Een nieuw begin || L.H.

Hoofdstuk 5

"Cami, sta je op? Er is iemand voor je!!" Roept mijn mama. Ik zucht, ik heb niet echt zin om nieuwe mensen te ontmoeten, en ik moet nog kleren uitkiezen... "Camille!!!" Roept ze nog een keer en weer zucht ik, deze keer luider dan de vorige zucht. Ik besluit toch maar op te staan en kleren uit te gaan kiezen, anders ga ik heel mijn leven met een jetlag rondlopen en dat lijkt me niet echt ideaal. Een zwarte skinny jeans en een simpel grijs T-shirt trekken mijn aandacht. Ik hijs me in mijn broek en trek de T-shirt over mijn hoofd. Zo snel als ik kan ren ik de trap af. Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig en ik wil weten wie er aan de deur staat. Mama begint luid te lachen, redelijk overdreven, zoals altijd. Ze hoort dat ik de trap af kom en zegt tegen de persoon dat ik eraan kom. "Mam, waarom moest ik zo dringend ko..." Ik stop midden in mijn zin. Het wordt zwart voor mijn ogen en voor een seconde of 10 denk ik dat ik ga flauwvallen, tot ik mijn zicht weer volledig terug heb. Hij is het. "I... Ik... euhm... Camille?" Stotter ik, hij moet vast denken dat ik gek ben of zo. "Cami, leid jij onze gast anders even rond?" Vraagt ze aan mij en tegen hem zegt ze: "Dat gaat ze vast doen hoor". Ik beweeg even met mijn hoofd waaruit ik hoop dat hij begrijpt dat hij me moet volgen. Ik wandel de trap op richting boven en aan de voetstappen die ik hoor, weet ik dat hij me volgt. "Ik ben naast je komen zitten." Zegt hij plots. "Wat? Wanneer?" Antwoord ik, ook al weet ik perfect waar hij het over heeft. Het vliegtuig, nadat ik hem eerst nogal onsubtiel heb zitten staren naar hem... "Op het vliegtuig." Zegt hij tenslotte. Ik knik als bevestiging. "Ik hoopte al dat jullie hier kwamen wonen." "Je kent me niet..." "Dat komt wel Camille." "Hoe weet je mijn naam?" OMG !! Wat doe ik ? Ik ben echt dom... natuurlijk weet hij mijn naam, mama heeft hem al duizend -beetje overdreven- keer uitgesproken in zijn buurt. "Ik ben Luke, ik woon hiernaast." Ik knik. Hij lacht. "Mijn kamer..." zeg ik en ik gooi mijn kamerdeur open en wijs in de richting van mijn kamer. "Welke superkracht zou je willen hebben?" Vraagt hij. "Wat?" Vraag ik. "Welke superkracht zou je willen hebben." "Onzichtbaar zijn. Dan heeft niemand last van mij." "Wauw... Ik zou je niet willen kennen als je onzichtbaar zou zijn." "Waarom niet?" "Jij mag me best lastigvallen... Graag zelfs!!"

Luke is net een uurtje vertrokken en sindsdien zit ik al non-stop te staren naar het huis voor me. Ook heb ik een lach van hier tot in Tokyo. Ik ben zo blij dat ik hem heb leren kennen! Elke minuut ben ik hier een beetje liever. Luke en ik komen goed overeen en ik vind het leuk dat ik iemand hier in de buurt heb van mijn leeftijd. Toch vind ik het nog altijd vreemd dat hij niet voor mijn broer kwam... Na nog een paar minuten te hebben gestaard zet ik me recht en ga ik naar de woonkamer waar mama naar de televisie kijkt. "Mam, waarom kwam Luke voor mij en niet voor Tommie?" Vraag ik als ik naast haar ga zitten. "Ik heb op het vliegtuig even met hem gepraat toen jullie aan het slapen waren." "Dat is niet echt een antwoord op mijn vraag." Antwoord ik. "Nadat hij vroeg of we hier op vakantie waren of hier komen wonen en ik hem ons adres heb gegeven heb ik hem gezegd dat hij je moet leren kennen..." "Mama!! Jij bent echt ongelooflijk he!! Niet te doen. Maar het was wel erg gezellig moet ik toegeven..." Na dat ik die zin heb uitgesproken begint ze uitbundig te lachen en begint me te knuffelen, eerder plat te knijpen eigenlijk. "Wanneer komt hij terug?" Vraagt ze uiteindelijk. Ik zucht: "Geen idee..." Ze kijkt medelevend en dus begin ik snel te lachen. "Het is niet erg mam." En ik zet me terug recht uit de zetel om terug naar boven te gaan. Ik ben best benieuwd naar Thomas zijn kamer. 3 keer klop ik op de deur voor ik binnenga. Omdat onze kamer muren nog niet zijn geverfd zijn onze kamers redelijk saai momenteel. "Kom binnen!" Hoor ik Thomas zeggen aan de andere kant van de deur waarop ik de deur open. "Wauw! Het begint er al mooi uit te zien!!" Zeg ik. Hij lacht en roept: "Maaaaaam??? Gaan we naar een verfwinkel?" "JA! Goed plan Tommie, zeg tegen je zus dat ze ineens mee gaat, dan ziet haar kamer er ook wat beter uit." We beginnen te lachen. Direct staan we recht om naar beneden te gaan.

Thomas komt naar de kassa met 2 potten blauwe verf en ik heb er net rode uitgekozen. Mama lacht instemmend en geeft haar kaart aan de winkelbediende die afrekent. Even later verlaten we de winkel en stappen we in onze auto. Ons huis ligt niet ver van de stad en we moeten maar 5 minuutjes rijden. Volgende keer neem ik gewoon de fiets hoor, het is hier toch super warm! In de zomer kan het gemakkelijk 30 graden zijn en de mensen lopen hier dan rond met lange broeken en sweaters! Over kledij gesproken, ik moet dringend nog is gaan winkelen want ik heb niet veel zomerkledij en mijn kleren zijn best al oud. Maar dat is voor en andere keer.