De Buurtpolitie- Wat als de ware dichter is als je denkt ?-

55

Koen

Na drie uur geslapen te hebben werden Tineke en ik wakker. We besloten de andere twee te laten slapen en door te rijden. 'Koen?' Fluisterde Tineke. Ik keek haar aan. 'Ja?' Ze probeerde me aan te kijken maar aangezien ze aan het rijden is is dat nogal moeilijk. 'Wat heeft Eric juist geprobeerd?'  Vroeg ze voorzichtig en stil. Ik slikte en draaide mijn hoofd zodat ze mijn opkomende tranen niet kon zien. 'Ik was hem aan het zoeken en toen zag ik hem zitten met zijn wapen tegen de onderkant van zijn kin.' Ik kreeg het moeilijk maar ik hield me sterk. 'Hoe wist je dat dat ging gebeuren ? Want zelfde geld liet je hem gewoon gaan.' Vroeg ze me weer. 'Ik zag hem zijn wapen pakken en weglopen en...' Ik wist niet of ik het andere gedeelte wel wou zeggen of niet. 'En wat?' Vroeg ze bang. 'Hij...hij heeft het nog al eens geprobeerd...maar alstublieft zwijg tegen iedereen. Zelfs Brigitte weet dat niet.' Zei ik stil. Ze keek me geschokt aan en knikte. 'Zo erg voor hem.' Zei ze stil. Ik knikte en keek naar buiten. Dat was de enigste manier om mijn gevoelens te verbergen. Genieten van het uitzicht van de hemel. Hij was wel nauwelijks zichtbaar door de wolken maar hij was er.
Na een half uur gereden te hebben horen we vanachter iemand hijgen. Ik draai mijn hoofd en zie dat Eric witter en witter wordt. 'Tineke stop aan dat tankstation.' Zei ik als ik zag dat er binnen 100m een tankstation was. Tineke gaf extra gas om dan te parkeren op de parking. Eric stapt uit en begint direct over te geven. Ik stap ook uit en loop naar hem toe. 'Gaat het?' Vroeg ik terwijl ik hem een flesje water die ik had meegenomen gaf. Net dat hij zijn hoofd schud zie ik dat heel zijn plakker op zijn wonde rood zag van het bloed en dat het eronder door droop. 'Tineke pak snel de EHBO-koffer uit de koffer.' Zei ik in paniek. Als Eric gedaan heeft met overgeven zet hij zich op de rand van de stoep. Tineke kwam naar ons toe met de koffer en samen verzorgde we Eric zijn wonde. 'Alles oké?' Vroeg ik terwijl ik mijn hand op zijn schouder legde. Hij knikte zachtjes. 'Mijn hoofd begon vreselijk veel pijn te doen. De verpleegsters hebben gezegd dat dat kan gebeuren door mijn hersenschudding.' Legde hij uit. Ik knikte. 'Gaat het terug lukken voor in de auto te zitten of moeten we nog even wachten?' Vroeg Tineke. Net op dat moment stapt David de auto uit. 'Dat gaat me nog niet lukken. Sorry.' Zei hij. 'Dat is geen probleem Eric. Dan wachten we wel even.' David kwam bij ons staan. 'Alles inorde?' Vroeg hij en geeuwde. We lachten zachtjes en zeiden hem dan dat alles inorde was. We zetten ons allemaal neer op de grond of op de stoep om Eric gezelschap te houden.

'Goedenavond, is alles inorde?' Vroeg een iets oudere vrouw. 'Mijn vriend voelt zich gewoon niet zo goed. Daarom wachten wij tot hij zich beter voelt.' Zei ik vriendelijk. 'Als jullie willen, ik heb daar een klein hotelletje. Jullie mogen altijd blijven overnachten zodat jullie allemaal rustig kunnen slapen.' We wilden allemaal wel maar we kwamen tot de conclusie dat we niet genoeg geld bijhebbben. 'Dat regelen we dan nog wel.' Zei ze vriendelijk. 'Als het zo zit willen we wel.' Ze glimlachte. We stonden allemaal recht. Tineke doet de auto op slot en dan volgen we de vrouw naar het hotelletje. 5 minuten later komen we aan en bied ze ons een kamer aan waar vier bedden staan. 'Dankuwel mevrouw.' Zegt Tineke vriendelijk als ze ons de kamer toont.

Eric

Na een lekker ontbijt hadden we onze rit verder gezet. We waren nu al een uur onderweg en moesten nog een half uur rijden. Ik zat vol zenuwen, want Koen meldde me niet zo een goed nieuws, toch niet goed voor mij. Tineke en Koen wilden met mij nog eerst langs het ziekenhuis gaan zodat ik Brigitte nog eens kon zien. Na een half uur kwamen we in het ziekenhuis aan. We lopen direct door naar Brigitte haar kamer maar aan de balie worden we tegengehouden door de dokter. 'Meneer.' Riep de dokter. Ik draaide me om en schudde zijn uitgereikte hand. 'Alles gaat goed met mevrouw Broeckx. Ze is uit levensgevaar maar nog niet wakker.' Zei de dokter. Ik glimlachte en bedankte hem. Als we aan de deur van Brigitte haar kamer waren liepen we naar binnen. Zelfs David ging mee. Ik ging direct naast haar bed staan en nam haar hand vast. Ik wreef met mijn andere hand door haar haren en keek haar aan. Een paar tranen gleden over mijn wang. Als Koen het niet lukt mij uit de cel te houden zal dit ons laatste momentje zijn. 'Het spijt me Brigitte dat ik u dit aandoe. Het spijt me dat ik er niet was en ik er niet ga zijn. Het spijt me voor alles. Maar onthoud een ding. Ik hou van u en dat zal altijd zo zijn.' Fluisterde ik haar. Koen, Tineke en David verlieten de kamer zodat ik even alleen kon zijn bij Brigitte. 'Ik hoop dat alles goed komt met u. Ik wens u het allerbeste en hopelijk wordt je nog gelukkig.' Zei ik weer stil. 'Eric, we moeten nu wel vertrekken. De chef heeft me net gebeld.' Koen kwam binnen en deed teken dat ik moest meekomen. Ik gaf een kus op Brigitte haar voorhoofd en ging dan mee met Koen. Met een betreurd gezicht verlaat ik het ziekenhuis en stap terug de auto in.
Na een goed kwartier komen we aan het commissariaat aan. De chef, Floor en Patrick staan al te wachten op de parking. 'Eric, ik ga mijn best doen en jij moet mij beloven ook te blijven vechten, oké?' Zei Koen. Ik knikte. 'Ik ga alles eerlijk vertellen over de marteling maar ik zal voor u een beetje liegen.' Zei David stil. Ik knikte en gaf hem een dankbare blik. Koen,Tineke en David stappen uit. Ik zuchtte nog eens goed en stapte dan ook uit. 'Eric, wij moeten u vragen om met uw handen en voeten gespreid tegen de auto te gaan staan.' Ik zuchtte en draaide me om. Ik zette mijn handen op het dak van de auto en spreidde mijn voeten. Patrick kwam mij fouilleren. 'Ik ben geen crimineel he.' Zei ik boos. 'Eric, er is een klacht tegen u ingediend. Wij doen ook maar wat we moeten doen.' Zei de chef. Ik zuchtte. Patrick boeide mijn handen en duwde me dan naar binnen. Mijn eigen collega's die mij in de cel zetten. Leuker kan niet. Als we aan de cel waren deed ik mijn schoenen uit en zette ze naast de deur. Patrick maakte mijn handboeien los en zette me in de cel. 'Sorry dat ik dit moet doen.' Zei hij stil. Ik draaide mijn hoofd van hem weg en zette me op de matras. Patrick liep de cel uit en sloot hem. Hier zat ik dan. Normaal zou ik mensen hier in moeten zetten. Nu zit ik hier zelf. Helemaal alleen.