Een nieuw begin || L.H.

Hoofdstuk 2

"Maaaaaaaam?" Riep ik heel luid. Het was zo luid dat ons huis bijna begon te trillen. Ik hoorde mijn broer luid zuchten in zijn kamer, hij is aan het inpakken. "Jaaa?" Was het antwoord dat ik kreeg. Ik liep snel naar de plek waar het geluid vandaan kwam, de bureau. Mama zat aan de computer. "Moeten we echt gaan mammie?" Meestal kan ik haar zo wel overtuigen. "Ja schat, natuurlijk! We kunnen hier toch niet blijven? En ik heb mijn ontslag al genomen en het huis gekocht dus we hebben niet echt een keuze." "Kaderhouderplankje!" Riep ik gefrustreerd. Ik zeg dat als ik echt heel lelijk wil vloeken, waar mama niet tegen kan. We begonnen een paar maanden geleden allemaal dingen te zeggen zoals stoel en ladekast, maar geen enkel woord was goed om uit te drukken wat ik voelde. En toen kwam het, het was precies een eureka-moment, maar eigenlijk zei ik gewoon kaderhouderplankje. Op dat moment keken we elkaar aan en we wisten dat dat het ging worden. Mama en ik hebben een hele goede band, daarmee.

Ze ziet dat ik verdrietig ben en de tranen me dichter bij zijn dan het lachen. Exact een seconde later slaat ze haar armen om me heen en wrijft ze over mijn rug. "Het komt goed," kalmeert ze me. "Ga nu maar verder inpakken. Je kan aan Lucy en Anna vragen of ze komen helpen, het is verlengd weekend dus er zal vast wel iemand thuis zijn." "Anna is een weekendje weg en Lucy zal ik een sms sturen." Ik ga terug naar boven en pak mijn gsm.
SOS! Kom je me helpen inpakken? Asap please! Kusjes
"Tommie?" "Wat zus?" Antwoordt hij. "Heb je de schroevendraaier?" "Ik zal hem komen brengen." Even later klopt hij op mijn deur met een gereedschapskist vol schroevendraaiers net als hij zijn mond open wilt doen om iets te zeggen gaat de bel. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik spurt de trap af. "Ik hoop dat jullie in Australië een lift gaan hebben of gewoon een huis met alleen een gelijkvloers want ik ben die zolderkamer met al die trappen van jou beu." Is het eerste dat Lucy zegt als ik de deur open doe. Ze heeft wel gelijk, de trappen zijn dodelijk, zeker de laatste!

"Eerst de bureau uit elkaar vijzen want die heb ik al helemaal leeg gemaakt, dan mijn kleren inpakken behalve 2 broeken en 2 t-shirts want die heb ik volgende week nog nodig. En dan alles naar de verhuiswagen brengen beneden..." Zeg ik. Zonder iets te zeggen loopt ze direct naar mijn bureau toe en begint ze te sleutelen aan de poten. "Hoe moeten we beginnen?" Vraag ik. Ze zwijgt en doet zonder te antwoorden door. Oké denk ik in mezelf. Eigenlijk heeft ze wel gelijk, ik heb al veel te lang met dit gewacht en als we zwijgen gaat het sneller. Maar na 5 minuten geef ik het al op en begin ik mijn kleren op te plooien en in dozen te steken. Er zijn super veel kleren die ik niet meer aan doen of gewoon niet meer passen dus die stop ik maar niet in dozen en leg ik op een apart hoopje.

2 uur later zijn we eindelijk klaar met alles en beginnen we de dozen naar beneden te dragen. De dozen die vol zitten met kleren lukken nog om naar beneden te dragen, maar eens dat we met mijn kasten en bureau beginnen te sleuren moeten we Thomas er toch bij halen hoor. Hij heeft altijd iets gevoeld voor Lucy, en dat is best handig want hij komt direct helpen als ik hem roep. Mama komt op dat moment ook net wat dozen halen en ziet hoe Thomas zich uit slooft voor Lucy en begint te lachen. "Wauw Tommie ik heb je nog nooit zo goed zien helpen." Zegt ze terwijl ze hem een por geeft. Er komt een rode glans op zijn wangen en hij gaat ineens heel erg snel naar de verhuiswagen. Lucy heeft ook door want ook zij begint te lachen. Als Thomas weer voorbijkomt geeft ze hem een vluchtig kusje op zijn wang waardoor hij natuurlijk zo rood als een tomaat wordt.