De Buurtpolitie- Wat als de ware dichter is als je denkt ?-

59

Eric

Een officier kwam me wakker maken en gaf me mijn kleren zodat ik niet met mijn gevangeniskleren de rechtspraak moet doen. 'Als je klaar bent klop je maar op de deur.' Zei hij en verliet de cel. 'Ik hoop dat je vrij gelaten wordt. Je verdient dat.' Hoorde ik Randy zeggen terwijl ik mijn gevangeniskleren aan het uittrekken was. Ik draaide me om. 'Ik hoop het ook.' Zei ik hem en trok mijn kleren verder uit. Als ik volledig omgekleed was ging ik naar Randy die ondertussen al recht stond. 'Veel succes.' We gaven elkaar een handdruk. 'Ik zal aan u denken.' Zei hij weer. Ik gaf hem een mannelijke knuffel. 'Als ik hier uitkom zal ik u af en toe komen bezoeken, goed?' Hij knikte. Ik ging naar de deur toe en klopte er 3 keer op. De officier deed de deur open en liet me buiten. Hij zei me hoe ik moest lopen en waar er een andere officier mij staat op te wachten. Ik luisterde goed naar zijn uitleg om dan de gangen door te lopen. Plots staan er een paar struise mannen voor me en kijken me doordringend aan. 'Dus, jij bent diegene die naar huis kan?' Vroeg een van de mannen. Ik keek rond me en zag dat er overal wel iemand rond me stond. 'Dat is nog niet zeker.' Zei ik en probeerde me niet zwak op te stellen. 'Haha, je weet dat als er iemand kans heeft op vrijlating we die een doping geven?' Vroeg hij serieus. Ik keek hem vragend aan. Voor ik het wist plantte hij zijn vuist tegen mijn gezicht. Al snel begonnen ze met zen allen mij te slaan. 'Laat hem gerust.' Iedereen werd van me weggetrokken. Randy trok me weg en dan pas kwamen er officiers. 'Wat een leuke rechtspraak ga ik hebben.' Zuchtte ik nadat ik aan mijn neus voelde dat hij bloedde. 'Je gaat er mooi uitzien.' Lachte hij. Er kwamen een paar verzorgers naar mij toe.

Met een gebroken neus, een wonde op mijn hoofd en geboeide handen ging ik de ruimte waar de rechtspraak plaats vindt binnen. De politieagenten die me naar mijn plaats begeleidde stelde zich achter mij op. 'Als iedereen klaar is kunnen we beginnen.' Zei de rechter. Aan de zijkanten van de zaal zag ik een aantal mensen zitten maar ik kon niet direct iemand zien die ik ken. 'Eric Buelens, wilt u recht staan alstublieft.' Ik ging rechtstaan en keek de rechter aan. 'U bent aangehouden geweest voor ontvoering en slagen en verwonden.' Ik bleef hem aankijken. 'Voor ontvoering krijgt u een gevangenisstraf van 8 jaar en met slagen en verwondingen erbij worden dat negen jaar. Hebt u daarop iets te zeggen?' Vroeg de rechter. Mijn advocaat stond recht en deed zijn uitleg. 'Hebt u een bewijs dat hij niets gedaan zou hebben?' Vroeg de rechter na de uitleg van mij advocaat. 'Hebt u dan bewijs dat hij het wel gedaan heeft?' Vroeg mijn advocaat op zijn beurt. De rechter zweeg even.

De rechtspraak duurde uren lang. 'Voila het is afgelopen. Meneer Buelens, u krijgt 8 jaar voor ontvoering en een jaar er bovenop voor slagen en verwondingen.' Ik liet zachtjes mijn hoofd zakken. 'Het spijt me meneer Buelens, ik heb mijn best gedaan.' Ik schudde zachtjes mijn hoofd. De politiemannen die achter mij stonden trokken me recht en begeleidde me naar buiten.