The Vampire Next Door (Türkçe Çeviri)

I

Bu kitap 'spongeboob_' a ait. Kendisinden çevirmek için izin aldım. Bu benim ilk çalışmam olacak arkadaşlar umarım beğenirsiniz  (:

"SARAH! TANRI AŞKINA GEÇ KALACAĞIZ!!", annem aşağıdan seslendi. "Geliyorum! Geliyorum!" Aşağı inerken birkaç basamağı atladım.  "Çattık, çoraplarımı giyiyordum!"

"Uçuşumuza geç kalacağız hayatım. Hadi şimdi.", diye belirtti.

Muhtemelen neler olduğu hakkında bir fikriniz yoktur değil mi ? Üzgünüm kendimi tanıtmayı unuttum. Ben Sarah Johnson , 17 yaşında-genç, gerçi insanlar neden "genç" diyor hiç bilmiyorum, yaşlanıyorsun. Bunun için üzgünüm. Herneyse , annem ve ben havaalanına gitmek için hazırdık. Londra'ya taşınıyoruz. Annem birkaç gün önce terfi aldığını söyleyen bir telefon aldı ve temel olarak, daha iyi bir iş fırsatı elde etmiş oldu. Şimdi, burada durup, berbat eve son bir bakış attım, gitmek için hazırdım. Berbat göründüğü için öyle demedim, sadece, burası fazla kötü anı ve kabus barındırıyor. Önemli olan.. sonunda bu evi terkediyorum, belki başta başlarım, asla bilemezsiniz değil mi ?

Vanslarımı giydim ve aynaya son bir göz attım. Açık kahverengi saçlarım, büyük, gevşek dalgalar halinde sırtımın ortasındaydı. Maskaram ve eyelinerım, kahverengi gözlerimi biraz daha aydınlık göstermişti. Siyah skinny kot pantolonum üzerine uzun kollu mavi bir bluz giymiştim ve siyah bir şal takmıştım. Ve tabii ki favori vanslarımı giymiştim. Montumu giydim ve annemden önce kapıyı açtım, sert rüzgarın içeri girmesine izin verdim. Sabah 11.30 olmasına rağmen, bulutlar öğleden sonra 7.00 gibi karanlık görünüyordu çünkü bulutlar güneş ışığını engelleyip gökyüzünü koyu renk yapmada iyi iş çıkarmışlardı. Kış. Of! Annemin çağırdığı taksi erkenden buradaydı, bekliyordu. Arka koltuğa oturup, pencereden evime bakarken şöför bavullarımızı aldı ve bagaja koydu. Çok uzun zaman oldu dostum. Seni özlemeyeceğim.

Londra, geliyorum. Sadece, lütfen Alberta gibi berbat olma. Teşekkürler.

Uçaktayken, annem yanıma oturmuş, gülümsüyordu. O, sadece, her şeyin düzeleceğine  güvence vermek için gülümsüyordu.. şey bilemiyorum."Ne hakkında düşünüyorsun ?", bana sıcak bir gülümseme verdi.  Çok fazla bakmış olmalıyım ya da? Herneyse. "Hiçbir şey." Sadece gülümsedim.Bacak bacak üstüne attı ve iç çekti. "Keşke.." dedi çok sessizce, onu zar zor duydum.

"Keşke ne ?", diye sordum.

"Keşke başka bir seçeneğim olsaydı, taşınmak zorunda kalmazdık. Senin için zor olduğunu biliyorum Sarah. Ama anlamak zorundasın. Önceki işim ihtiyaçlarımızı zar zor karşılıyordu. Diğer yandan, bu iş ikimiz için de çok daha iyi." Haklıydı.

"Hey. Benim için zor olduğunu söylemedim. Aslına bakarsan, sonunda o berbat evden kurtulduğumuz için seviniyorum. Şimdi mutluyum." Bir kolumu omzuna koyarken ona gülümsedim. Güldü ve alnımdan öptü.

Evet, annem ve ben yakınız. Babam bizi terk ettikten sonra yakınlaşmaya başladık. Ben 14 yaşımdayken beni ve annemi terk etti. Eve sarhoş geldi ve-

"Çay ister misin, tatlım?" Uçuş görevlisi sordu, düşüncelerimi böldü. "Hayır teşekkürler."

****

Uçaktaki uzun saatlerin ardından, sonunda Londra'ya vardık, ve şimdi yeni evimize gidiyorduk. Sabırsızlandım. Taksi şoförü durdu ve annem ona para verdi. 'Buradayız!' Kendi kendime düşündüm. Bavullarımızı arabadan çıkardığımızda, şoför uzaklaştı. Annem bana baktı, gülümsüyordu, gamzeleri ortaya çıkmıştı. Tanrım her zaman gamzem olmasını istemişimdir! Çok tatlılar. Gülümseyerek evimize baktım. Yeni ev, yeni başlangıç. Etrafıma baktım, evler hemen hemen bizimki gibi görünüyordu, sadece tasarımları farklıydı. Etrafa bakmaya devam ederken evimizin yanındaki uzun boylu çocuğu gördüm, muhtemelen posta kutusunu kontrol ediyordu. Komşumuz olmalıydı. Onu düzgün bir şekilde göremedim hava biraz sisliydi. Londra.  Yakından incelerken figür döndü, durdum.

Eveett, lütfen yorum yapmayı unutmayın arkadaşlar. Fikirleriniz benim için önemli. Kısa bir süre sonra yeniden görüşmek üzere (: