Bitten by an Alpha #2

13

Ik werd verward wakker en krabbelde via de leuning van het bed in een zitstand. Ik haalde mijn handen door mijn haren en knipperde met mijn ogen. Ik had het gevoel dat iemand naar me keek. Ik draaide mijn hoofd en keek recht in de ogen van Jonathan. Mijn hart ging sneller bonzen. 'Wat doe je hier?' Snauwde ik. Jonathan keek me neutraal aan, bijna emotieloos. 'Ik dacht dat je dit wel zou willen zien.' Zei hij. Ik fronste mijn voorhoofd en sloeg het dekbed van mijn benen. Jonathan haalde iets uit de zak van zijn joggingsbroek. Het was een voorwerp, ingewikkeld in een doek. Jonathan sloeg het doek open. Het was een boek. De kaft was van donkerbruin, oud leer. Jonathan overhandigde me het boek. Ik sloeg het open en zag een tekst in de binnenkant van het boek staan. "Voor de dochter die nooit een vader had kunnen hebben. Het spijt me. Papa" Ik voelde de woede opborrelen. Hoe durfde hij? Alsof een boek alles goed kon maken. Ik klapte het boek dicht en legde het naast me neer. 'Dankjewel.' Zei ik tegen Jonathan. Jonathan stond op en keek me lang aan. 'Dan ga ik maar.' Zei hij. Ik knikte en liep naar hem toe. Ik opende de deur en keek Jonathan afwachtend aan. Jonathan keek me lang aan en kneep zijn ogen samen. 'Wat heb je gedroomd? Je lijkt zo....verschrikt.' Zei hij. Ik slikte en schudde mijn hoofd. 'Morgenochtend oké?' Ik keek hem bijna smekend aan. Jonathan knikte en liep naar me toe. Hij boog voorover en kuste mijn voorhoofd, precies tussen mijn wenkbrauwen.

De volgende ochtend werd ik wakker van een hoog stemmetje naast mijn hoofd. Ik knipperde verbaasd mijn ogen en keek recht in het mollige gezichtje van Liv. Haar krullen dansten langs haar gezicht. 'Claire!' Krijste ze. Ze sprong op en neer op het bed. Ik sloeg het dekbed van me af en gooide mijn benen over de rand. Ik wreef in mijn ogen en gaapte. Liv sprong van het bed af en greep mijn hand vast. Haar hand was plakkerig en nattig. Ik trok vol afschuw mijn neus op. Liv sprong hevig op en neer. 'Kom nou!' Smeekte ze. Ik keek haar vragend aan. 'We gaan eten slaapkop.' Grinnikte Liv. Ik trok mijn hand uit het plakkerige handje van Liv en pakte mijn wapenriem van het nachtkastje. Ik klikte hem om mijn middel. Ik trok het elastiekje van mijn pols af en maakte een snelle knot in mijn haar. Liv keek me afwachtend aan. Ik liep voor haar uit de kamerdeur door. Liv rende krijsend naar me toe en greep mijn hand weer vast. Ik liep de krakende trap af en duwde met mijn elleboog de deur naar de keuken open. Liv liet mijn hand los en rende naar de tafel, waaraan Maureen zat. Ze sprong in haar armen en gilde van de pret toen Maureen haar kietelde. Niet iedereen zat aan tafel. De halve tafel was leeg. Alleen Maureen, Jonathan en Liv zaten aan tafel. Ik liep naar de tafel en nam plaats op de stoel naast Jonathan. Maureen probeerde Liv te hanteren, die als een stuiterbal op haar stoel sprong. 

Na het eten zaten we buiten in het gras. Maureen zat links van me en Jonathan speelde voetbal met Liv. Liv krijste van de pret. Jonathan tilde haar op en rende in het rond. Liv krijste en sloeg in de lucht. Een glimlach toverde op mijn gezicht. Maureen lachte hardop toen Liv aan Jonathan's haren trok en Jonathan haar ervoor strafte. De lucht in Mura was stralend blauw. Af en toe vloog er een vogel langs. De zon scheen flauwtjes. 'Ik heb gehoord dat je terug wil?' Vroeg Maureen ineens. Ik schrok, ze had al die tijd nog niks tegen me gezegd. Ik haalde mijn schouders op. 'Aan de ene kant wil ik wel terug. Maar aan de andere kant niet.' Mompelde ik. Het was gezellig in Mura. En Jonathan was geen last. Ik was mijlenver verwijderd van de dagelijkse sleur in Brooklyn. Ik zuchtte en zette mijn handen achter me neer. 'Ik weet het niet meer zo zeker, of ik nu al weg wil.' Mompelde ik. Maureen knikte begrijpend. 'Ik ga hier nooit meer weg.' Zuchtte ze. 'Het is mijn thuis.' Vervolgde ze. Jonathan kwam aanlopen. Hij had Liv op zijn schouders gezet. Liv speelde met zijn haar. Jonathan snauwde iets naar haar. Liv negeerde hem en werd afgeleid door een vlinder die langs vloog. Ze bekeek het diertje met grote ogen. Jonathan haalde Liv van zijn schouders en overhandigde haar aan Maureen. Hij ging zuchtend zitten en haalde een hand door zijn haar. 

'Weet je zeker dat je nu al terug wilt?' Hijgde Jonathan. Zijn borst ging hevig op en neer. Ik beet op mijn lip en dacht na. 'Nee. Ik heb vast nog niet heel Mura gezien.' Grinnikte ik. Jonathan keek me glimlachend aan. Maureen klaagde tegen Liv, die met haar handen in de aarde zat te wroeten. Maureen pakte haar armen vast en dwong Liv om haar aan te kijken. Liv boog haar hoofd en haar mond vormde een "sorry". Maureen liet het meisje los, die als een gek heen en weer begon te rennen. Maureen rolde met haar ogen. Ik lachte, ik had altijd al een zusje gewild. Zo'n zusje die je van alles kon leren over volwassen zijn, een zusje die je advies kon geven. Ik voelde een warme tinteling door mijn hand gaan. Jonathan's vinger raakte mijn hand aan. Ik slikte en dacht aan de droom. Mijn mond werd droog en ik schoof verder van hem vandaan. Zijn vinger viel van mijn hand af. Hij beet op zijn lip en staarde naar Liv, die een vlinder achtervolgde. 'w-we, we hebben een probleem.' Met een ruk draaiden onze hoofden om. Meredith stond hijgend  in de deuropening. Haar zwarte haar was uit model geraakt en er plakten plukken haar aan haar voorhoofd. Jonathan stond op en keek haar afwachtend aan. 'Wat is er?' Zei hij. 'E-er zijn mensen Mura binnengedrongen.' Zei Meredith.