Een nieuw begin || L.H.

Hoofdstuk 3

"Schat, word je wakker? We gaan vertrekken naar het vliegtuig." Fluistert mama zachtjes. Ik maak een klein tegensputterend geluid. "Schat je moet echt op staan, snel, voor Tommie komt." Dan besluit ik toch maar om op te staan. Mama heeft gelijk het is geen goed idee om te wachten tot Thomas me komt wakker maken want die doet het iets minder liefdevol dan mama... Ik hoor al voetstappen in de gang, ik heb blijkbaar te lang gewacht en nu staat Thomas in mijn kamer. "Waar is het rode balletjeeeee?? Heeft iemand het rode balletje gezien? Is het misschien onder Cami?" Roept hij luid en hij gooit mijn deken op de grond en tilt me op, gooit me vervolgens weer in mijn bed en begint dan weer achter zijn rood balletje te roepen. Natuurlijk weet ik dat hij helemaal geen rood balletje zoekt, we spelen dit spelletje al sinds we konden praten. Hij probeert nog onder mijn hoofd te kijken maar dat is een slecht idee want ik geef hem direct een mep ik zijn gezicht. "Auw Cami, dat doet pijn. Geef je broertje een dikke kus!" Grinnikt hij.

Ik gooi mijn tas in de koffer en ga op de passagiersstoel zitten, papa brengt ons naar de luchthaven en het is een slecht idee dat hij en mama naast elkaar zouden zitten. "Hey Cami." Hij probeert een gesprek te voeren. "Niet proberen." Snauw ik hem direct af. Hij zucht teleurgesteld. Het is 5 uur 's ochtends en ik heb niet echt zin om een gesprek te voeren en ik heb al helemaal geen zin om te verhuizen. "Cami, het spijt me." "Spijt komt altijd te laat papa." Dan komt het moment dat ik wou vermijden. Mama moeit zich in het gesprek: "Harry laat haar gerust." Please begin niet opnieuw denk ik. "Erin ik wou dit ook niet hoor." "Toch is het gebeurd he Harry, vreemd toch als je het niet wou. En nu ga je op Fiji wonen met je tuttebelletje. Waarom zelfs Fiji ? Je haat hitte." Hij zwijgt. Ik zou hetzelfde doen als ik hem was want op mama in gaan komt nooit goed, ze wint toch. "Ga je nog antwoorden?" Dat zegt ze altijd als we niet op haar in gaan. Gelukkig makken Thomas en ik geen ruzie meer met haar, anders zou dat de enige zin zijn dat we zouden horen. "Nee Erin, ik antwoord niet. Ik breng jullie gewoon naar de luchthaven en daar stopt het."

Niet veel later komen we aan op de luchthaven. Onze meubels zijn al onderweg zodat ze op tijd geleverd zouden worden aan ons huis. "Tommie neem jij de valiezen uit de auto, ik ga een kar halen om ze op te leggen." Voor ze haar zin heeft afgemaakt is ze al vertrokken en Thomas stapt dus maar uit de auto om de koffers eruit te halen. Na een paar minuten komt mama al terug aanwandelen met een kar waar we de koffers opleggen, het is enkel handbagage want dat is goedkoper en de rest is toch al onderweg. Mama en ik lopen samen met Tommie en de kar naar de douane daar kijken ze of we iets illegaals mee hebben, maar uiteraard mogen we gewoon door. Binnen een halfuurtje mogen we op het vliegtuig stappen. Ik steek mijn oortjes in en luister wat muziek zodat dat halfuurtje zo voorbij vliegt, hoop ik. Ik zie dat er een blonde jongen komt aanwandelen, brede schouders helderblauwe ogen en een Nirvana T-shirt aan. Hij heeft mijn volle aandacht en ik vergeet direct mijn muziek. Mensen moeten denken dat ik hem aan het aanstaren ben of zo... Oké dat doe ik ook, maar ik zie hem toch nooit meer terug dus ik blijf maar lekker staren.