Bitten by an Alpha #2

18

Er knapte een ballon in mijn hoofd, de ballon met dingen die nooit konden. Jonathan die van iemand hield, het was onredelijk, het kon gewoon niet. Ik knipperde verbaasd met mijn ogen en keek hem vragend aan. 'Je houd van me?' Zei ik zachtjes. Jonathan liep dichter naar me toe en keek me serieus aan. 'Ik heb geen behoefte aan een herhaling.' Zei hij. Ik voelde mijn handen zweten. 'M-aar, we zijn broer en zus. Dat kan niet Jonathan, het kan niet.' Ik voelde het hout van de deur in mijn rug prikken. Jonathan keek me bijzonder teder aan. 'Ik ben je broer niet, nooit geweest.' Zei Jonathan. Ik voelde de grond onder me wegzakken. De wereld leek wel te draaien. 'Wat?' Mijn leven was serieus een grote warboel geworden. 'Ik heb gelogen, en we lijken niet eens op elkaar, je had het kunnen weten.' Zei Jonathan. Ik voelde een vaag gevoel in mijn buik. Was ik nou.....blij? Ik schudde de gedachte weg en keek hem boos aan. 'Waarom lieg je over zoiets?' Snauwde ik. Jonathan negeerde mijn vraag en greep mijn hand vast. Hij bracht hem omhoog en legde mijn hand op zijn borst. Ik voelde zijn hart hevig kloppen onder mijn hand. 'Daar gaat het niet om Claire, ik hou van je, dat is waar het om gaat.' Zei hij. Ik keek naar hem op en voelde mijn hele lichaam op hem reageren. Jonathan keek me intiem aan. Ik keek intiem terug en voelde een spanning tussen ons ontstaan. Jonathan boog langzaam voorover. Ik kon zijn adem op mijn lippen voelen. Jonathan's lippen raakten de mijne, maar hij zoende me nog niet. Zijn lippen streelden de mijne. Ik voelde de schokjes weer. Er verscheen kippenvel op mijn lichaam. Jonathan's hand gleed om mijn middel. Hij drukte zijn lippen tegen de mijne en opende met zijn mond de mijne. Ik voelde de warmte van hem afstralen. Ik haalde mijn handen door zijn haren. Hij zuchtte tegen mijn lippen. Met een schok besefte ik me iets. Ik duwde Jonathan weg en stapte van hem weg. Jonathan wankelde van mijn plotselinge duw en keek me verbaasd aan. 'Sebastian...' Mompelde ik. Ik vervloekte mezelf. Ik hoorde Jonathan binnensmonds vloeken. 

Jonathan opende de deur van de balzaal. Ik keek recht in de ogen van Sebastian.  'Wat doe jij hier?' Vroeg Jonathan. Sebastian keek met een blik van walging naar Jonathan. 'Ik ben op bezoek.' Zei hij nors. Ik duwde Sebastian opzij en liep de deurpost van de balzaal uit. Jonathan volgde me.  Ik zag de jongens elkaar een vijandige blik geven, alsof ze elkaar elk moment de kop af konden rukken. Ik keek Jonathan waarschuwend aan toen hij mijn blik ving. Jonathan stak zijn tong naar me uit en keek me kwaad aan. Hij wrong zich langs me de woonkamer in en zakte op een van de fauteuils. Hij keek me uitdagend aan. Sebastian kwam de woonkamer binnen en liet zich op de bank zakken. Ik keek naar de jongens die allebei van me hielden en voelde een vaag gevoel omhoogkomen. Ik slikte het weg en wendde mijn blik van de jongens af. Ik liep naar de bank toe en ging naast Sebastian zitten. Ik voelde Jonathan's ogen op me branden. Sebastian keek me aan. Ik keek in zijn vertrouwde geelbruine ogen. 'H-oe, hoe gaat het met je verwondingen?' Stotterde ik. Ik hoorde Jonathan zijn neus demonstratief ophalen. Ik gaf hem geen blik waardig en focuste me op Sebastian. Ik zag alles waar ik zo verliefd op was geworden; zijn geelbruine ogen, zijn donkere wenkbrauwen en witblonde haren, zijn zachte lippen en de kuiltjes in zijn wangen als hij lachte. Maar iets in me gaf een onwennig gevoel. 'Het gaat prima.' Zei hij kortaf. 'Voor wie was je op bezoek?' Vroeg ik. Sebastian pakte mijn hand vast en streelde het. Ik voelde zijn vertrouwde hand waar de mijne perfect inpaste. 'Voor jou.' Mompelde hij. Ik zag Jonathan in mijn ooghoek opstaan. 'Nou tortelduifjes, ik ben weg hier.' Zei hij. Ik keek hem smekend aan. Maar Jonathan negeerde mijn blik en liep de trap op.

'Wat is er?' Ik keek Sebastian vragend aan. 'Jonathan is je broer niet.' Zei Sebastian. Ik knikte en slikte. 'Ik weet het.' Mompelde ik. 'Is er iets tussen jullie?' Vroeg Sebastian voorzichtig. Ik voelde mijn hart sneller kloppen. Ja. 'Nee, er is niks tussen ons.' Zei ik. Sebastian trok me naar zich toe en kuste me. Zijn zachte lippen voelden apart aan, alsof ze er wel hoorden maar er niet mochten zijn. Hij maakte zich van me los en stond op. Ik stond ook op en keek hem afwachtend aan. 'Ik moet gaan.' Zei hij. Ik knikte. Elke keer als hij wegging voelde het alsof er een stuk uit mijn hart gesneden werd. Hij nam me in zijn armen en kuste me zachtjes. Ik kuste hem kort, alsof het stiekem was wat ik deed en liet hem los. 

Ik liep de trap op. De treden kraakten onder mijn gewicht. Ik klopte op Jonathan's deur. Jonathan trok de deur open en keek me uitdagend aan. Hij had alleen een zwarte broek aan. Hij trok een wenkbrauw op. 'Uitgezoend?' Zei hij nors. Hij was jaloers  Ik duwde tegen zijn arm en stapte zijn kamer binnen. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek me afwachtend aan. 'Wat doe je hier?' Zei hij. Ik liep naar hem toe en bleef een paar centimeter voor hem staan. Hij keek me uitdagend aan. 'Vertel jij het me maar.' Mompelde ik. Jonathan draaide geïnteresseerd zijn hoofd. 'Ik heb zo mijn scenario's.' Zei Jonathan. Ik zag het verlangen in zijn ogen. Mijn gedachten raakten in een verdovende knoop. Jonathan streelde mijn wang en keek me verlangend aan. 'Het enige wat ik wil ben jij, maar wat wil jij nou eigenlijk?' Zei hij zachtjes. Ik keek hem uitdagend aan en negeerde zijn vraag. Hij legde zijn hand in mijn nek en trok me tegen zich aan. Ik voelde zijn borst tegen de mijne op en neer gaan. Dit was verkeerd, alles eraan was verkeerd. Jonathan zoende me en zijn andere hand vond zijn plekje in de holte van mijn rug.