Bitten by an Alpha #2

20

Ik knipperde verdwaasd met mijn ogen. Het leek alsof de wereld rondjes draaide. Ik ademde langzaam in en langzaam uit. Mijn zicht werd weer helder. Er was geen bloed, geen wond, geen werpmes. Ik voelde mijn hart als een razende tekeer gaan. Ik wreef in mijn ogen en staarde uit het raam. Mura was prachtig in de ochtend. Ik gooide de dekens van me af en begon me aan te kleden.

Net toen ik mijn laarzen dichtmaakte kwam Jonathan binnen. Hij droeg een zwarte broek met een leren jasje erboven, wat hem erg stoer stond. Ik kwam omhoog van het bed en keek hem afwachtend aan. 'Wat is er?' Vroeg ik. Jonathan haalde een hand door zijn goudblonde haren en grimaste. 'Het ontbijt is klaar, Meredith heeft mij gestuurd om je op te halen.' Zei hij. Ik knikte en bond mijn haar in een strakke achterstaart. Samen met Jonathan liep ik de trap af. Ik hoorde de stemmen van beneden druk met elkaar praten. Ik ging zitten. Jonathan claimde de stoel naast mij en vouwde zijn handen in elkaar. Meredith keek ernstig. Liv was voor haar doen erg rustig en leunde tegen Maureen aan. Er hing een gespannen sfeer. 'Goedemorgen.' Meredith toverde een glimlach op haar gezicht en keek me aan. Ik knikte glimlachend naar haar en boog me daarna over mijn bord. Er lagen twee witte bolletjes op. Ze waren beide bedekt met verse ei en bacon. De bekende geur liet me watertanden. Ik nam een hap.

Na het eten liep ik samen met Maureen over het grote plein. Maureen wou me een rondleiding geven door het Turium. Ik was ermee ingestemd en nu liepen we over het plein. De stenen tikten onder het geluid van onze laarzen. 'Wist je dat Mura al 2000 jaar bestaat?' Maureen keek me enthousiast aan. Ze vond het fantastisch om over de geschiedenis van Mura te praten. Ik zuchtte en staarde naar de stenen. Mijn gedachten dwaalden af. Maureen's stem werd steeds vager. Ik dagdroomde over mijn moeder die s'ochtends ei en bacon voor me kookte. Een pijnscheut door mijn schouder haalde me uit mijn gedachten. Ik keek verbaasd op en greep naar mijn schouder. Er was een man tegenaan gelopen, en hij liep gewoon stug door! 'Kan je niet uitkijken waar je loopt?!' Beet ik de man toe. De man draaide zich om. Hij had blauwgroene ogen en donkerblonde haren. Er liep een litteken dwars door zijn perfecte wenkbrauwen. Hij staarde me aan. Ik werd er ongemakkelijk van. 'Een sorry zou aardig overkomen.' Snauwde ik. De man leek uit zijn shock te komen en kuchte. 'Claire Mila LightStark? Ben jij dat?' Zei de man. Zijn stem was geruststellend. Maureen pakte mijn hand vast en probeerde me mee te trekken. 'Kom.' Zei ze. Ik trok mijn hand uit de hare en schudde mijn hoofd, zonder Maureen ook maar een blik te geven. 'Ken ik u?' Vroeg ik, beleefder dit keer. De man knipperde met zijn ogen en vouwde zijn handen in elkaar. 'Claire, mijn dochter.' Mijn hart sloeg een slag over. Ik deinsde achteruit. Mijn hand gleed van mijn schouder af. Vol verbazing knipperde ik met mijn ogen. 'Ben jij....ben jij..., mijn vader?' Mijn stem stotterde. De man knikte en zette een stap dichterbij. Hij stak zijn hand uit. 'Christopher Hercules Archibald.' Ik nam de hand aan. Christopher zuchtte en wreef kort over mijn hand, daarna liet hij hem snel los en vouwde zijn handen weer in elkaar. Hij droeg een donkerblauw gewaad van echt zijde. Zijn donkerbruine haren waren af en toe te zien onder de grote capuchon wat aan het gewaad vastzat.

'Het spijt me zo Claire, het spijt me zo erg.' We zaten in het Turium. Christopher zat aan kop van de tafel. Maureen zat naast me en keek me ernstig aan. 'Je hebt ons gewoon verlaten! Je hebt mama alleen gelaten!' Schreeuwde ik kwaad. Christopher keek me met waterige ogen aan. 'Ik wou het niet Claire, ik kon niet meer, ik kon niet meer met jullie samen zijn.' Zei hij. Ik rolde met mijn ogen en sloeg hard op de tafel. Een tinteling schoot door mijn hand. 'Ik vergeef je nooit, nooit!' Schreeuwde ik. Christopher liet zijn hoofd hangen en staarde naar zijn in elkaar gevouwen handen. Het werkte me op de zenuwen. Nu zat hij lekker zielig te doen. De lul. 'Ik wil je nooit meer zien.' Zei ik met trillende stem. Christopher's hoofd schoot omhoog. Hij keek me smekend aan. 'Claire alsjeblieft, geef me nog een kans.' Zei hij zacht. Ik schudde mijn hoofd en voelde toch tranen achter mijn oogleden prikken. Niet huilen. Je houdt het maar in. 'Nee, tweede kansen moet je verdienen, net zoals vertrouwen.' Zei ik. Ik schoof de stoel naar achter en stond op. Christopher stond ook op en wou naar me toe lopen. 'Ga weg hier. Verdwijn uit mijn ogen, voor eeuwig.' Zei ik dwingend. Christopher beet op zijn lip. 'Je bent een ware leider mijn dochter, ooit zul je me nodig hebben, wou je dat ik bij je was, en wanneer die dag aangebroken is, ben ik er voor je.' Na deze woorden liep hij het Turium uit.

Maureen keek me vol medelijden aan. Ik ging op de tafel zitten en legde mijn handen in mijn schoot. Ik bestudeerde ze. Er zat een litteken op mijn middelvinger. 'Gaat het?' Vroeg Maureen. Ik knikte kort. Er zat een brok in mijn keel. Eerst het gedoe met mijn moeder, toen met mijn broer, met de Venatores, en nu dit. Ik hoorde Maureen verschuiven op haar stoel, ze wist niet wat ze met de situatie aanmoest. En ineens voelde ik de drang om alles te vertellen, alles over Jonathan, alles over Sebastian. Het moest eruit. Ik opende mijn mond en de woorden stroomden als een waterval Maureen's oren binnen. Aan het eind van het verhaal rolden er tranen over mijn wangen. Maureen was inmiddels naast me komen zitten en sloeg een arm om me heen. Ze trok me tegen zich een en aaide over mijn haren. 'Ik weet niet wat ik moet doen...' Snikte ik. Maureen maakte sussende geluidjes. Ze duwde me zachtjes van haar af en greep mijn schouders vast. Ze keek me serieus aan. 'Je moet doen wat je hart zegt.'