The Bitch And The Player [Book 1]

Αχαΐρευτο ζώον...

"Έλλη δεν ακούω κουβέντα. Σου λέω εδώ και μισή ώρα, ΔΕΝ χωράμε στο αυτοκίνητο μου! Ήδη θα πάρω τη Χριστίνα, τη Ξένια και τα αγόρια! Δεν γίνεται!" εδώ και περίπου μισή ώρα έχουνε στρογγυλοκαθίσει όλοι στο σαλόνι και προσπαθούν να με πείσουν να πάω με τον Αχιλλέα.

ΜΕ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ!

Και Αχιλλέας = μηχανή

Μηχανή + Εγώ = Δεν ταιριάζετε σου λέω!

Απλά μαθηματικά!

ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΚΡΑΠΑΣ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ!

"Ζωή δεν το περίμενα αυτό από σένα. Εσύ, η ίδια μου η κολλητή, με απαρνείσαι. Θα το θυμάμαι αυτό Ζωή... Θα το θυμάμαι." προσπάθησα να το παίξω θιγμένη, άλλα δυστυχώς με κατάλαβε... Ξανά...

"Έλλη. Είπα κάτι. Αχιλλέας. Μηχανή. Τώρα." την μισώ όταν το κάνει αυτό...

Γιατί πάντα γίνεται το δικό της?

Καλά δε λέω και εγώ έτσι κάνω αλλά... Αλλά.

"Πωωω έλεος... Καλά. ΑΛΛΑ μου χρωστάς." την έδειξα με τον δείκτη μου και πήγα προς την εξώπορτα.

Την άνοιξα και ο Αχιλλέας είχε σταθεί στη μαύρη μηχανή του, ενώ ένα τσιγάρο είχε τοποθετηθεί ανάμεσα στα ζουμερά του χείλη.

"Επιτέλους μας έκανες τη τιμή και ήρθες." είπε αγανακτισμένος και εγώ του σήκωσα το μεσαίο μου δάχτυλο.

Έφτασα μπροστά στη μηχανή και κοντοστάθηκα για λίγο.

"Τι γίνεται? Θα ανέβεις ή θα περιμένω για πολύ ακόμα?" πόση ανυπομονησία έχει αυτό το παιδί...

"Με αγχώνεις, σκάσε." σήκωσα το ένα μου πόδι για να ανέβω αλλά στραβοπάτησα και σωριάστηκα κάτω.

Ο Αχιλλέας σαν γουρούνι-μπάζο-δελφίνι-κλόουν που είναι, άρχισε να γελάει ασταμάτητα με τα μούτρα μου.

"Αχαΐρευτο ζώον..." μουρμούρησα και πήγα να σηκωθώ αλλά ένιωσα το χέρι του να τυλίγει το μπράτσο μου.

"Δεν σου έχω πει να μην με βρίζεις?" ο τόνος του άγριος. Αν είναι δυνατόν θα με βγάλει έξω από τα ρούχα μου πάλι!

"Βούλωσε το μωρέ. Ο καθένας με τον πόνο του." έβαλα λίγο περισσότερη δύναμη και σηκώθηκα.

Πήγα πάλι μπροστά στη μηχανή αλλά μαντέψτε.

Πάλι δεν μπορούσα να ανέβω.

"Επειδή μας βλέπω να ξημερώσουμε εδώ..." τον άκουσα να λέει και πριν καλά καλά το καταλάβω, βρέθηκα στον αέρα, και την επόμενη στιγμή καθισμένη πάνω στη μηχανή.