The Bitch And The Player [Book 1]

Να τη χαίρεσαι

2 μήνες μετά

Αχιλλέας

Πέρασαν 2 ολόκληροι μήνες και δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε μια καλημέρα με την Έλλη...

Εκείνη η μέρα που πήγα σπίτι της για τα κλειδιά της μηχανής μου, ήταν η τελευταία που της μίλησα.

Συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε εντελώς άγνωστοι. Ούτε τσακωνόμαστε πλέον.

Μου φαίνεται περίεργο ότι όλες οι σχέσεις που είχαμε, διακόπηκαν από τη μία στιγμή στην άλλη...

Αυτή τη στιγμή είμαι στη τάξη των μαθηματικών, καθισμένος στο τελευταίο θρανίο, χαζεύοντας το κινητό μου.

Η Έλλη είναι αφοσιωμένη στο τετράδιο της. Κοιτάζει μια φορά τον πίνακα, και μια φορά το τετράδιο εναλλάξ.

Τα καστανόξανθα μαλλιά της είναι πιασμένα σε έναν πρόχειρο κότσο, αναδεικνύοντας τον υπέροχο λαιμό της.

Ευτυχώς η πιπιλιά του μαλάκα δεν φαίνεται πλέον, αλλά ούτε και οι δικές μου. Θέλω πολύ να της γεμίσω τον λαιμό με τα σημάδια μου, αλλά δεν μπορώ.

Τι να κάνω? Να ορμήσω πάνω της σαν κανένας ανώμαλος και να αρχίσω να τη πιπιλάω? Δε λέει.

Δεν αντέχω να μην μπορώ να της μιλάω. Τουλάχιστον στο παρελθόν μιλούσαμε, έστω και αν τσακωνόμασταν συνέχεια.

Θέλω να της υπενθυμίσω τον παλιό καλό καιρό. Άνοιξα την επαφή της και της έστειλα μήνυμα. Αποκλείεται να μην το δει. Όσο μαλάκας και να είναι ο καθηγητής, μας αφήνει να έχουμε τα κινητά πάνω στο θρανίο, αρκεί να είναι κλειστά.

Μαντέψτε πόσοι τα έχουν κλειστά. ΚΑΝΕΝΑΣ.

Το κινητό της δονήθηκε και εκείνη έστρεψε το βλέμμα της πάνω του. Το πήρε διακριτικά στα χέρια της και το ξεκλείδωσε.

Λογικά διάβασε το μήνυμα μου, γιατί φαίνεται ότι είναι ξαφνιασμένη.

Αμέσως το έκλεισε και το άφησε πάλι πάνω στο θρανίο. Κανένας δεν με γράφει εμένα Έλλη μου.

Συνέχισα να της στέλνω άκυρα μηνύματα, με αποτέλεσμα το κινητό της να δονείται χωρίς σταματημό. Όλα τα βλέμματα έχουν πέσει πάνω της, μαζί και του καθηγητή. 

"Δεσποινίς Γαληνέα, νομίζω ότι ήμουν απόλυτα σαφής όταν είπα ότι τα κινητά τα θέλω κλειστά στο μάθημα μου. Δώσε μου το τηλέφωνο σου. Θα το πάρεις στο τέλος της μέρας." είπε αυστηρά ο καθηγητής και άπλωσε το χέρι του μπροστά από την Έλλη.