι νεκρός, δεν βλέπω τον λόγο να ασχοληθούμε με αυτόν."

"Τι εννοείς?"

"Εννοώ πως είσαι ικανή να τον σκοτώσεις όσο αυτός ζωγραφίζει!"

Γιατί δεν το σκέφτηκα νωρίτερα αυτό?!

Την ίδια στιγμή πέρασε από δίπλα μου ο Νίκος. Όντως έχει ένα μαυρισμένο μάτι και η μύτη του φαίνεται από μακριά πως είναι πρησμένη.

Τώρα θυμήθηκα γιατί ήθελα να τον σκοτώσω.

"Νίκο! Γεια!"

Μήπως φωνάζω πολύ? Μπαα...

"Εμμ για σου Έλλη."

"Τι έπαθε το όμορφ- εε το πρόσωπο σου?"

"Αα δεν είναι κάτι σοβαρό... Απλά έμπλεξα σε έναν καυγά και... Ξέρεις."

"Αν ξέρω δεν λες τίποτα..."