De Buurtpolitie- Wat als de ware dichter is als je denkt ?-

60

Eric

'Wacht wacht wacht !' Iedereen stopte zijn handelingen en keek naar de persoon die de zaal kwam binnengelopen. Ik zag David verschijnen en hij liep direct richting de rechter. 'Eric is niet schuldig!' Riep hij uit. Iedereen was verbaasd van zijn acties aangezien er veel "bewijs" tegen mij was. 'En hoe weet jij dat zo zeker?' Vroeg de rechter. 'Omdat ik erbij was.' De rechter deed teken dat ik terug moest gaan zitten. Ook de rest ging allemaal terug gaan zitten. 'Eric heeft mij en het gezin van mijn broer gered.' Begon David. David haalde iets uit zijn zak en gaf het aan de rechter. 'Mijn broer wou mij en zijn gezin uitmoorden.' Vertelde David doorheen heel de zaal. De rechter bekeek het papier dat hij gekregen had en keek David geschrokken aan. 'Eric heeft niets verkeerd gedaan. Zijn vriendin werd gemarteld en dat heb ik met mijn eigen ogen gezien, hij heeft dus mijn broer gewoon meegenomen naar een huis. Mijn broer werd niet ontvoerd! Eric heeft niets verkeerd gedaan, integendeel. Hij wou gewoon dat mijn broer vertelde waarom ze zijn vriendin gemarteld hebben. Hij heeft hem niet aangeraakt. Eric heeft zelfs voor mijn nichtje gezorgd, hij heeft haar gevraagd om mee te gaan en hij heeft haar gezegd dat hij ze niets ging aandoen en hij heeft ook niets gedaan.' Legde David uit. Hij keek me aan en ik gaf hem een dankbare blik. 'Hoe komt u broer dan aan zijn verwondingen?' Vroeg de rechter. 'Nadat mijn broer eindelijk alles gezegd had hebben hij en Eric gevochten. Eric heeft zich alleen maar verdedigt.' Zei David weer. 'En en...Eric was zwaarder gewond dan mijn broer. Hij had een zware hersenschudding.' Zei David weer. David wou nog iets zeggen maar de rechter legde hem het zwijgen op. 'Meneer Buelens, wilt u recht staan alstublieft.' Ik keek naar mijn advocaat en hij knikte zachtjes. Ik stond recht en keek de rechter aan. 'Kan u daar meer uitleg over geven?' Ik knikte. 'Eerlijk gezegd had ik andere plannen maar dankzij David heb ik het niet gedaan. Ik wou hem nadat hij alles had gezegd meenemen naar België zodat hij hier de gevangenis in kon. Maar toen ik hem wou gaan halen begon hij agressief te worden en is er een gevecht ontstaan.' Legde ik uit. De rechter knikte. Ik keek weer naar mijn advocaat die teken deed dat ik het goed had gedaan. De rechter was vanalles aan het bespreken met andere mensen die naast hem zaten. 'U wordt vrijgesproken maar het gaat verder onderzocht worden. Meneer Buelens, bij deze bent u vrijgesproken.' Ik glimlachte. De agenten maakten mijn handboeien los. Ik gaf mijn advocaat een hand en bedankte hem voor zijn hulp, ookal was het hem niet gelukt. De politieagenten leidde me naar de grote hal waar ik iedereen kon terug zien. Na een tijdje zie ik heel het korps buitenkomen. Ze hebben me allemaal direct in het vizier en ik begin direct te glimlachen. Al snel veranderd mijn blij gezicht in een verwarrend gezicht doordat Brigitte op me kwam afgelopen met een kwade blik. 'Hoe...durf...je...zoiets...te...doen.' Tussen elk woord dat ze zei sloeg ze me een paar keer op mijn armen en mijn borstkas. Tineke kwam haar achterna gelopen en trok haar weg. Met een zucht leg ik mijn hand in mijn gezicht en wrijf in mijn ogen. Brigitte maakte zich los uit Tineke haar greep en kwam weer naar mij toe gelopen. 'Ik had u nodig..' Riep ze onderweg. 'Dommerik.' Weer sloeg ze een paar keer. Ik laat haar rustig doen omdat ik weet dat het niet gemeend is. 'Doe mij dat niet meer aan.' Weer sloeg ze me aan paar keer. Ik nam haar armen vast zodat ze stopte en legde haar handen op mijn rug om haar vervolgens stevig vast te pakken. Ze hield me zo stevig vast dat ik schrik had dat mijn t-shirt ging scheuren. 'Het spijt me.' Zei ik stil. Ik gaf voorzichtig een kus op haar haren. Ik legde mijn hoofd op de hare en drukte haar nog harder tegen me aan. 'Het spijt me zo hard.' Zei ik weer. Ze draaide haar hoofd zodat ze me aankeek. 'Doe me dat alstublieft nooit meer aan.' Zei ze. Ik knikte. Ze trok mijn hoofd dichter bij de hare en drukte haar lippen zacht op de mijne. Na de lange knuffel en kus liet ik Brigitte even los en ging ik naar de rest. Ik ging eerst naar Patrick. 'Het spijt me van de opsluiting.' Zei hij. Ik glimlachte. Ik sloeg hem zachtjes in het gezicht en nam hem dan in een omhelzing. Nadien ging ik naar de chef, dan naar Floor,... en zo eindigde ik bij Koen. Zonder iets te zeggen keken we elkaar aan en namen elkaar dan stevig vast. We konden het beiden niet droog houden door alle gebeurtenissen waar alleen hij vanaf weet. 'Ik ben blij u terug te kunnen vastpakken.' Snikte Koen. Ik nam hem nog steviger vast. 'Het spijt me.' Zei ik stil. Hij liet me los een keek me aan. 'Jullie komen hier samen door en ik ben er voor jullie. Altijd.' Zei hij. Ik knikte. 'Weet ze iets?' Vroeg ik bang. 'Niet exact maar ik denk dat ze iets door heeft. Vertel het haar, ze moet het weten.' Zei hij. Ik knikte zachtjes en bedankte hem nog eens voor alles. 

'Hoe kom je aan al die verwondingen?' Vroeg Koen wanneer we net met zen allen het grote gebouw wilden verlaten. 'Ze hebben mij een doping gegeven.' Ik draaide mijn hoofd naar hem toe en haalde mijn schouders op. 'Een doping?' Hij keek me vragend aan. Weer knikte ik. 'Omdat ik vrij ben of daarstraks toch de kans had, hebben ze me in elkaar geslagen.' Ik deed alsof het niets was. Ik ben daar toch weg dus ze kunnen me niets meer doen. 'En...gebroken neus, niet?' Vroeg hij. 'Jep. Ik moet straks of morgen naar de dokter en dan waarschijnlijk laten opereren.' Aan zijn gezicht te zien vond hij het pijnlijk. We besloten allemaal naar huis te gaan. Ik had zeker en vast nog wat tijd nodig met Brigitte om alles te verwerken en goed te praten en de rest zag er ook niet echt uitgerust uit.