De Buurtpolitie- Wat als de ware dichter is als je denkt ?-

47

Eric

Na veel dingens geregeld te moeten hebben geraakte ik eindelijk binnen. Een van de zovele cipiers bracht mij naar een aparte kamer waar ik moest wachten op Elise. Niet veel later ging de deur open en kwam Elise met een cipier binnen. Ze zette haar op de stoel over mij en verlieten de kamer. 'Aah hier se Ericske. Ik had niet verwacht u hier ooit te zien.' Zei ze met een grijns op haar gezicht. 'Jaja, kom vertel nu maar eens wat je Fabio en François als opdracht hebt gegeven.' Zei ik haar. Ze keek me even geschokt aan. Alsof ze zich betrapt voelde. 'Fabio en François? Wie zijn dat?' Vroeg ze met een lach dat verraadde dat ze niet wist wat te zeggen. 'François? De man waar je zoveel mee hebt gepraat.' Zei ik haar. 'Aahn die François. Ik heb daar gewoon wat mee gepraat, niets meer niets minder.' Zei ze. 'Vertel me dan eens waarom je wou ontsnappen.' Weer keek ze me geschrokken aan. 'Zoek het zelf uit.' Zei ze met een grijns. Ik stond boos recht en zette mijn handen op tafel. 'Ik denk niet dat je hier nog een paar jaar wilt zitten he. Als je meewerkt zal het u beter uitkomen. Als ik alles zelf moet uitzoeken...ja dan moet je niet verwachten dat je de wereld ooit nog zult zien.' Zei ik haar boos. 'Ik wou wraak ook. Wraak op u.' Riep ze uit. 'Wraak op mij? Daarom dat je ze Brigitte zwaar laat mishandelen...tot zelfs bijna de dood?' Vroeg ik boos. 'Alsof mij dat boeit.' Zei ze bot. 'Weet ge wat mij niet boeit? Dat gij hier nog 20 jaartjes extra zit.' Riep ik uit. Ik liep vanachter de tafel uit en ging naar de deur waar ik op klopte zodat ze zouden opendoen. 'Steek haar maar in een isoleercel, ze probeerde te ontsnappen.' Zei ik tegen een cipier. De cipier knikte. Ik liep de deur uit richting mijn auto. Ik stapte mijn auto in en sloeg uit kwaadheid een paar keer hard op mijn stuur. Waarom maken ze het mij toch zo moeilijk? Kan er nu niet gewoon iemand zijn dat mij de waarheid vertelt? Kan er nu niet gewoon iemand zijn dat Brigitte wakker maakt. Kan er nu niet gewoon iemand zijn dat ervoor zorgt dat ons kind terug leeft? Ik begon te huilen. Ik keek er zo naar uit om papa genoemd de worden. Ik keek er zo naar uit om zo een klein kindje in u armen te hebben, zeker als je weet dat het van u is. Ik keek zo uit naar alles. Maar die gasten hebben gewoon ons leven kapotgemaakt. Alles waar wij gelukkig mee konden worden hebben zij verkloot. De tranen bleven over mijn wangen stromen. Ik moest naar Brigitte. Zij was de enigste die ik nu nodig had. Ik startte de auto en reed naar het ziekenhuis.

'Aah dag meneer, ik had u net nodig.' Zei de dokter die Brigitte behandeld. 'Wij gaan sebiet proberen Brigitte wakker te maken. Wij wilden het gisteren al doen maar toen was u er niet en we willen het echt wel doen als er een vertrouwde persoon bij is.' Vertelde de dokter. 'Is goed dokter. Bedankt.' Ik liep door naar de kamer van Brigitte. Daar aangekomen wandelde ik rustig naar binnen en keek haar aan. Er was nog steeds niets veranderd. Ze is nog altijd even wit en het enigste dat haar lichaam een beetje kleur geeft zijn haar blauwe plekken en schrammen op haar lichaam. Met de zoveelste tranen in mijn ogen liep ik naar haar toe en nam voorzichtig haar hand vast. Ik drukte mijn lippen op haar voorhoofd en bleef zo even staan. 'Ik mis u Brigitte.' Zei ik stil. Er werd op de deur geklopt en even later kwam de dokter met een verpleegster binnen. 'Voordat ik begin wil ik nog eerst even iets bespreken.' Zei de dokter en kwam naar me toe. 'Jullie kind, ga je wachten op Brigitte voor hem te begraven of...?' Ik knikte. 'Ze moet afscheid kunnen nemen.' Zei ik hem. 'Begrijp ik. We zullen er ineens aan beginnen se.'
Ik ging naast Brigitte haar bed staan en hield haar hand vast. De dokter was vanalles aan het doen en ging dan aan de overkant van Brigitte haar bed staan. 'Nu nog even wachten. Als het lukt wordt ze direct wakker.' Vertelde de dokter. Ik knikte en bleef Brigitte aankijken. Na een tijd kwam er nog steeds geen beweging in. Ik keek de dokter bang aan. 'We zullen even zien naar de reacties.' Hij probeerde vanalles uit maar nog steeds was er geen reactie. 'Alstublieft Brigitte wordt wakker.' Smeekte ik. 'Ze zal nu wel vanzelf wakker worden. Hoelang het kan duren kan niet bepaald worden dus het kan nog lang duren. Ik knikte en zette me neer op een stoel. De dokter en de verpleegster verlieten de kamer. 'Brigitte, ik weet niet of je mij kan horen maar ik heb u nodig. ik mis u.' Snikte ik. 'Als je mij kan horen luister dan goed naar wat ik nu ga zeggen. Als je wakker wordt zal je het sowieso moeilijk hebben maar weet dan dat ik er voor u ben. Ik zal er dag en nacht voor u staan. Als je iets nodig hebt zorg ik ervoor maar ik laat nooit meer gebeuren wat er met u is gebeurd. Ik zal beter mijn best doen om op u te letten. Ik zal door het vuur gaan voor u. Ik ga echt alles doen voor u...alles.'
Ik legde mijn hoofd neer op bed en sloot even mijn ogen maar al snel was alles weg. Mijn lichaam was doodmoe...gewoonweg kapot.