Prześladowca | 1

Rozdział 39

- To ty?
- A jak myślisz?
- Inaczej sobie ciebie wyobrażałam.
- A jest źle?
- Nie skądże. Wyglądasz pociągająco.
Chłopak roześmiał się cicho. Spojrzał na dziewczynę. Chwilę przypatrywał się mi. Podeszła do nas kelnerka i spisała zamówienie.
- Z bliska jesteś jeszcze piękniejsza.
- Przesadzasz. 
- Nie przesadzam. Mówię co widzę. A widzę cudowną dziewczynę, którą kocham najbardziej na całym świecie.
Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo kelnerka wróciła z naszym zamówieniem. Po chwili odeszła. Wzięłam łyk kawy. Była naprawdę dobra.
- Wypuścisz ją teraz?
- Teraz tak. Obiecuję.
- Dziękuję.
- Dobra kawa?
- Tak. To może opowiesz mi coś o sobie? I powiesz od jak dawno mnie śledzisz?
- Śledzę cię od początku. Od tamtego dnia w lesie. A coś o sobie? Mam na imię Christopher. Mam 17 lat. Jestem rok starszy od ciebie. A ty jesteś dla mnie najważniejsza. A ponad to lubię malować.
I takim wstępem zaczęła się nasza rozmowa. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Nie myślałam o tym, że porwał mi przyjaciółkę. Wiedziałam, że wróci dziś do domu. Zaufałam mu. Może to źle, ale z niewiadomego mi powodu ufałam mu. Po kawie odprowadził mnie do domu i pisaliśmy całą noc. Nad ranem dostałam wiadomość od niej.