De Buurtpolitie- Wat als de ware dichter is als je denkt ?-

Gevolg

Eric

Eindelijk kwam de ambulance eraan. Ik ging ze halen en begeleidde hen naar Brigitte. De dokter keek me met een vragende blik aan. Ik probeerde zo goed mogelijk in het Frans uit te leggen dat ze gemarteld is geweest. De dokters verzorgden haar en legden haar dan in de ambulance. 'Nous devons rapidement que possible à l'hôpital.' (We moeten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.) Zei de dokter. 'Ils vous risquer en danger de mort.' (Ze riskeert in levensgevaar.) Vervolgde hij terwijl hij de deuren van de ambulance sloot. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik knikte en bedankte hen, nadien liep ik terug naar de chef en Patrick. 'Ah Eric, hoe gaat het met haar.' Vroeg de chef bezorgd. Ik barstte in tranen uit. 'Slecht. Ze reageerde op niets meer, ze kon niet meer praten. Ze had de kracht niet om iets te doen. Ze kon zelfs amper haar ogen open houden.' Snikte ik. 'Alles komt wel goed Eric. Ze heeft het een maand lang volgehouden. Dat bewijst nog maar eens hoe sterk ze is.' Moedigde de chef aan. 'Chef...Ze zag er echt niet goed uit. Ik durfde haar niet aanraken, ze is ook veel afgevallen.' Snikte ik weer. Ik zag dat de chef er niets wist op antwoorden. Hij klopte gewoon zachtjes op mijn schouders. 'Moet ik deze zaak overlaten aan de Franse politie?' Vroeg de chef. Ik schudde hevig mijn hoofd. 'Ik wil dat afhandelen.' Zei ik vastberaden. 'Zeker?' Ik knikte. De chef ging weg en Patrick kwam naast mij staan. 'Heeft de dokter iets gezegd over haar ?' Vroeg hij. Ik knikte. 'Levensgevaar.' Zei ik stil. Patrick zuchtte. Even later kwam de chef terug onze richting uit. Net dat hij bij ons kwam kreeg hij telefoon. Na zijn telefoongesprek vertelde hij ons alles. 'Ze gaan Fabio en die andere man vanavond naar ons brengen. Ze zijn nog wel opzoek naar de man die heeft gebeld. In verband met het telefoontje. Het was het ziekenhuis. Aangezien er alleen nog maar plaats is in een ziekenhuis aan de grens zullen ze haar naar een ziekenhuis bij ons in België brengen. Dat zou veel beter voor haar zijn, omdat ze dan in een vertrouwde omgeving zit. Ze zijn nu al met haar onderweg.' Zei de chef. Ergens was het toch wel een opluchting dat ze naar België kon. Dat is goed voor ons allemaal. 'Ik denk dat het beter is dat we nu terug rijden naar ons Belgenlandje en alles rustig bekijken. Morgen gaan we er terug tegenaan.' Zei de chef. Patrick en ik knikte.

Aangezien we onderweg telefoon hebben gekregen met het nieuws dat Brigitte bij ons in het ziekenhuis ligt besloten we er direct naar toe te gaan.
'Goedenavond, Brigitte Broeckx is hier normaal gezien binnengebracht. Kunnen we haar zien?' Vroeg de chef aan de vrouw achter de balie. De vrouw bekeek vanalles en zei dan. 'Excuseert u mij even. Ik ga even een dokter halen.' Ze verdween achter de balie en even later kwam ze terug gevolgd door een dokter. 'Goedemiddag, ik ben dokter verschueren, de behandelende arts van mevrouw Broeckx. Zou ik jullie mogen vragen om mij even te volgen naar mijn bureau?' Hij schudde ons alle drie de hand. Na twee lange gangen doorgewandeld te hebben kwamen we aan aan zijn bureau. We zetten ons alle drie neer en wachten op de dokter die een mapje uit een stapel mapjes haalde. 'Eerst en vooral zou ik wil weten wat er gebeurd is. We hebben al gezien dat ze zwaar toegetakeld is. Maar zonder meer info gaan we niet verder geraken dan dat we nu zijn.' Zei de dokter en keek ons alle drie een voor een aan. We vertelden hem alles wat we wisten. 'Oke bedankt voor de info. We zijn nog allerlei onderzoeken aan het doen bij mevrouw maar we doen het rustig aan, omdat ze duidelijk nog in shock is en ze is heel zwak. Ze riskeert nog steeds in levensgevaar, ze ligt niet in coma ofzo en we gaan kunstmatige coma ook niet proberen, want dat gaat te riskant zijn. We gaan haar zo goed mogelijk helpen. De Franse dokters hebben al serieus wat gedaan waardoor haar situatie al iets beter is maar zoals gezegd nog steeds levensgevaar. Jullie gaan sebiet zien dat ze bloed toegediend krijgt, ook zuurstof heeft ze nog nodig en regelmatig komt er een verpleegster langs om haar drinken te geven. Hebben jullie nog vragen?' Na de lange uitleg wist ik al veel maar nog niet hetgene wat ik wou weten dus stelde ik hem mijn vraag. 'Eh ja...Brigitte...Ze was zwanger, weten jullie daar iets meer over?' Vroeg ik bang. Bang voor het foute antwoord. Het antwoord dat mijn leven kan laten instorten. 'Zwanger ? Daar weten wij niks van.' Zei hij en ondertussen nam hij de hoorn van zijn telefoon en tikte een nummer in.
'Ze gaan nu een echo nemen. Als jullie geen vragen meer hebben mogen jullie gerust al gaan wachten in haar kamer.' Zei hij vriendelijk. Ik zei hem dat ik nog 1 vraag had. 'Kan ze er nog iets aan overhouden?' Vroeg ik stil. De dokter zuchtte zachtjes. 'Ze kan er veel van overhouden maar dat hangt van persoon tot persoon af. In haar geval kan ze er veel trauma's van overhouden, een depressie maar dat komt zelden voor. Er kunnen lichamelijke gevolgen zijn, want ik zie dat haar ribben gebroken zijn. Ze kan een afkeer krijgen van bepaalde personen of voorwerpen. Ze kan bang hebben van mensen. Ze kan er veel van overhouden maar de meest voorkomende zijn de trauma's. Die duren meestal maximum 2 tot 3 jaar, ze krijgen dan wel ondersteuning van een psycholoog. Maar het valt allemaal nog af te wachten meneer.' Legde hij uit. Ik knikte. 'Mag ik vragen wie de vader is/ zou zijn van het kind?' Met een zwakke glimlach stak ik mijn hand op. 'Ow oke. Eeh...ja we zullen u direct iets laten weten. Jullie mogen nu gerust in kamer 216 wachten op haar. Ze zal er direct aankomen.' We bedankten de dokter en vertrokken naar de kamer.