Bitten by an Alpha #2

4

Ik werd beduusd wakker. Mijn ogen voelden zwaar aan en mijn neus zat helemaal vol. Ik knipperde wild met mijn ogen en keek rond. Ty zat tegen de muur aan met zijn hoofd in z'n nek. Ik draaide mijn hoofd en keek naar Sebastian. Ik keek recht in zijn geelbruine ogen. Ze stonden dof. Hij was flink vermagerd. Zijn jukbeenderen staken nog meer uit. Ik glimlachte flauwtjes en wreef in mijn ogen. 'Wat moest hij eigenlijk van je?' Zei Sebastian ineens. Ik schudde verward mijn hoofd. 'Wat?' 'Die gozer, wat moest hij van je? Waarom kwam hij je ophalen?' Zei Sebastian. Ik zuchtte. 'Ik weet het niet, hij liet me douchen en bracht me daarna terug hier naar toe.' Zei ik. Ik hoorde Ty naast me grinniken. 'Heeft ie je genaaid?' Grinnikte hij. Ik gaf Ty een boze blik. Sebastian trok een wenkbrauw op. 'Nee, hij heeft me niet genaaid.' Snauwde ik naar Ty. Ty trok zijn wenkbrauwen op en wendde zijn blik af. 'Wat moest hij anders met je?' Mompelde hij. Ik kreeg de neiging om hem in zijn gezicht te slaan, maar de tralies hielden me tegen. Ik wendde mijn blik af en keek Sebastian aan. 'Wie is hij überhaupt?'Zei Sebastian nors. 'Mijn broer.' Mompelde ik. Sebastian keek me verbaasd aan. 'Je broer?' Zijn verbaasde blik veranderde in een groot vraagteken. 'Ik wist het ook niet. Ik dacht dat Mike mijn enige broer was, maar dat bleek dus niet zo te zijn.' Ik slikte even. Sebastian boog zijn hoofd en inspecteerde zijn handpalmen. 'En die gozer haaltje hier weg en brengt je daarna weer terug? Wat een broer.' Mompelde Ty verward. 'Ik vind het maar een raar verhaal.' Vervolgde hij. 'Ik niet dan?' Snauwde ik. Ty draaide zich weer naar me toe en keek me chagrijnig aan. 'Ben je ongesteld of zo? Godverdomme.' Snauwde hij terug. Ik gromde tussen mijn tanden door. Ik werd gek in deze kooi, in deze kamer. In dit hele gebouw. Ty gromde terug en keek me vijandig aan. Ik voelde Sebastian's ogen branden in mijn rug. Ik bleef Ty strak aankijken. Al Ty's spieren stonden op scherp. Ik voelde mijn vingertoppen prikken. Ty gromde. 'Kappen, allebei!' Schreeuwde Sebastian ineens. Ik draaide mijn hoofd en keek hem aan. Zijn ogen stonden woedend. Ty keek Sebastian grommend aan. 

Ik zuchtte en legde mijn hoofd tegen de muur. Jongens. De koude stenen lieten me rillen. Ik moest hier uit. Ineens hoorde ik de deur van de kamer opengaan. Jonathan stond in de deuropening. Hij hoestte en hield een hand voor zijn gezicht. Er zaten zwarte en donkergrijze strepen op zijn armen. Zelfs op zijn goudblonde haren zaten vegen. Achter hem was veel rook te zien. De rook ging langzaam de kamer in. Ik hoestte toen ik de rook inademde. 'I-ik. Er is......er is brand.' Kuchte hij. Ik keek hem verschrikt aan. Hoe kon ik het niet geroken hebben? De sterke brandlucht drong nu mijn longen binnen. Ik hoestte en keek Jonathan wanhopig aan. Ik draaide mijn hoofd en keek Sebastian aan. Hij leek geschrokken. Jonathan rommelde met een hand in zijn zak en trok er een pas uit. Hij liep naar mijn kooi en schoof met zijn pas langs mijn deur. De deur vloog met een klik open. Ik kuchte en liep uit de kooi. 'Waar is de rest?' Kuchte ik. Jonathan hoestte. 'Ze zijn allemaal weg.' Zei hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Je moet ze helpen.' Kuchte ik, wijzend naar Sebastian en Ty. Er verscheen een donkere schittering voor Jonathan's ogen. Hij schudde zijn hoofd en grijnsde. 'Dacht het niet zusje, ik doe niet aan liefdadigheid.' Jonathan greep mijn arm dwingend vast en probeerde me mee te trekken. Ik spande al mijn spieren aan en draaide mijn hoofd naar Sebastian. Hij ving mijn blik en keek me aan. Zijn blik was emotieloos. Ik keek Jonathan wanhopig aan. 'We moeten ze helpen.' Schreeuwde ik. Er kraakte iets in een andere kamer. Het geluid van krakend hout vulde mijn oren. Jonathan trok wanhopig aan mijn arm. 'Claire, we moeten gaan.' Schreeuwde hij. Ik hoestte en schudde wild mijn hoofd. Ik probeerde met mijn  arm het pasje uit Jonathan's hand te pakken. Jonathan hield het pasje ver van mijn reikende arm af en trok me mee. Ik stribbelde tegen en trok me uit zijn greep. Jonathan bleef staan en keek me verward aan. 'Ik ga nog liever hier dood dan dat ik hen alleen laat.' Schreeuwde ik. Sebastian's ogen branden in mijn rug. Jonathan keek me verbaasd aan. 'Je bent gek in je hoofd.' Siste hij. Hij deed een stap in mijn richting. Ik stapte verder van hem weg en zocht oogcontact met Sebastian. Hij keek me wanhopig aan. Jonathan keek me dwingend aan. 'Kom.' Siste hij. Ik schudde wild mijn hoofd en deed nog een stap naar achteren. Jonathan kwam dichterbij en keek me smekend aan. 'Waarom doe je dit?' Schreeuwde ik. Een traan gleed over mijn gezicht. 'Je bent mijn zusje.' Zei Jonathan hoestend. 'Je moet ze helpen.' Snikte ik. Jonathan schudde zijn hoofd. 'Ik geef niks om ze. Ze zijn een slecht ras.' Siste hij. Hij leek verdomd veel op mijn moeder als hij zo deed. Ik keek hem vijandig aan. 'Ik maak deel uit van hun "ras".' Siste ik. Jonathan deed alsof hij verbaasd was. 'Echt? Dat wist ik niet! Daarom ben je hier opgesloten nietwaar?' Zei hij sarcastisch. 'Jij mag misschien niks om ze geven, maar ik doe dat wel.' Zei ik. De tranen prikten achter mijn oogleden. Jonathan schudde zijn hoofd. 'Je bent gestoord.' Snauwde hij. Ik nam een hap lucht en voelde het vuur zo wat branden in mijn longen. Ik kuchte en hapte naar adem.  Ineens hoorde ik een luid gekraak. Stukjes beton vielen naar beneden. As viel over mijn  haren. Ik hoestte. Ik keek omhoog en zag een groot blok beton naar beneden komen. Ik rende en voelde mezelf vallen. Iets zwaars viel op mijn rug en deed het kraken. Ik gilde en voelde mijn rug dubbel klappen. Niet lang daarna werd alles zwart.