De Buurtpolitie- Wat als de ware dichter is als je denkt ?-

63

Brigitte

Ondertussen zijn we al een paar maanden verder. Eric en ik hebben het nog steeds moeilijk met het overlijden van ons ongeboren kindje, Liam. Samen keken we er zo naar uit. Hij bracht ons samen en hij zorgde ervoor dat we op het rechte pad terechtkwamen. Maar het mocht niet wezen. Die rotzakken hebben alles van ons afgepakt. Mijn geluk...ons geluk, maar ook Eric zijn geluk. Hij zit er echt onderdoor nu. Hij heeft verdriet voor het verlies van Liam, hij geeft zichzelf de schuld omdat hij mij niet eerder kon helpen...terwijl ik duidelijke beelden heb dat hij er alles voor heeft gedaan. Onlangs wou ik hem zelfs nog voor vermist opgeven. Ik werd midden in de nacht wakker en er was geen Eric te bespeuren. Nergens in het huis. Ik had direct Koen en Tineke gebeld die dan mee zijn gaan zoeken en paar uur later vonden we hem aan het graf van zijn ouders. Hij was daar in slaap gevallen en was helemaal onderkoelt. Dagen lang heb ik geprobeerd met hem te praten of ervoor te zorgen dat hij zou gaan praten met professionele hulp. Maar elke hulpverlening slaat hij af. Wat ik ook doe of wat ik ook probeer. Niks helpt.

"Schat, we moeten vertrekken." Hij draaide zijn hoofd en keek me aan. Het leek alsof hij niet wist waar naartoe. "We gaan werken." Vervolgde ik. "Ah ja juist." Hij knikte en stond recht. "Ben je er wel klaar voor?" Terwijl hij zijn jas aandeed hief hij zijn schouders op. "Ik denk dat het mij goed zal doen. Terug onder de mensen en wat afleiding. Gaat het u lukken?" Ik glimlachte zwakjes en knikte mijn hoofd. We namen alles wat we nodig hadden en verlieten het huis. We stappen in onze auto en leggen eindelijk de weg naar het werk af.

"Goedemorgen Patrick." Zoals gewoonlijk zat Patrick aan het onthaal. "Eric? Brigitte? Komen jullie terug werken?" Vroeg hij verrast. "We hebben het nodig." Mijn linker mondhoek ging een beetje omhoog, maar mijn ogen zeggen genoeg. "Ik ben blij jullie terug te zien. Als er iets is mogen jullie altijd bij mij langskomen he." Hij gaf ons beiden een knuffel en liet ons dan naar de rest gaan. "Omg Brigitte, Eric." Tineke die net de keuken uitkwam zette de twee tassen koffie die ze vast had op een bureau en kwam naar ons toegerend. Dankzij haar draaide iedereen aan tafel hun hoofd om en stonden ze ook allemaal recht. Floor en Tineke kwamen direct naar mij toegelopen en namen mij in een omhelzing. Terwijl ze beiden vragen stelden over hoe het nu met ons ging, keek ik naar Eric die Koen in een stevige omhelzing nam. "Ze hadden het beiden nodig." Zei Tineke die mijn blik volgde. "Ik hoop dat Koen hem beter kan helpen.." Zei ik stil, maar toch luid genoeg zodat ze het gehoord hebben. "Gaat het zo slecht?" Ze keken me beiden bang aan. Ik zuchtte zachtjes. "Hij aanvaard niets van hulp...echt niets." Floor legde haar hand op mijn schouder en zei "Dat komt allemaal nog wel goed.". Ik knikte met een glimlach op mijn gezicht. Ook al was het net dit dat ik niet geloofde...

Elke werkdag werd zwaarder en zwaarder. Af en toe werden we gedwongen om vakantie te nemen omdat ze zagen dat het ons niet lukte. Zowel de chef als Floor en Tineke hebben mij al paar keer duidelijk gemaakt dat ik meer aan mezelf moest denken. Ik verborg mijn eigen verdriet en pijnen om Eric te kunnen helpen en dat heeft me alleen maar dieper geholpen. Ze beloofde mij om zich om Eric te ontfermen, maar ik kon het niet. Ik kon Eric niet loslaten...ik kon hem niet in iemand anders zijn handen duwen. Hij is mijn vriend, mijn lief en ik wil voor hem zorgen. Wij hebben al veel gemaakt en we zijn overal doorgekomen dus hier zullen wij ook samen doorkomen. Hoe moeilijk het ook gaat zijn...
Ik hoop alleen dat Eric ooit gaat inzien dat hij zich moet laten helpen. Hij wordt er niet beter op en dat is voor niemand goed. Niet voor mij, niet voor zijn vrienden en al zeker niet voor zichzelf. Hij lijkt een wrak op dit moment. Wat je ook zegt of doet...het is oor in, oor uit. Hoe hard hij ook zijn best doet om aandachtig te zijn. Het lukt hem niet. Zo wil ik hem niet meer laten werken. Hij kan onmenselijke fouten maken en daar wil ik hem van weghouden.

Ik zal alles doen om hem weer gelukkig te maken. Ik zou voor hem sterven, ik zou voor hem doden en ik zou voor hem leven. Wat ik nu ook doet. We leven in een gat waar het niveau onbepaald diep is. De zwarte muren om ons heen lijken onbreekbaar. Een bijl of een hamer zal ons niet helpen. Maar wel de ladder naar hulp. Zodat we stap voor stap naar boven kunnen met een handleiding dat gemaakt is door degene die hier voor ons hebben gezeten. Het wordt moeilijk. Maar het zal ons lukken.

-----------------------------------------------------------

Hallowkes iedereen, ik ben terug 💪
Ik heb een lange tijd niet meer geschreven en na lang twijfelen heb ik hier toch nog een deel neergeschreven en er zullen er nog zeker nog volgen...alleen niet dit verhaal, want dat is afgelopen.
Kleine hint: het is het einde van dit verhaal, maar het begin van een nieuw.

Ik hoop dat jullie hebben genoten van dit verhaal, ik vond het alvast super leuk.

Bedankt aan iedereen voor het massaal lezen en stemmen.

Veel liefde voor jullie allemaal 💗